My dear countrymen, Namaskar. We are connecting once again today for Mann Ki Baat. Two days later, the month of December is commencing…and with the onset of December, we psychologically feel “O…the year has concluded!” This is the last month of the year and one starts sketching out plans for the New Year. This month itself, the country also celebrates Navy Day and Armed Forces Flag Day. All of us know that on the 16th of December, the country is also celebrating the golden jubilee of the 1971 War. On all these occasions, I remember the country’s Armed Forces…I remember our brave hearts. And especially, I remember the brave mothers who give birth to such bravehearts. As always, this time too, I have received numerous suggestions from all of you on the Namo App and MyGov. Considering me to be a part of your family, you have also shared your lives’ joys and sorrows. In that, there are many young people; students as well! I really feel good for the fact that this Mann Ki Baat family of ours is continually growing…connecting with hearts and connecting through goals too. And our ever deepening bonds are creating a surge of a flow of constant positivity within us.
My dear countrymen, Ojaswi from Sitapur has written to me that he enjoys discussions touching upon the Amrit Mahotsav, a lot. He listens to Mann Ki Baat with his friends and is continuously trying to know and learn more about the Freedom Struggle. Friends, the Amrit Mahotsav, along with learning, also inspires us to do something for the country. And now, throughout the country, whether it’s common folk or governments; from Panchayats to Parliament, the resonance of the Amrit Mahotsav is palpable…programmes in connection with the Mahotsav are going on successively. One such interesting programme was held in Delhi recently. In the programme, ‘Azadi Ki Kahani – Bachchon Ki Zubani’, children narrated stories connected with the Freedom Struggle from the core of their hearts. The special element in that was – along with India, students from Nepal, Mauritius, Tanzania, New Zealand and Fiji too participated in that activity. Our country’s Maharatna, ONGC too is celebrating the Amrit Mahotsav in a slightly different manner. These days, ONGC is organizing study tours to oil fields for our students. In these tours, youth are being imparted knowledge on ONGC’s Oil Field Operations…with the objective that our budding engineers be able to contribute their bit to nation building efforts with full zest and fervor.
Friends, keeping in view the contribution of our tribal communities in attaining Freedom, the country has also celebrated the ‘Janajati Gaurav Saptah’. Across different regions of the country, programmes related to that were held. In the Andaman-Nicobar archipelago, people from tribal communities such as Jarwa and Onge vibrantly displayed their culture. Miniature Writer Ram Kumar Joshi ji from Una, Himachal Pradesh too has done some remarkable work…on tiny postage stamps, he has drawn outstanding sketches of Netaji Subhash Chandra Bose and former Prime Minister Lal Bahadur Shastri. On the word ‘Ram’ written in Hindi, a brief biography of both the great men has been inscribed. Some friends from Katni, Madhya Pradesh have conveyed information on a memorable Dastangoi, story-telling programme. In that, memories of the indomitable courage and sacrifice of Rani Durgavati have been rekindled. One such programme took place in Kashi. A three-day Festival was organized in honour of illustrious luminaries such as Goswami Tulsidas, Sant Kabir, Sant Ravidas, Bharatendu Harishchandra, Munshi Premchand and Jaishankar Prasad. In different periods, all of them played a major role in fostering public awakening in the country. You might be aware…in the last episodes of Mann Ki Baat, I had referred to three competitions – one was on writing patriotic songs; one on drawing Rangolis on events connected with patriotic fervor and the Freedom movement and one on scripting lullabies that nurture dreams of a grand India in the minds of our children. I hope that you certainly must have sent in your entries too for these competitions…you must have made plans as well…you must have discussed it among friends too! I hope you will promote this programme in every corner of India with wholehearted enthusiasm.
My dear countrymen, in this discussion, I now straightaway take you to Vrindavan. It is said about Vrindavan that it is a tangible manifestation of God’s love. Our saints too have remarked:
“Yeh aasa dhari chitta mein, yeh aasa dhari chitta mein
Kahat jathaa mati mor
Vrindavan sukh rang kau, Vrindavan sukh rang kau
Kaahu na payau aur”
Meaning, We all refer to the glory of Vrindavan, according to our own capabilities…but the inner joy of Vrindavan, its inherent spirit…nobody can attain it in its entirety…it is infinite. That is exactly why Vrindavan has been attracting people from all over the world. You will find its mark in every corner of the world.
There is a city in Western Australia – Perth. Cricket lovers must be well acquainted with the place since cricket matches are often held there. In Perth, there is an art gallery called Sacred India Gallery. This gallery has been set up in the beautiful region of Swan Valley and it is the result of the efforts of a resident of Australia Jagat Tarini Dasi ji. Jagat Tarini ji is actually an Australian…born and brought up there, but she came to Vrindavan and spent more than 13 years here. She says that though she returned to Australia…came back to her own country…but she could never forget Vrindavan. That’s why, in order to stay spiritually connected with Vrindavan, she created Vrindavan in Australia itself. Making her art a medium, she set up a marvelous Vrindavan.. People who come here get an opportunity to view myriad artefacts. They get to see glimpses of the most famous pilgrimage centres of India – the traditions and culture of Vrindavan, Navaadweep and Jagannathpuri. Here, many an artwork related to the life of Bhagwan Shrikrishna has been exhibited. There is an artifact as well, that displays the Govardhan Parvat, held aloft by Bhagwan Shrikrishna on his little finger, with people of Vrindavan taking refuge beneath. Indeed, this matchless endeavour on part of Jagat Tarini ji brings to the fore the power of Krishna-Bhakti. I extend my best wishes on this effort of hers.
My dear countrymen, I was just referring to the subject of Vrindavan, built at Perth, Australia. There’s an interesting history as well…in that, Australia shares a bond with our Jhansi, Bundelkhand. Actually, when the Queen of Jhansi Laxmibai was fighting a legal battle against the East India Company, her lawyer was John Lang. John Lang was originally a resident of Australia. Staying in India, he fought Rani Laxmibai’s case. All of us know of the huge contribution of Jhansi and Bundelkhand in our Fight for Freedom. Veeranganas, brave hearts such as Rani Laxmibai and Jhalkaribai hailed from here…this region has given to the country legendary sports persons like Major Dhyanchand too.
Friends, it is not necessary that bravery should be displayed only on the battlefield. When bravery becomes a vow and it expands, then many feats start getting accomplished in every field. Mrs. Jyotsna has written a letter to me about very such valor. There was a traditional river in Jalaun – Noon River. Noon, used to be the main source of water for the farmers here, but gradually the Noon river reached the verge of extinction, the little existence that was left of this river, in that it was turning into a drain. Due to this, problems in irrigation had also arisen for the farmers. The people of Jalaun took the initiative to change this situation. This very year in March, a committee was formed for this. Thousands of villagers and local people spontaneously volunteered to join this campaign. The panchayats here started working together with the villagers, and today in such a short time, and at a very low cost, the river has come back to life again. So many farmers are benefiting from this! Apart from the battlefield, this example of bravery shows the determination of our countrymen, and it also tells that if we take a resolve, nothing is impossible and that is why I say – ‘Sabka Prayas’…everyone’s effort.
My dear countrymen, when we conserve nature, in return nature also gives us protection and security. We experience this in our personal life as well and one such example has been presented by the people of Tamil Nadu on a large scale. This is the example of Thoothukudi district of Tamil Nadu. We know that coastal areas are many a time prone to land submersion. There were many such small islands and islets in Thoothukudi too, which were increasingly in danger of submerging in the sea. The people here and the experts found the mitigation from this natural disaster through nature itself. These people are now planting Palmyra trees on these islands. These trees stand firm even in cyclones and storms and give protection to the soil. Through this now a new confidence has arisen in saving this area.
Friends, nature poses a threat to us only when we disturb her balance or destroy her sanctity. Nature nurtures us like a Mother and fills our world with vivid colors too.
I have been watching on social media the picture of a flying boat in Meghalaya that is becoming viral. This picture catches our attention at the very first sight itself. Most of you must have certainly seen it online. When we look closely at this boat floating in the air, we come to know that it is moving on the river water. The water of the river is so clear that we can see its bed and the boat seems to be floating in the air. There are many states in our country ; there are many areas where people have preserved the colors of their natural heritage. These people have kept the lifestyle of living in harmony with nature alive even today. This is an inspiration to all of us too. Whatever natural resources are around us, we should save them, bring them back to their actual form. In this lies the interests of all of us ; interests of the world.
My dear countrymen, when the government makes plans, spends the budget, completes the projects on time, people feel that it is working. But in the many works of the government, amidst the many schemes of development, things related to human sensitivities always give a different kind of joy. With the efforts of the government, with the schemes of the government, the way a life changed… what is the experience of that changed life? When we hear this, we too are filled with empathy. It also gives satisfaction to the mind and gives inspiration too to take that scheme to the people. In a way, it is just ‘Swant: Sukhay’, joy to one’s own soul and that is why today in “Mann Ki Baat” two such friends are also joining us who have won a new life through their zeal. They got their treatment done with the help of Ayushman Bharat scheme and have started a new life. Our first friend is Rajesh Kumar Prajapati who had an ailment of the heart – heart disease.
So let’s talk to Rajesh ji –
Prime Minister – Rajesh ji Namaste.
Rajesh Prajapati – Namaste Sir Namaste.
Prime Minister – What was your disease Rajesh ji? You must have gone to some doctor, just explain to me what the local doctor must have said… you must have also gone to some other doctor? Then you would not have been able to take the decision or would have taken, what all used to happen?
Rajesh Prajapati – Ji the problem was with my heart Sir. I used to have a burning sensation in the chest, Sir, then I showed it to the doctor. The doctor at first said “Son, maybe you have acid”… so I got treatment for acid quite some time, when I did not benefit from it, then showed it to Dr. Kapoor, then he said son, the symptoms you have will become clear by angiography, then he referred me to ShriRam Murthy. Then we met Amresh Agarwal ji, so he did my angiography. Then he said “Son, there is blockage in your vein”, so I said sir, how much will it cost? Then he said that there is a card of Ayushman which PM ji made. Then I said sir, I have it with me. Then he took that card of mine and all my treatment has been done with that card. Sir and this card that you have made in a very good way and for us poor people is very convenient. And how can I thank you!
Prime Minister – What do you do Rajesh ji?
Rajesh Prajapati – Sir, presently I am doing a private job. Sir
Prime Minister – And how old are you?
Rajesh Prajapati – I am forty nine years old, Sir.
Prime Minister – You got heart trouble at such a young age?
Rajesh Prajapati – Yes sir what to say now!
Prime Minister – In your family, earlier did your father or mother have such a thing?
Rajesh Prajapati – No sir, nobody had sir, this has happened first with me only.
Prime Minister – This Ayushman card, Government of India gives this card. This is a big scheme for the poor, so how did you come to know of it?
Rajesh Prajapati – Sir, this is such a big scheme, poor people get a lot of benefit from it and are so happy sir. I have seen in the hospital how many facilities people get from this card when they tell the doctor that they have the card. Sir, the doctor then says, okay bring that card and I will treat you with the same card.
Prime Minister – Ok, if you did not have the card, how much expenses the doctor had told you?
Rajesh Prajapati – The doctor had said that son, it will cost a lot if the card is not there. So I said sir, I have the card, so he asked me to show it immediately, so I showed it immediately. All my treatment was done with the same card, not a single penny of mine was spent, all the medicines have also been issued through the same card.
Prime Minister – So Rajesh ji, you are satisfied now, your health is fine?
Rajesh Prajapati – Sir, thank you very much sir, may you live so long that you always remain in power and our family members are also happy with you, what to say!
Prime Minister: Rajesh ji, don’t wish me for being in power, I am not in power even today and I don’t want to be in power in future also. I only want to be in service; for me this post, this Prime Ministership, all these things are not at all for power, brother, they are for service.
Rajesh Prajapati: Service is what we need… what else!
Prime Minister: See this Ayushman Bharat scheme for the poor in itself…
Rajesh Prajapati: Yes Sir, it is a very nice thing
Prime Minister: But see Rajesh ji, you do one thing for us, will you?
Rajesh Prajapati: Yes, absolutely Sir!
Prime Minister: See what happens – people do not know about it, you should take on a duty, find out how many poor families are around you, and how you benefited from it, how did you get help? Do tell them!
Rajesh Prajapati: Will absolutely tell Sir.
Prime Minister: And do tell them that they should also get such a card made because the family does not know when a problem may come and it is not right that the poor remain bothered on account of medicines today. Now, because of money they do not take medicine or do not seek the remedy of the disease then it is also a matter of great concern, and what happens to the poor as you’ve had this heart problem, for many months you would not have been able to work.
Rajesh Prajapati: I could not walk ten steps, I could not climb stairs Sir.
Prime Minister: So Rajesh ji, by becoming a good friend of mine, you can explain this Ayushman Bharat scheme to as many poor people as you can. By the way, you can help the sick people, see you will also be satisfied and I will be very happy that come on Rajesh ji’s health not only became fine but Rajesh ji got the health of hundreds of people better. This Ayushman Bharat scheme, it is for the poor, it is for the middle class, it is for the common families, so this information must be conveyed to every house by You !
Rajesh Prajapati: Will definitely convey Sir. I stayed there for three days in the hospital, Sir, so many poor people came to the hospital and told them about all the facilities ; if there is a card, it will be done for free.
Prime Minister: Alright, Rajesh ji, keep yourself healthy, worry a little about your body, take care of the children and wish you a lot of progress. I wish you all the best.
Friends, we listened to Rajesh ji, now Sukh Devi ji is joining us. A knee problem had bothered her a lot, let us first listen from Sukhdevi ji about her plight and then how succour came to her, let us understand
Modi ji – Sukhdevi ji Namaste! Where are you speaking from?
Sukhdevi ji – from Danadpara.
Modi ji – Where does this lie?
Sukhdevi ji – in Mathura.
Modi ji – In Mathura, then Sukhdevi ji, one has to say Namaste and say Radhe-Radhe as well!
Sukhdevi ji – Yes, Radhe-Radhe!
Modi ji – Well I heard that you were suffering. Have you had any operation? Can you tell what is the matter?
Sukhdevi ji – Yes, my knee was damaged, so I have had an operation in Prayag Hospital |
Modi ji – how old are you Sukhdevi ji?
Sukhdevi ji – My age is 40 years.
Modi ji – 40 years ! And named Sukhdevi ! And Sukhdevi got sick?
Sukhdevi ji – I got sick when I was about 15-16 years old.
Modi ji – OMG! Your knees got affected at such a young age?
Sukhdevi ji – What is that called.. arthritis – gout pain in the joints, the knee got worse due to that.
Modi ji – So from the age of 16 to 40, you did not get treatment for this?
Sukhdevi ji – No, it was treated. Small time doctors who kept on giving medicine for pain, this is that desi medicine, this is that medicine. Quacks! I was able to walk with them but the knees got worse, I had only walked 1-2 kilometers and then my knees got worse.
Modi ji – So Sukhdevi ji how did the idea of operation come about? How did you manage the money for it? How did all of this happen?
Sukhdevi ji – I have got the treatment done with the Ayushman card.
Modi ji – So you had got an Ayushman card?
Sukhdevi ji – Yes.
Modi ji – And there is free treatment for the poor with Ayushman card. Did you know this?
Sukhdevi ji – There was a meeting in the school. From there, my husband came to know and he got the card made in my name.
Modi ji – Yes.
Sukhdevi ji – Then I got the treatment done by card, and I did not spend any money. I have been treated by the card itself. It has been a great treatment.
Modi ji – Good. If there was no card, how much cost did the doctor say earlier?
Sukhdevi ji – 2.5 lakh rupees, three lakh rupees. For 6-7 years I’ve been on the cot! I used to say that oh God call me, I don’t want to live!
Modi ji : you were on the cot for 6-7 years! Good God!
Sukhdevi ji – Yes.
Modi ji – Oho!
Sukhdevi ji – Couldn’t get up at all!
Modi ji – So now your knee is better than before?
Sukhdevi ji – I walk around a lot. I roam! I do kitchen work! I do housework! I cook for the children.
Modi ji – So the card of Ayushman Bharat has really made you Ayushman, blessed with long life.
Sukhdevi ji – Thank you very much! Because of your scheme, I got cured, I got back on my feet.
Modi ji – So now even the children must be happy ?
Sukhdevi ji – Yes. The children used to face a lot of trouble. Now if the mother is upset, naturally the child will also be upset.
Modi ji – Look, our health is the biggest happiness in our lives, that everyone should get this cheerful life is the essence of Ayushman Bharat. Sukhdevi ji, I wish you all the very best, Radhe-Radhe to you once again.
Sukhdevi ji – Radhe – Radhe, Namaste!
My dear countrymen, in every country with a large youth population, three aspects matter a lot. Sometimes, it becomes the true identity of the youth. The first aspect is – Ideas and Innovation. The second is the spirit of taking risks and the third is the Can Do Spirit, that is, the determination to accomplish any task, no matter how adverse the circumstances be – when these three things combine, phenomenal results are produced, miracles happen. These days, all we hear about from every corner is about Start-up, Start-up, Start-up. It is true, this is the era of start-up, and it is also true that in the world of start-up, India is leading in a way in the world today. Start-ups are getting record investment year after year. This sector is progressing very fast. The reach of start-ups has increased even in small towns of the country. These days the word ‘Unicorn’ is in vogue. You all must have heard about it. ‘Unicorn’ is a start-up whose valuation is at least 1 Billion Dollars, that is more than about seven thousand crore rupees.
Friends, till the year 2015, there used to be hardly nine or ten Unicorns in the country. You will be very happy to know that now India is flying high even in the world of Unicorns. According to a report, a big change has come this year. In just 10 months, a unicorn is being raised in India every 10 days. This is also a big thing because our youth have achieved this success in the midst of the corona pandemic. Today there are more than 70 Unicorns in India. That is, there are more than 70 start-ups that have crossed the valuation of more than 1 billion. Friends, due to the success of Start-Ups, everyone has noticed them and the way they are getting support from investors from all over the country and abroad. Perhaps, just a few years ago no one could have imagined this happening.
Friends, Indian youth are also contributing to the solution of global problems through start-ups. Today we will talk to a young Mayur Patil, he along with his friends have tried to put forward a solution to the problem of pollution.
Modi ji – Mayur ji Namaste.
Mayur Patil – Namaste Sir ji.
Modi ji – Mayur ji how are you?
Mayur Patil – Just fine sir. How are you ?
Modi ji – I am very happy. Ok tell me…You are in the start-up world.
Mayur Patil – Ji
Modi ji – and doing the ‘best’ out of the ‘waste’…
Mayur Patil – Ji
Modi ji – And for the environment too, tell me a little about yourself. Tell us about your work and how did you get the idea behind this work?
Mayur Patil – Sir, I had a motorcycle when I was in college. Its mileage was extremely low and emissions were very high. It was a two stroke motorcycle. Thus, in order to reduce the emissions and increase its mileage by a bit, I started trying. Sometime in 2011-12, I managed to increase the mileage by about 62 kilometres per liter. From there, I got the inspiration to make something that can be mass produced, so that it can be of benefit to many people. So, in 2017-18 we developed its technology and used it in 10 buses of the Regional Transport Corporation. We then checked the results and found that we managed to reduce emissions by forty percent in these buses.
Modi ji – Hmm! Now this technology which you have developed, have you got its patent registered?
Mayur Patil – Haan Ji! It has been patented. This year, it came to us through a patent grant.
Modi ji – And what is your plan to scale it further? How are you doing that? With the result of the buses being received, many other pieces of information must have come out too. What are you thinking of next?
Mayur Patil – Sir, under the aegis of Start-Up India..NITI Aayog has launched the Atal New India Challenge. From there we got the grant and on the basis of that grant, we just started our factory where we can manufacture air filters.
Modi ji – So how much grant did you get from the Government of India?
Mayur Patil – 90 Lakhs
Modi Ji – 90 Lakhs
Mayur Patil – Ji
Modi ji – and your work is done with it.
Mayur Patil – Yes, it has started now. It is in the process.
Modi ji – How many of your friends are doing all of this together?
Mayur Patil – We are four people Sir.
Modi ji – And all four used to study together earlier and from that you got an idea to move forward?
Mayur Patil – Ji! Ji! We were still in college. And in college we thought about all of this and it was my idea that I should at least reduce the pollution of my motorcycle and increase the mileage.
Modi ji – Ok, so if we reduce pollution and increase mileage, how much is the average money that can be saved?
Mayur Patil – Sir, we tested the mileage on the motorcycle, and increased its mileage from 25 Kilometers per liter to 39 Kilometers per liter, that is there was a gain of about 14 kilometers… And 40 percent carbon emissions were reduced. When we tested on the Regional Transport Corporation buses, there was an increase in fuel efficiency by 10 percent and the emissions reduced by 35 to 40 percent.
Modi ji – Mayur, I enjoyed talking to you and do congratulate your friends on my behalf…. You found a solution to the problem that you had in college life and now the path chosen by all of you is providing solutions in solving environmental issues and you have taken up cudgels to address it. And it is the power of the youth of our country that they take up any big challenge and look for avenues. I wish you all the best. Thank you very much
Mayur Patil – Thank you Sir! Thank you!
Friends, a few years back if someone used to say that he wants to do business or wants to start a new company, then, the elders of the family used to answer that – “Why don’t you want to do a job, have a job bhai! There is security in the job, there is salary. The hassle is also less. But, if someone wants to start their own company today, then all the people around him are very excited and also fully supportive. Friends, this is the turning point of India’s growth story, where people are now not only dreaming of becoming job seekers but also becoming job creators. This will further strengthen India’s stature on the global stage.
My dear countrymen, today in ‘Mann Ki Baat’ we talked about Amrit Mahotsav. We discussed how our countrymen are fulfilling new resolutions in this AmritKaal and also mentioned the stories related to the valour of our Army in the month of December. In the month of December, another big day is ahead of us from which we take inspiration. This day is the death anniversary of Babasaheb Ambedkar on 6th December. Baba Saheb had devoted his entire life in rendering his duties for the country and society. We the countrymen should never forget the basic spirit of our Constitution, that our Constitution expects all of us to discharge our duties – so let us also take a pledge that in the Amrit Mahotsav, we will try to fulfill our duties with full devotion. This shall be our true tribute to Baba Saheb.
Friends, we are now entering the month of December. It is natural that the next ‘Mann Ki Baat’ of 2021 will be the last ‘Mann Ki Baat’ of this year. We will start the journey again in 2022 and yes, I keep expecting a lot of suggestions from you and will keep doing so. How are you bidding farewell to this year, what are you going to do in the new year, please do tell and yes!… Don’t forget that Corona has not gone yet. It is the responsibility of all of us to take precautions.
Many many thanks!
xxxxxxxxxxx
எனதருமை நாட்டுமக்களே, வணக்கம். இன்று நாம் மீண்டும் ஒரு முறை மனதின் குரலுக்காக இணைந்திருக்கிறோம். இரண்டு நாட்கள் கழித்து டிசம்பர் மாதம் தொடங்கவிருக்கின்றது, டிசம்பர் வந்து விட்டாலே மனோவியல்ரீதியாக, ஆண்டு நிறைவடைந்து விட்டது போன்ற ஒரு உணர்வு பிறந்து விடும். இது ஆண்டின் இறுதி மாதம், புதிய ஆண்டிற்குத் தயாராகும் நடவடிக்கைகளைத் தொடங்கி விடுவோம். இந்த மாதத்தில் தான் கடற்படை தினம் மற்றும் இராணுவப் படைகளின் கொடிநாளை தேசம் கொண்டாடுகிறது. 1971ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் நடைபெற்ற போரின் பொன்விழாவினை இந்த ஆண்டு தேசம் கொண்டாடுகிறது என்பது உங்களனைவருக்கும் தெரியும். இந்த அனைத்து சந்தர்ப்பங்களிலும் நான் தேசத்தின் பாதுகாப்புப் படைகளை நினைவுகூருகிறேன், நம்முடைய வீரர்களை நினைவில் ஏந்துகிறேன். குறிப்பாக, இப்படிப்பட்ட வீரர்களைப் பெற்றெடுத்த அன்னையரை நினைவுகூருகிறேன். எப்போதும் போலவே இந்த முறையும் நமோ செயலியில், மைகவ் தளத்தில் நீங்கள் எனக்கு ஏராளமான ஆலோசனைகளை வழங்கியிருக்கின்றீர்கள். நீங்கள் அனைவரும் என்னை உங்கள் குடும்பத்தின் ஒரு உறுப்பினராக எண்ணி, உங்கள் வாழ்க்கையின் சுகதுக்கங்களையும் என்னோடு பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். இதில் இளைஞர்கள் பலருண்டு, மாணவமாணவியர் பலர் உண்டு. மனதின் குரல் என்ற நம்முடைய குடும்பம் தொடர்ந்து பெருகி வருகிறது, மனங்களாலும் இணைந்து வருகின்றார்கள், நோக்கத்தாலும் இணைந்து வருகின்றார்கள், நம்முடைய ஆழமான உறவுகள், நமக்குள்ளே, ஆக்கப்பூர்வமான பிரவாகத்தைத் தொடர்ந்து பெருக்கெடுக்கச் செய்து வருகிறது என்பது எனக்கு உள்ளபடியே மிகுந்த நிறைவினைக் கொடுக்கின்றது.
எனதருமை நாட்டுமக்களே, சீத்தாபூரைச் சேர்ந்த ஓஜஸ்வி, அமிர்த மஹோத்சவத்தோடு தொடர்புடைய விஷயங்கள் தனக்கு மிகவும் பிடித்திருப்பதாக எழுதியிருக்கிறார். இவர் தனது நண்பர்களோடு இணைந்து மனதின் குரலைக் கேட்டு வருகிறார், சுதந்திரப் போராட்டம் பற்றி நிறைய தெரிந்து கொள்ளவும், கற்கவும், தொடர்ந்து முயற்சி செய்து வருகிறார். நண்பர்களே, அமிர்த மஹோத்சவம், கற்றலோடு கூடவே, நல்ல விஷயம் ஒன்றைச் செய்யவும் கருத்தூக்கம் அளிக்கிறது. இப்போது நாடெங்கிலும், அது பொதுமக்களாக இருக்கட்டும், அரசுகளாகட்டும், பஞ்சாயத்துக்கள் தொடங்கி, பாராளுமன்றம் வரை, அமிர்த மஹோத்சவத்தின் எதிரொலி எங்கெங்கும் ஒலிக்கின்றது. இந்த மஹோத்சவத்தோடு தொடர்புடைய நிகழ்ச்சிகள் தொடர்ந்து நடைபெற்று வருகின்றன. இப்படிப்பட்ட ஒரு சுவாரசியமான நிகழ்ச்சி கடந்த நாட்களில் தில்லியில் நடைபெற்றது. இதன் தலைப்பு குழந்தைகள் ஒலிக்கும் சுதந்திரத்தின் கதை. இதில் குழந்தைகள், சுதந்திரப் போராட்டத்தோடு தொடர்புடைய சம்பவங்களை உணர்ச்சிப் பெருக்கோடு அளித்தார்கள். இதில் சிறப்பான விஷயம் என்னவென்றால், பாரத நாட்டோடு கூடவே, நேபாளம், மௌரிஷியஸ், டான்ஸானியா, ந்யூசீலாண்ட், ஃபீஜீ நாடுகளுடைய மாணவர்களும் இதில் பங்கெடுத்தார்கள் என்பது தான். நம்முடைய தேசத்தின் மஹாரத்தினம் ஓ.என்.ஜி.சி. இதுவும் சில நூதனமான முறைகளில் அமிர்த மஹோத்சவத்தைக் கொண்டாடி வருகிறது. ஓ.என்.ஜி.சி இப்பொது, எண்ணைக் கிணறுகளைக் காண்பதற்கு, மாணவர்களுக்கான கல்விச் சுற்றுலாவிற்கு ஏற்பாடு செய்து வருகிறது. இந்தச் சுற்றுலாக்களில் ஓ.என்.ஜி.சியின் எண்ணை வயல்களின் செயல்பாடுகள் பற்றிய தகவல்கள் அளிக்கப்பட்டு வருகிறது. இதன் நோக்கமே, நம்முடைய வருங்கால பொறியாளர்கள், தேச நிர்மாண முயற்சிகளில் முழு உற்சாகத்தோடும், தீர்மானத்தோடும் பங்களிக்க வேண்டும் என்பது தான்.
நண்பர்களே, சுதந்திரத்தில் நம்முடைய பழங்குடியினத்தவரின் பங்களிப்பைப் பார்த்து, தேசம் பழங்குடியின கௌரவ வாரத்தையும் கொண்டாடியது. தேசத்தின் பல்வேறு பாகங்களில் இதோடு தொடர்புடைய நிகழ்ச்சிகளும் நடைபெற்றன. அண்டமான் – நிகோபார் தீவுக்கூட்டங்களில் ஜார்வா மற்றும் ஓங்கி போன்ற பழங்குடியின மக்கள், தங்களுடைய கலாச்சாரம் பற்றிய உயிர்ப்புடைய வெளிப்பாட்டை அளித்தார்கள். ஒரு அருமையான பணியை ஹிமாச்சல பிரதேசத்தின் ஊனாவின் மினியேச்சர் ரைட்டரான ராம் குமார் ஜோஷி அவர்கள் செய்திருக்கிறார். இவர் தபால் தலைகளிலே, அதாவது சிறிய தபால் தலைகளில் நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ் மற்றும் முன்னாள் பிரதமர் லால் பஹாதுர் சாஸ்திரி அவர்களின் வித்தியாசமான வரிவடிவத்தை உருவாக்கி இருக்கிறார். ஹிந்தி மொழியில் எழுதப்பட்ட ராம் என்ற சொல்லின் மீது இவர் வரிவடிவத்தை உருவாக்கினார், இதிலே இரண்டு மாமனிதர்களின் வாழ்க்கையையும் சுருக்கமாகப் பொறித்திருக்கிறார். மத்திய பிரதேசத்தின் கட்னியிலும் சில நண்பர்கள் நினைவில் கொள்ளத்தக்க கதை சொல்லும் நிகழ்ச்சி பற்றிய தகவல்களை அளித்திருக்கிறார்கள். இதில் ராணி துர்க்காவதியின் அற்புதமான சாகஸம் மற்றும் உயிர்த்தியாகம் பற்றிய நினைவுகளை புதுப்பித்திருக்கிறார்கள். இதே மாதிரியான ஒரு நிகழ்ச்சி காசியிலும் நடைபெற்றது. கோஸ்வாமி துளசிதாஸ், சந்த் கபீர், சந்த் ரவிதாஸர், பாரதேந்து ஹரிஷ்சந்திரர், முன்ஷீ பிரேம்சந்த், ஜய்ஷங்கர் பிரசாத் போன்ற பேராளுமைகளுக்கு கௌரவம் சேர்க்கும் வகையிலே மூன்று நாட்கள் வரையிலான கொண்டாட்டத்திற்கு ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. பல்வேறு காலகட்டங்களில், இவர்கள் அனைவரும், தேசத்தில் விழிப்புணர்வு ஏற்பட மிகப்பெரும் பங்களிப்பை நல்கியிருக்கின்றார்கள். உங்களுக்கெல்லாம் நினைவிருக்கலாம், மனதின் குரலின் கடந்த பகுதிகளில், நான் மூன்று போட்டிகள் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அதாவது ஒரு தேசபக்திப் பாடலை எழுத வேண்டும், தேசபக்தியோடு தொடர்புடைய, சுதந்திரப் போராட்டத்தோடு தொடர்புடைய சம்பவங்களைக் கொண்டு கோலம் போடுவது, மேலும் நமது குழந்தைகளின் மனதிலே மகோன்னதமான பாரதம் பற்றிய கனவுகளை விழிப்படையச் செய்யும் தாலாட்டுப் பாடல்களை எழுதுவது. இந்தப் போட்டிகளில் நீங்கள் கண்டிப்பாக உங்கள் நுழைவை அனுப்பி வைத்திருப்பீர்கள், அல்லது இதற்கான திட்டம் தீட்டியிருப்பீர்கள், உங்கள் நண்பர்களோடு கலந்துரையாடி இருப்பீர்கள் என்ற முழு நம்பிக்கை எனக்கு உண்டு. இந்தியாவின் ஒவ்வொரு இடத்திலும் இந்த நிகழ்ச்சியை நீங்கள் கண்டிப்பாக உற்சாகத்தோடு முன்னெடுத்துச் செல்வீர்கள் என்ற முழு நம்பிக்கையும் எனக்கு இருக்கிறது.
என் மனம்நிறை நாட்டுமக்களே, இந்த விஷயத்திலிருந்து சற்று விலகி, உங்களை நான் இப்போது நேரடியாக விருந்தாவனத்திற்குக் கொண்டு செல்கிறேன். பகவானுடைய அன்பின் பிரத்யட்சமான சொரூபம் விருந்தாவனம் என்று கூறப்படுவது உண்டு. நம்முடைய புனிதர்களும் என்ன கூறியிருக்கிறார்கள் பாருங்கள் –
यह आसा धरि चित्त में, यह आसा धरि चित्त में,
कहत जथा मति मोर |
वृंदावन सुख रंग कौ, वृंदावन सुख रंग कौ,
काहु न पायौ और|
அதாவது விருந்தாவனத்தின் மகிமையை, நாமனைவரும், நம்முடைய திறன்களுக்கேற்ப உரைக்கிறோம், ஆனால் விருந்தாவனத்தின் சுகம் இருக்கிறதே, இங்கே இருக்கும் ஆனந்தம் இருக்கிறதே, இதற்கு முடிவே இல்லை, இதை யாராலும் முழுமையாகப் பெற முடியாது, இது எல்லையே இல்லாதது. ஆகையினால் தான் விருந்தாவனம், உலகெங்கிலும் உள்ள மக்களைத் தன்னை நோக்கி ஈர்க்கின்றது. இது பதிக்கக்கூடிய அடையாளம் உலகின் மூலைமுடுக்கெங்கிலும் காணக் கிடைக்கின்றது.
மேற்கு ஆஸ்ட்ரேலியாவில் இருக்கும் ஒரு நகரம் பெர்த். இந்த இடம் பற்றித் தெரியாத கிரிக்கெட் ரசிகர்கள் இருக்க முடியாது, ஏனென்றால் பெர்த் நகரில் எப்போதும் கிரிக்கெட் ஆட்டங்கள் நடந்த வண்ணம் இருக்கும். பெர்த் நகரிலே ஒரு Sacred India Gallery புனித இந்தியா கண்காட்சியகம் உண்டு, இது ஒரு கலைக்கூடம். இந்தக் கூடம் ஸ்வான் பள்ளத்தாக்கின் ஒரு அழகான இடத்திலே உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் ஆஸ்ட்ரேலியாவில் வசிக்கும் ஜகத் தாரிணீ தாசி அவர்களின் முயற்சிகளின் பயனாக இது உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஜகத் தாரிணீ அவர்கள் ஆஸ்ட்ரேலியா நாட்டைச் சேர்ந்தவர் தான், அங்கே தான் பிறந்தவர், அங்கேயே வளர்ந்தவர் என்றாலும், அவர் தன்னுடைய 13 ஆண்டுகளுக்கும் மேற்பட்ட காலத்தை விருந்தாவனத்திலே கழித்திருக்கிறார். அவர் ஆஸ்ட்ரேலியாவிற்குத் திரும்பிச் சென்றாலும், தன்னால் விருந்தாவனத்தை மறக்க முடியவில்லை என்று கூறுகிறார். ஆகையால் இவர் விருந்தாவனத்தோடும், அதன் ஆன்மீக உணர்வோடும் இணைந்திருக்க, ஆஸ்ட்ரேலியாவிலேயே விருந்தாவனத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார். இதற்குத் தனது கலையையே ஊடகமாக்கி, ஒரு அற்புதமான விருந்தாவனத்தை உருவாக்கினார். இங்கே வருவோருக்குப் பலவகையான கலைப்படைப்புகள் விருந்தை அளிக்கின்றன. காண்போருக்கு பாரதத்தின் மிகவும் பிரபலமான புனிதத்தலங்களான விருந்தாவனம், நவாத்வீபம், ஜகன்னாதபுரியின் பாரம்பரியம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் காட்சி கிடைக்கும். இங்கே பகவான் கிருஷ்ணரின் வாழ்க்கையோடு தொடர்புடைய பல கலைப்படைப்புகள் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. இதிலே ஒரு கலைப்படைப்பு எப்படி என்றால், இதிலே பகவான் கிருஷ்ணர் கோவர்த்தன மலையைத் தனது சிறுவிரலில் உயர்த்தியபடி இருப்பது; இதனடியே விருந்தாவனத்தின் மக்கள் அனைவரும் அடைக்கலம் புகுந்திருக்கின்றார்கள். ஜகத் தாரிணீ அவர்களின் இந்த அற்புதமான முயல்வு, உண்மையிலேயே நமக்கு கிருஷ்ண பக்தியின் சக்தியின் காட்சியை அமைத்துக் கொடுக்கிறது. இந்த முயற்சிக்காக நான் அவருக்குப் பலப்பல நல்வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிக்கிறேன்.
என் மனதிற்கினிய நாட்டுமக்களே, ஆஸ்ட்ரேலியாவின் பெர்த்தில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் விருந்தாவனம் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தேன். மேலும் ஒரு சுவாரசியமான வரலாறு என்று பார்த்தால், ஆஸ்ட்ரேலியாவின் ஒரு உறவு நம்முடைய புந்தேல்கண்டின் ஜான்சியோடும் இருக்கின்றது. உள்ளபடியே ஜான்சியின் ராணி லக்ஷ்மிபாய், கிழக்கிந்தியக் கம்பெனிக்கு எதிராக, சட்டபூர்வமாகப் போரிட்டுக் கொண்டிருந்த போது, அவருடைய வழக்குரைஞராக இருந்தவர் ஜான் லேங்க். இவர் ஆஸ்ட்ரேலிய நாட்டைச் சேர்ந்தவர். இந்தியாவில் வசித்து, ராணி லக்ஷ்மிபாய் தரப்பில் வழக்காடிக் கொண்டிருந்தார். நம்முடைய சுதந்திரப் போராட்டத்திலே, ஜான்சியும், புந்தேல்கண்டும் அளித்திருக்கும் மகத்தான பங்களிப்பு என்ன என்பதை நாமனைவரும் நன்கறிவோம். இங்கே ராணி லக்ஷ்மிபாய், ஜல்காரீ பாய் போன்ற வீர மங்கையரும் தோன்றியிருக்கின்றார்கள், மேஜர் தியான்சந்த் போன்ற விளையாட்டுத் துறை ரத்தினங்களும் தேசத்திற்குப் பெருமை சேர்த்திருக்கிறார்கள்.
நண்பர்களே, வீரம் என்பது யுத்தகளத்திலே மட்டும் வெளிப்படுத்தப்படுவது அல்ல, அப்படி எந்த ஒரு கட்டாயமும் கிடையாது. மேற்கொள்ளப்பட்ட ஒரு உறுதிப்பாடு நிறைவடையும் போதும், அது விரிவடையும் போதும், அனைத்துத் துறைகளிலும் செயல்கள் வெற்றியடையத் தொடங்கும். இப்படிப்பட்ட ஒரு வீரம் பற்றி ஜோத்ஸனா அவர்கள் கடிதம் வாயிலாகத் தெரிவித்திருக்கிறார். ஜாலௌனில் பாரம்பரியமாகவே பெருகியோடிய ஒரு நதி நூன் நதி. இங்கே இருக்கும் விவசாயிகளுக்கான ஒரு நீராதாரமாக இது இருந்து வந்துள்ளது, ஆனால் மெல்லமெல்ல நூன் நதி வறண்டு போகும் நிலை ஏற்பட்டு, கொஞ்சநஞ்சம் நதியே எஞ்சி இருந்த நிலையில், அது ஒரு ஓடையாக மாறி விட்ட வேளையில், இதிலிருந்து நீர்ப்பாசனம் செய்வது என்பது விவசாயிகளுக்கு ஒரு பெரும் பிரச்சனையாக உருவெடுத்தது. ஜாலௌன்வாசிகள் இந்த நிலையை மாற்றும் சவாலை எதிர்கொண்டார்கள். இந்த ஆண்டு மார்ச் மாதம், இதன் பொருட்டு ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. ஆயிரக்கணக்கான கிராமவாசிகளும், அந்தப் பகுதி மக்களும் தாங்களாகவே ஊக்கம் பெற்று இந்த இயக்கத்தோடு தங்களை இணைத்துக் கொண்டார்கள். இங்கே இருக்கும் பஞ்சாயத்துக்களும், கிராமவாசிகளோடு இணைந்து பணியாற்றத் தொடங்கினார்கள். இன்று மிகவும் குறைவான காலத்திலே, மிகவும் குறைவான செலவிலே, இந்த நதி, மீண்டும் உயிர்த்திருக்கிறது. இதனால் எத்தனையோ விவசாயிகளுக்கு பயன் கிடைத்து வருகிறது. போர்க்களத்தை விட வேறுபட்ட வகை வீரத்தின் இந்த எடுத்துக்காட்டு, நமது நாட்டுமக்களின் உறுதிப்பாட்டுணர்வை வெளிப்படுத்துகிறது, மேலும் நாம் மனதிலே உறுதி மேற்கொண்டு விட்டால், சாத்தியமற்றது என்பது ஏதும் இல்லை என்பதையே காட்டுகிறது. ஆகையால் தான் நான் கூறுகிறேன் – அனைவருடைய முயற்சி.
என் அன்புநிறை நாட்டுமக்களே, நாம் இயற்கையைப் பாதுகாக்கும் போது, இதற்கு பதிலாக இயற்கையும் நம்மைப் பாதுகாத்தளிக்கிறது. இந்த விஷயத்தை நாம் நம்முடைய வாழ்க்கையிலும் அனுபவித்து உணர்ந்திருக்கலாம், இப்படிப்பட்ட ஒரு எடுத்துக்காட்டினை தமிழ்நாட்டின் மக்கள் பரந்துபட்ட அளவிலே வெளிப்படுத்தி இருக்கின்றார்கள். இந்த எடுத்துக்காட்டு, தமிழ்நாட்டின் தூத்துக்குடி மாவட்டத்தினுடையது. கரையோரப் பகுதிகள் பல வேளைகளில் நீரில் மூழ்கும் அபாயம் இருப்பதை நாம் அறிவோம். தூத்துக்குடியிலும் பல சிறிய தீவுகளும் திட்டுக்களும் இருக்கின்றன, இவை கடலில் மூழ்கும் அபாயம் வலுத்து வருகிறது. இங்கே இருக்கும் மக்கள் மற்றும் வல்லுநர்கள், இந்த இயற்கை அபாயத்திலிருந்து பாதுகாக்க இயற்கையை ஊடகமாகக் கொண்டார்கள். இவர்கள் இப்போது இந்த மணல் திட்டுக்களில் பனை மரங்களை நட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த மரங்கள் புயல்கள் மற்றும் சூறாவளிகளிலும் நிமிர்ந்து நிற்பவை, நிலத்திற்குப் பாதுகாப்பளிப்பவை. இவற்றால் இந்தப் பகுதியைப் பாதுகாக்க ஒரு புதிய நம்பிக்கைக் கீற்று உதயமாகி இருக்கிறது.
நண்பர்களே, இயற்கை நமக்கெல்லாம் எப்போது அபாயத்தை ஏற்படுத்தும் என்று சொன்னால், நாம் அதன் சீர்தன்மையை சீர்குலைக்கும் போது அல்லது அதன் தூய்மைத் தன்மையை அழிக்கும் போது தான். இயற்கை, நம்மையெல்லாம் ஒரு அன்னையைப் போலப் பராமரிக்கிறாள், நமது உலகிலே புதியபுதிய வண்ணங்களை இட்டு நிரப்புகிறாள்.
இப்போது நான் சமூக ஊடகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, மேகாலயாவில் ஒரு பறக்கும் படகு பற்றிய படம் நன்கு பரவலாகி இருந்தது. முதல் பார்வையிலேயே நான் இதன்பால் கவரப்பட்டேன். உங்களில் பலர் இதை இணையத்தில் கண்டிருக்கலாம். காற்றில் மிதக்கும் இந்தப் படகினை நுணுகிப் பார்க்கும் போது, இது நதியில் பயணிப்பது நமக்குப் புரிய வரும். நதியின் நீர் எந்த அளவுக்குத் தூய்மையானதாக இருக்கிறது என்றால், அதன் அடிப்பகுதி வரை பளிங்கு போலத் தெரிகிறது, படகு ஏதோ காற்றிலே துடுப்பு போட்டுச் செல்வது போலத் தோன்றுகிறது. நம்முடைய நாட்டிலே பல மாநிலங்களில் இருக்கும் பல பகுதிகளைச் சேர்ந்த மக்கள் தங்களுடைய இயற்கையின் பாரம்பரியங்களை, சிறப்பாகப் பாதுகாத்து வைத்திருக்கின்றார்கள். இவர்களிடத்தில் இயற்கையோடு இசைவான வாழ்க்கை முறை இன்னும் உயிர்ப்போடு இருக்கிறது. இவை நமக்கெல்லாம் உத்வேகம் அளிக்கக் கூடியவை. நமக்கருகேயும் கூட இருக்கும் இயற்கை அழகுகளை நாம் பாதுகாக்க வேண்டும், அவற்றை முன்பிருந்த நிலைக்கே நாம் மீட்டுச் செல்ல வேண்டும். இதிலே தான் நம்மனைவரின் நலனும் அடங்கியிருக்கிறது, உலகின் நலனும் அடங்கியிருக்கிறது.
எனதருமை நாட்டுமக்களே, அரசு திட்டங்களைத் தீட்டும் போது, பணத்தைச் செலவு செய்யும் போது, காலத்திற்குள்ளாகத் திட்டங்களை நிறைவேற்றும் போது, அரசு வேலை செய்கிறது என்ற உணர்வு மக்கள் மனதிலே ஏற்படும். ஆனால் அரசு பல பணிகளின் வளர்ச்சிக்காக, பல திட்டங்களுக்கு இடையே செயலாற்றும் வேளையில், மனித உணர்வுகளின் புரிதலோடு தொடர்புடைய விஷயங்கள் எப்போதுமே ஒரு அலாதியான சுகத்தை அளிக்கின்றன. அரசின் முயற்சிகள் காரணமாக, அரசாங்கத்தின் திட்டங்களால் எப்படி ஒருவருடைய வாழ்க்கை மாறுகிறது, அந்த மாறிய வாழ்க்கையை அவர் எப்படி அனுபவிக்கிறார் என்பதைப் பற்றியெல்லாம் நாம் கேள்விப்படும் போது, நம்முள்ளத்திலேயும் கருணை நிரம்பி விடுகிறது. இது மனதிற்கு நிறைவை அளிக்கிறது, அந்தத் திட்டத்தை மேலும் மக்களிடம் கொண்டு சேர்க்க உத்வேகம் அளிக்கிறது. ஒரு வகையில், இது ஸ்வாந்த: சுகாய, அதாவது ஆன்மாவிற்குக் கிடைக்கும் ஆனந்தம் என்பது தான். அந்த வகையில் இன்று மனதின் குரலில் நம்மோடு இரண்டு நண்பர்கள் இணைய இருக்கின்றார்கள், இவர்கள் தங்களுடைய துணிவின் துணையால், ஒரு புதிய வாழ்க்கையை வென்றிருக்கிறார்கள். இவர்கள் ஆயுஷ்மான் பாரதம் திட்டத்தின் உதவியால், சிகிச்சை பெற்றார்கள், ஒரு புதிய வாழ்க்கையைத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். நமது முதல் நண்பரின் பெயர் ராஜேஷ் குமார் பிரஜாபதி, இவருக்கு இருதய நோய் பிரச்சனை இருந்து வந்தது. வாருங்கள், நாம் ராஜேஷ் அவர்களோடு உரையாடுவோம்.
பிரதமர் – ராஜேஷ் அவர்களே வணக்கம்.
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – வணக்கம்யா வணக்கம்.
பிரதமர் – ராஜேஷ் அவர்களே உங்களுக்கு என்னங்கய்யா நோய் இருக்கு? நீங்க ஒரு மருத்துவர் கிட்ட போயிருப்பீங்க, பிறகு அந்தப் பகுதி மருத்துவர் உங்களை வேற இடத்துக்கு அனுப்பியிருப்பாரு, அந்த மருத்துவர்கிட்ட நீங்க போயிருப்பீங்க. உங்களால முடிவு எதுவும் எடுக்க முடியாத நிலை ஏற்பட்டிருக்கும், இல்லை முடிவு எடுத்திருந்தா என்ன நடந்திச்சுன்னு கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன்!
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – எனக்கு இருதயத்தில பிரச்சனைங்கய்யா. என் நெஞ்சுல ஒரே எரிச்சலா இருந்திச்சு, பிறகு நான் ஒரு மருத்துவர் கிட்ட காட்டினேன். அவரு முன்னயே ஒருவேளை, தம்பி உனக்கு அமிலத்தன்மை அதிகமாயிருக்கும் அப்படீன்னதால, நான் ரொம்ப நாள் வரை அமிலத்தன்மையைக் கட்டுப்படுத்தற மருந்தை எடுத்துக்கிட்டேன். இதனால எனக்கு எந்த நிவாரணமும் கிடைக்கலைங்கற போது, நான் டாக்டர் கபூர் கிட்ட காட்டினேன். அப்ப அவரு சொன்னாரு, தம்பி உன்னோட அறிகுறியை புரிஞ்சுக்கணும்னா அதுக்கு ஆஞ்சியோகிராஃபி தான் செய்யணும்னு சொல்லி என்னை ஸ்ரீ ராம மூர்த்தி மருத்துவமனைக்கு பரிந்துரை செஞ்சாரு. அங்க நான் அமரேஷ் அக்ரவால் அவங்களை சந்திச்சேன், அவங்க தான் எனக்கு ஆஞ்சியோகிராஃபியை செஞ்சாங்க. அவங்க தான் என்கிட்ட சொன்னாங்க, தம்பி உனக்கு இரத்தக்குழாய்ல அடைப்பு இருக்குன்னாரு. இதை சரி செய்ய எத்தனை ரூபாய் செலவாகும்னு நான் அவருகிட்ட கேட்டேன். அப்ப அவரு உன் கிட்ட பிரதமர் உருவாக்கிக் கொடுத்திருக்கற ஆயுஷ்மான் அட்டை இருக்கான்னு கேட்டாரு. நான் உடனே, ஆமாம் டாக்டர் இருக்குன்னேன். உடனே அவரு என்கிட்டேர்ந்து அந்த அட்டையை வாங்கிக்கிட்டாரு, என்னோட எல்லா செலவும் அந்த அட்டை மூலமே செய்யப்பட்டிச்சு. ஐயா, நீங்க உருவாக்கிக் கொடுத்திருக்கற இந்த அட்டை இருக்கே, இது எங்களை மாதிரி ஏழைபாழைங்களுக்கு ரொம்ப பெரிய வசதியா, வரப்பிரசாதமா இருக்குங்கய்யா. உங்களுக்கு நான் எப்படி நன்றி சொல்றதுன்னே எனக்குத் தெரியலைங்கய்யா.
பிரதமர் – நீங்க என்ன வேலை பார்க்கறீங்க ராஜேஷ் அவர்களே?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – ஐயா, நான் இப்ப தனியார் நிறுவனம் ஒண்ணுல வேலை பார்த்திட்டு இருக்கேன்யா.
பிரதமர் – உங்களுக்கு என்ன வயசாகுதுங்க?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – 39ங்கய்யா.
பிரதமர் – இத்தனை சின்ன வயசுல உங்களுக்கு இப்படி இருதயத்தில பிரச்சனை ஆகியிருச்சே!!
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – ஆமாங்கய்யா, என்னத்தை சொல்ல?
பிரதமர் – உங்க குடும்பத்தில, உங்க அப்பாவுக்கோ, அம்மாவுக்கோ, இந்த மாதிரி முன்னால ஆகியிருக்கா?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – இல்லைங்கய்யா, இப்படி யாருக்குமே ஆனதில்லை. என் விஷயத்தில தான் இப்படி முதமுறையா நடந்திருக்கு.
பிரதமர் – இந்த ஆயுஷ்மான் அட்டையை இந்திய அரசு செஞ்சு கொடுக்குது, ஏழைபாழைகளுக்கு பெரிய வகையில உதவக்கூடிய பெரிய திட்டம் இது. சரி, உங்களுக்கு இதுபத்தி எப்படி தெரிய வந்திச்சு?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – ஆமாங்கய்யா, ஏழைங்களுக்கு இத்தனை உதவக்கூடிய, இத்தனை ஆதாயமா இருக்கற இது மிகப்பெரிய திட்டம் தாங்கய்யா, எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குங்கய்யா. மருத்துவமனையிலேயே இது எத்தனை பேர்களுக்கு எத்தனை உதவிகரமா இருக்குங்கறதை நான் கண்கூடா பார்த்தேன்யா. மருத்துவர் கிட்ட என் கிட்ட அட்டை இருக்குன்னு சொன்னா போதும், உடனே அவங்க உங்க அட்டையை கொண்டு வாங்கன்னு சொல்லி, அந்த அட்டை வாயிலாவே சிகிச்சை அளிச்சுடறாங்கய்யா.
பிரதமர் – சரி, உங்க கிட்ட அட்டை இல்லாம போயிருந்தா, உங்களுக்கு எத்தனை செலவாகியிருக்கும்னு மருத்துவர் சொன்னாரு?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – ஏகப்பட்ட செலவாகும் தம்பின்னு மருத்துவர் சொன்னாருங்கய்யா. அட்டை இருக்கான்னு அவரு கேட்டப்ப, நான் உடனே என் கிட்ட இருக்குன்னு சொன்னவுடனே, காமிக்க சொன்னாரு, நானும் காமிச்சேன். இந்த அட்டை மூலமாவே எனக்கு சிகிச்சை அளிச்சாங்க, நான் ஒரு பைசா செலவே செய்யலைங்க. மருந்துகள் கூட இந்த அட்டை மூலமாவே கொடுத்தாங்க.
பிரதமர் – சரி ராஜேஷ் அவர்களே, இப்ப உங்களுக்கு மனசுக்குத் தெம்பா இருக்கா, உடம்பு நல்லாயிருச்சா?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – ரொம்பங்கய்யா. உங்களுக்கு எத்தனை நன்றி சொன்னாலும் தகும்யா. என்னென்னைக்கும் நீங்களே ஆட்சியதிகாரத்தில இருக்கற வகையில உங்களுக்கு நீண்ட ஆயுள் இருக்கணும்ங்கய்யா. எங்க குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவங்க உங்க கிட்ட எத்தனை சந்தோஷப்படுறாங்கன்னு என்னால வார்த்தையில சொல்ல முடியாது.
பிரதமர் – ராஜேஷ் அவர்களே, தயவு செஞ்சு நான் ஆட்சியதிகாரத்தில இருக்கணுங்கற ஆசிகளை எனக்குக் கொடுக்காதீங்க. நான் இன்னைக்கும் ஆட்சியதிகாரத்தில இல்லை, எதிர்காலத்திலயும் ஆட்சியதிகாரத்தில இருக்க விரும்பலை. நான் சேவை மட்டுமே செய்ய விரும்பறேன். என்னைப் பொறுத்த மட்டிலும் இந்தப் பதவி, பிரதம மந்திரிங்கறது எல்லாம், ஆட்சியதிகாரம் பத்தின விஷயம் இல்லை சகோதரா, இதெல்லாம் சேவைக்கானது மட்டும் தான்.
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – எங்க எல்லாருக்கும் இந்தச் சேவை தானேய்யா தேவை, வேற என்ன?
பிரதமர் – பார்த்தீங்களா, இந்த ஆயுஷ்மான் பாரதம் திட்டம் ஏழைகளுக்கு எந்த அளவுக்கு அற்புதமா உதவிகரமா இருக்குன்னு.
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – சத்தியமான வார்த்தைங்கய்யா, இது வரப்பிரசாதமே தான்.
பிரதமர் – சரி ராஜேஷ் அவர்களே, நீங்க ஒரு வேலை செய்யணுமே, செய்வீங்களா?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – சொல்லுங்கய்யா, என்ன செய்யணும்?
பிரதமர் – அதாவது பலருக்கு இது பத்தி தெரியறதே இல்லை, நீங்க ஒரு பொறுப்பை எடுத்துக்கணும், என்னென்னா, உங்க அக்கம்பக்கத்தில எத்தனை ஏழை குடும்பங்கள் இருக்காங்களோ, அவங்க கிட்ட எல்லாம் உங்களுக்கு இதனால என்னவெல்லாம் ஆதாயம் கிடைச்சுதோ, இதைப் பத்தி சொல்ல முடியுமா?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – கரும்பு தின்னக் கூலியா? கண்டிப்பா சொல்றேன்யா.
பிரதமர் – மேலும் அவங்களுக்கு அட்டையை எப்படி அவங்க ஏற்படுத்திக்கணும்னும் சொல்லுங்க; ஏன்னா குடும்பத்தில எப்ப என்ன கஷ்டம் வரும்னு எப்படி சொல்ல முடியும்!! இன்னைக்கு ஏழைக்கு மருந்துகள் கிடைக்காம கஷ்டப்படுறாங்கன்னு சொன்னா அது சரி இல்லை. பணம் இல்லாமை காரணமா அவங்களால மருந்துகளை வாங்க முடியலை இல்லை சிகிச்சை செஞ்சுக்க முடியலைன்னா, இது கவலை தரக்கூடிய விஷயம். இதனால என்ன ஆகுது, இப்ப உங்களுக்கே இந்த இருதய பிரச்சனை காரணமா உங்களால மாசக்கணக்கா வேலைக்கே சரியா போயிருக்க முடிஞ்சிருக்காதில்லையா?
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – என்னால தொடர்ந்து ஒரு பத்தடி எடுத்து வைக்க முடியாது, படியேற முடியாதுய்யா.
பிரதமர் – சரி ராஜேஷ் அவர்களே, எனக்கு ஒரு நல்ல நண்பரா நீங்க இருந்து, ஆயுஷ்மான் பாரதம் திட்டம் தொடர்பா ஏழைகளுக்கு புரிய வைக்கணும், நோய்வாய்ப்பட்டவங்களுக்கு உதவி செய்யணும், இது உங்களுக்கு பெரிய மன நிறைவைக் கொடுக்கும், எனக்கும் அது ரொம்ப சந்தோஷத்தை அளிக்கும். ஒரு ராஜேஷ் அவர்களோட உடல் நலமாச்சு ஆனா பலநூறு நபர்களோட உடல்நலத்துக்கும் உதவியிருக்காரு. இந்த ஆயுஷ்மான் பாரதம் திட்டம், ஏழைகளுக்கானது, மத்தியத்தட்டு மக்களுக்கானது, எளிய குடும்பங்களுக்கானது அப்படீங்கற போது இதை எல்லா வீட்டுகளுக்கும் நீங்க கொண்டு சேருங்க.
ராஜேஷ் பிரஜாபதி – கண்டிப்பா கொண்டு சேர்ப்பேன் ஐயா. நான் மருத்துவமனையில 3 நாள் தங்கியிருந்தேன்ல, அப்ப பல கஷ்டப்படுற மக்கள் அங்க வந்திருந்தாங்க, அவங்களுக்கு எல்லாம் இதில இருக்கற வசதிகளை விளக்கினேன், எல்லாம் இலவசம்னு சொன்னேன்.
பிரதமர் – சரி ராஜேஷ் அவர்களே, நல்ல ஆரோக்கியத்தோட இருங்க, உங்க உடம்பு மேல கொஞ்சம் அக்கறை செலுத்துங்க, குழந்தைங்க மேல கவனம் செலுத்துங்க, வாழ்க்கையில நிறைய முன்னேற்றம் அடையுங்க, உங்களுக்கு பலப்பல நல்வாழ்த்துக்கள்.
நண்பர்களே, நாம் இப்பொழுது ராஜேஷ் அவர்கள் சொன்னதைக் கேட்டோம் இல்லையா, வாருங்கள், அடுத்து இப்போது நம்மோடு இணைந்திருக்கும் சுக்தேவி அவர்களைச் சந்திக்கலாம். இவருக்கு மூட்டுப் பிரச்சனை, இவர் பட்ட துயரம் பற்றியும், இவர் எப்படி குணமானார் என்பது பற்றியும் தெரிந்து கொள்ளலாம்!!
மோதி ஜி – சுக்தேவி அவர்களே வணக்கம்!! நீங்க எங்கிருந்து பேசிட்டு இருக்கீங்க?
சுக்தேவி ஜி – தான்தபராவிலேர்ந்து.
மோதி ஜி – இந்த இடம் எங்க இருக்கு?
சுக்தேவி ஜி – மதுராவிலங்க.
மோதி ஜி – மதுராவிலயா? அப்படீன்னா சுக்தேவி அவர்களே, உங்களுக்கு நான் வணக்கமும் சொல்லணும், கூடவே ராதே ராதேன்னும் சொல்லணும்.
சுக்தேவி ஜி – ஆமாம், ராதே ராதே.
மோதி ஜி – உங்களுக்குக் கொஞ்சம் பிரச்சனை இருந்திச்சு, அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டிச்சுன்னு நான் கேள்விப்பட்டேன். என்ன விஷயம்னு கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா?
சுக்தேவி ஜி – அது வந்து, என் மூட்டு ரெண்டும் கெட்டுப் போச்சு, அறுவை சிகிச்சை செஞ்சாங்க. பிரயாக் மருத்துவமனையில.
மோதி ஜி – உங்களுக்கு என்ன வயசாகுது சுக்தேவி அவர்களே?
சுக்தேவி ஜி – 40 வயசுங்கய்யா.
மோதி ஜி – 40 வயசு, சுக்தேவ் பேரு, உங்களுக்கு நோய் வந்திருச்சே சுக்தேவி அவர்களே.
சுக்தேவி ஜி – நோய் என்னமோ எனக்கு 15-16 வயசுலயே வந்திருச்சுங்க.
மோதி ஜி – அம்மாடியோவ்! இத்தனை சின்ன வயசிலயா உங்க மூட்டுகள்ல கோளாறாயிருச்சு?
சுக்தேவி ஜி – மூட்டுவாதம்யா. மூட்டுக்கள் இணைஞ்சிருக்கற இடத்தில வலி காரணமா மூட்டுக்கள் மோசமாயிருச்சுன்னாங்க.
மோதி ஜி – அப்படீன்னா 16 வயசிலேர்ந்து 40 வயசு வரைக்கும் நீங்க இதுக்கு எந்த சிகிச்சையுமே எடுத்துக்கலையா?
சுக்தேவி ஜி – செஞ்சுக்கலைங்கய்யா. வலிக்கு மாத்திரை எடுத்துக்குவேன், ஏதோ மருத்துவரகளை பார்ப்பேன், அவங்களும் நாட்டுமருந்துகள் மாதிரி ஏதோ தருவாங்க. போலி மருத்துவர்கள் காரணமா, ஏதோ கொஞ்ச நஞ்சம் நடந்திட்டு இருந்தும் அதுவும் நடக்க முடியாம போச்சு. 1-2 கிலோமீட்டர் நடந்திட்டு இருந்த என்னோட மூட்டு ரொம்ப மோசமா போயிருச்சு.
மோதி ஜி – அப்படீன்னா சுக்தேவீ அவர்களே, அறுவை சிகிச்சை செஞ்சுக்கற எண்ணம் உங்களுக்கு எப்படி ஏற்பட்டிச்சு? இதுக்கு பணத்துக்கு என்ன செஞ்சீங்க? இதெல்லாம் எப்படி சாத்தியமாச்சு?
சுக்தேவி ஜி – நான் ஆயுஷ்மான் அட்டை மூலமா சிகிச்சை செஞ்சுக்கிட்டேன்.
மோதி ஜி – உங்களுக்கு ஆயுஷ்மான் அட்டை கிடைச்சிருக்கா?
சுக்தேவி ஜி – ஆமாங்கய்யா.
மோதி ஜி – ஆயுஷ்மான் அட்டை மூலமா ஏழைகளுக்கு இலவசமா சிகிச்சை அளிக்கப்படுதுங்கற விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியுமா?
சுக்தேவீ ஜி – பள்ளிக்கூட த்தில கூட்டம் நடந்திட்டு இருந்திச்சு. அங்கிருந்து தான் என் கணவருக்கு தெரிய வந்து, அவரு தான் என் பேர்ல அட்டை எடுத்தாரு.
மோதி ஜி – ஓஹோ.
சுக்தேவீ ஜி – பிறகு அட்டை மூலமா சிகிச்சை அளிச்சாங்க, நான் ஒரு பைசா கூட செலவு செய்யலை. எல்லாம் அட்டையை வச்சுத் தான் நடந்திச்சு. ரொம்ப அருமையா சிகிச்சை செஞ்சாங்க.
மோதி ஜி – சரி, அட்டை இல்லைன்னா எத்தனை செலவாகும்னு மருத்துவர்கள் சொன்னாங்களா?
சுக்தேவீ ஜி – இரண்டரை இலட்சம் ரூபாய்லேர்ந்து மூணு இலட்சம் ரூபாய் ஆகும்னாங்க. 6-7 வருஷமா நான் கட்டில்லயே படுத்துக் கிடக்கேன். நான் கடவுள் கிட்ட வேண்டினதெல்லாம் ஒண்ணே ஒண்ணு மட்டும் தான், கடவுளே எனக்கு சுத்தமா வாழ பிடிக்கலை, என்னைக் கூட்டிக்கோங்கறது தான்.
மோதி ஜி – 6-7 ஆண்டுகளா படுத்த படுக்கையா இருந்தீங்களா? அடக் கடவுளே!!
சுக்தேவீ ஜி – ஆமாங்கய்யா.
மோதி ஜி – கடவுளே!!
சுக்தேவீ ஜி – கொஞ்சம் கூட எழுந்திருக்கவோ உட்காரவோ முடியாது.
மோதி ஜி – இப்ப உங்க மூட்டு முன்னை விட நல்லா ஆயிடுச்சா?
சுக்தேவீ ஜி – நான் நல்லா சுத்தி வர்றேன், சமையலறையில வேலை பார்க்கறேன், வீட்டுவேலை எல்லாம் செய்யறேன், பசங்களுக்கு உணவு சமைச்சுக் கொடுக்கறேன்.
மோதி ஜி – அப்படீன்னா ஆயுஷ்மான் பாரதம் அட்டை உங்களுக்கு நிறைஞ்ச ஆயுளைக் குடுத்திருக்குன்னு சொல்லுங்க!!
சுக்தேவீ ஜி – கண்டிப்பா. உங்களுக்குத் தான் நாங்க கோடானுகோடி நன்றிகளைச் சொல்லணும். உங்களோட இந்தத் திட்டத்தால தான் நான் குணமாகியிருக்கேன், என் கால்கள்ல என்னால நிக்க முடியுது.
மோதி ஜி – இப்ப பசங்களுக்கும் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குமே!!
சுக்தேவீ ஜி – ஆமாங்க. பசங்க ரொம்ப கஷ்டப்பட்டாங்க. அம்மாவுக்குக் கஷ்டம்னா பசங்களுக்கும் தானே கஷ்டம்!!
மோதி ஜி – பாருங்க, நம்ம வாழ்க்கையில ரொம்ப பெரிய சுகம்னா அது நம்மோட ஆரோக்கியம் தான். இந்த சந்தோஷமான வாழ்க்கை எல்லாருக்கும் கிடைக்கணுங்கறது தான் ஆயுஷ்மான் பாரதம் திட்டத்தில இருக்கற உணர்வு. சரி சுக்தேவீ அவர்களே, உங்களுக்குப் பலப்பல நல்வாழ்த்துக்கள், மீண்டும் உங்களுக்கு ராதே ராதே.
சுக்தேவீ ஜி – ராதே ராதே, வணக்கம்.
என் மனம்நிறை நாட்டுமக்களே, இளைஞர்கள் நிறைந்த ஒவ்வொரு நாடும் மூன்று விஷயங்களுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கின்றன. அப்போது தான் இளைஞர்களை சரியான வகையில் அடையாளப்படுத்த முடியும். முதல் விஷயம் – Ideas andInnovation, அதாவது கருத்துக்கள் மற்றும் புதுமைகள் கண்டுபிடிப்பு. இரண்டாவதாக, இடர்களை எதிர்கொள்ளும் துணிச்சல், மூன்றாவதாக, Can Do Spirit, அதாவது என்னால் முடியும் என்ற உறுதியான உணர்வு, சூழ்நிலைகள் ஏதாக இருந்தாலும் சரி. இந்த மூன்று விஷயங்களும் ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்பு கொண்டு விட்டால், வியக்கத்தக்க விளைவுகள் பிறக்கும். அற்புதம், அதிசயம் நிகழும். இன்றைய காலத்தில், நாலாபுறத்திலும் நாம் கேள்விப்படும் சொல் ஸ்டார்ட் அப் என்பது தான். சரியான விஷயம் தான், இது ஸ்டார்ட் அப் யுகம், இந்த ஸ்டார்ட் அப் யுகத்தில் பாரதம் இன்று ஒருவகையில் உலகிற்கே தலைமையேற்றுக் கொண்டிருக்கும் நிலை இருக்கிறது. ஒவ்வோர் ஆண்டும் ஸ்டார்ட் அப்களின் சாதனை படைக்கும் முதலீடுகள் அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இந்தத் துறை மிகுந்த விரைவோடு முன்னேற்றம் கண்டு வருகிறது. எந்த அளவுக்கு என்றால், தேசத்தின் சின்னச்சின்ன நகரங்களிலும் கூட இப்போது ஸ்டார்ட் அப்களின் எல்லை விரிந்திருக்கிறது. இப்போது யூனிகார்ன் என்ற சொல்லும் புழக்கத்தில் அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இதைப் பற்றி நீங்களும் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள். யூனிகார்ன் என்பதன் மதிப்பு குறைந்தபட்சம் ஒரு பில்லியன் டாலர் பெறுமானம் உள்ளது, அதாவது கிட்டத்தட்ட 7000 கோடி ரூபாய்க்கும் அதிகமான ஸ்டார்ட் அப்.
நண்பர்களே, 2015ஆம் ஆண்டு வரை தேசத்தில் தேடிப் பார்த்தாலும், 9 அல்லது 10 யூனிகார்ன்களே இருந்தன. இப்போதோ யூனிகார்களின் உலகத்திலேயும் பாரதம் விரைவாகச் சிறகு விரித்துப் பறக்க ஆரம்பித்து விட்டது என்ற செய்தி உங்களுக்கு அளவில்லா மகிழ்ச்சியை அளிக்கலாம். ஒரு அறிக்கையின்படி, இந்த ஆண்டு ஒரு மிகப்பெரிய மாற்றம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. வெறும் 10 மாதங்களில் மட்டும் பாரதத்திலே, பத்து நாட்களில் ஒரு யூனிகார்ன் என்ற வீதம் உருவாகியிருக்கிறது. இது ஏன் பெரிய விஷயம் என்பதற்கு மேலும் ஒரு காரணம் என்னவென்றால், நமது இளைஞர்கள், இந்த வெற்றியை கொரோனா பெருந்தொற்றுக்கு இடையே ஈட்டியிருக்கிறார்கள் என்பது தான். இன்று பாரதத்திலே 70க்கும் மேற்பட்ட யூனிகார்ன்கள் உருவாகி விட்டன. அதாவது 70க்கும் அதிக ஸ்டார்ட் அப்களில் ஒரு பில்லியனுக்கும் அதிக மதிப்பீடு என்ற அளவைத் தாண்டியிருக்கின்றன. நண்பர்களே, ஸ்டார்ட் அப்பின் வெற்றியின் காரணமாக அனைவருடைய கவனமும் இவற்றின்பால் சென்றிருக்கிறது, நம் நாட்டிலிருந்தும், அயல்நாடுகளில் இருந்தும், முதலீடுகள் வாயிலாக, முதலீட்டாளர்களின் ஆதரவு இவற்றுக்குக் கிடைத்து வருகிறது. சில ஆண்டுகள் முன்பாக இதைப் பற்றி யாரும் கற்பனை கூட செய்து பார்த்திருக்க மாட்டார்கள்.
நண்பர்களே, ஸ்டார் அப்புகள் மூலமாக இந்திய இளைஞர்கள் உலகாயத சிக்கல்களுக்குத் தீர்வுகள் காண்பதில் தங்களுடைய பங்களிப்பை அளித்து வருகிறார்கள். இன்று நாம், ஒரு இளைஞரான மயூர் பாடில் அவர்களோடு உரையாட இருக்கிறோம். இவர் தனது நண்பர்களோடு இணைந்து, மாசு பிரச்சனைக்குத் தீர்வு காணும் முயற்சியை புரிந்திருக்கிறார்.
மோதி ஜி – மயூர் ஜி வணக்கம்.
மயூர் பாடில் – வணக்கம் ஐயா.
மோதி ஜி – மயூர் ஜி, எப்படி இருக்கீங்க?
மயூர் பாடில் – ரொம்ப அருமையா இருக்கேன்ங்கய்யா. நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?
மோதி ஜி – நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன். சரி நீங்க சொல்லுங்க, இன்னைக்கு நீங்க ஸ்டார்ட் அப் உலகத்தில இருக்கீங்க, கழிவுகளை செல்வமா மாத்தற முயற்சியில ஈடுபட்டிருக்கீங்க, சுற்றுச்சூழல் விஷயத்திலயும் பணியாற்றிக்கிட்டு இருக்கீங்க, உங்களைப் பத்திக் கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன். உங்க வேலை பத்தி, இந்த வேலையை செய்யணுங்கற எண்ணம் உங்களுக்கு எப்படி ஏற்பட்டிச்சு??
மயூர் பாடில் – ஐயா, நான் கல்லூரியில படிச்சுக்கிட்டு இருந்தப்ப, என் கிட்ட ஒரு மோட்டார்சைக்கிள் இருந்திச்சு. இதோட மைலேஜ் ரொம்பவே குறைவானதா இருந்திச்சு, புகை அதிகமா வந்திச்சு. அது ஒரு 2 ஸ்ட்ரோக் பைக். இதிலேர்ந்து வர்ற புகையைக் குறைக்கவும், இதோட மைலேஜை கொஞ்சம் அதிகரிக்கவும் நான் முயற்சி செய்ய ஆரம்பிச்சேன். ஒரு 2011-12 வாக்கில, என் பைக்கோட மைலேஜை நான் 62 கிலோமீட்டர் வரை குடுக்கற வகையில அதிகரிச்சேன். அப்பத்தான் எனக்குள்ள ஒரு உத்வேகம் பிறந்திச்சு, ஏன் இதை பெரிய அளவுல தயாரிக்க கூடாது, அப்ப பல பேர்களுக்கு இதனால ஆதாயம் கிடைக்குமேன்னு தோணிச்சு. அதனால 2017-18இல நாங்க இதோட தொழில்நுட்பத்தை மேம்படுத்தி, பிராந்திய போக்குவரத்துக் கழகத்தில ஒரு பத்து பேருந்துகள்ல இதைப் பயன்படுத்தினோம். இதோட விளைவை சோதிச்சுப் பார்த்த போது தான் இதனால கிட்டத்தட்ட 40 சதவீத புகை வெளியேற்றம் பேருந்துகள்ல கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருக்குன்னு தெரிய வந்திச்சு.
மோதி ஜி – அம்மாடியோவ். இப்ப இந்தத் தொழில்நுட்பத்தை நீங்க உருவாக்கி இருக்கீங்களே, இதுக்கான உரிமைக்காப்பு எல்லாம் செஞ்சுட்டீங்களா?
மயூர் பாட்டில் – செஞ்சாச்சுய்யா. உரிமைக்காப்பும் செஞ்சு, இந்த வருஷம் அதுக்கான பட்டயமும் கைக்கு வந்தாச்சு.
மோதி ஜி – சரி, அடுத்ததா இதை அடுத்த கட்டம் கொண்டு போக, உங்க திட்டம் என்ன? எப்படி செய்யப் போறீங்க? இப்ப பேருந்து விஷயத்தில பலன் தெரிஞ்சு போச்சு. இது பத்தின விஷயம் இப்ப எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சிருக்கும். அடுத்து என்ன செய்ய இருக்கீங்க?
மயூர் பாடில் – ஐயா, ஸ்டார்ட் அப் இண்டியாவில, நிதி ஆணையம் மூலமா Atal New India Challenge, அதாவது, அடல் புதிய இந்தியா சவால் இருக்கில்லையா, அங்கிருந்து எனக்கு மானியம் கிடைச்சிருக்கு. இந்த மானிய உதவியோட நாங்க இப்ப ஒரு தொழிற்சாலையை ஆரம்பிச்சிருக்கோம். இதில எங்களால air filters, அதாவது காற்று வடிகட்டிகளை உற்பத்தி செய்ய முடியும்.
மோதி ஜி – சரி பாரத அரசு தரப்பிலேர்ந்து உங்களுக்கு எவ்வளவு மானியம் கிடைச்சுது?
மயூர் பாடில் – 90 இலட்சம்.
மோதி ஜி – 90 இலட்சம்.
மயூர் பாட்டில் – ஆமாங்கய்யா.
மோதி ஜி – இதை வச்சு நீங்க வேலையை ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா.
மயூர் பாட்டில் – ஆமாங்கய்யா, இப்ப ஆரம்பிச்சாச்சு, செயல்முறைகள் இன்னும் நடந்திட்டு இருக்கு.
மோதி ஜி – சரி நீங்க எத்தனை நண்பர்கள் சேர்ந்து இதை செஞ்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க.
மயூர் பாட்டில் – நாங்க நாலு பேர் ஐயா.
மோதி ஜி – நீங்க நாலு பேரும் ஒண்ணாவே படிச்சீங்க, அதில ஒருத்தருக்கு இதை மேல கொண்டு போகணும்னு எண்ணம் வந்திச்சு.
மயூர் பாடில் – ஆமாங்கய்யா. நாங்க எல்லாரும் கல்லூரியில ஒண்ணா படிச்சோம். கல்லூரியில தான் இதையெல்லாம் நாங்க யோசிச்சோம், என்னோட எண்ணம் என்னென்னா, குறைஞ்சபட்சம் என்னோட பைக்கோட மாசு கொஞ்சம் குறையணும், கொஞ்சம் கூடுதலா மைலேஜ் கொடுக்கணும்ங்கறது தான்.
மோதி ஜி – சரி மாசைக் குறைச்சு, மைலேஜை அதிகப்படுத்தின பிறகு சராசரியா சேமிப்பு எவ்வளவு ஆகும்?
மயூர் பாடில் – ஐயா, பைக்ல நாங்க பரிசோதனை செஞ்ச போது, லிட்டருக்கு 25 கிலோமீட்டர் கொடுத்த அதோட மைலேஜ், லிட்டருக்கு 39 கிலோமீட்டரா அதிகரிச்சது, சுமாரா 14 கிலோமீட்டர் ஆதாயம் கிடைச்சுது. மேலும் இதில 40 சதவீத கரியமில வெளியேற்றம் குறைஞ்சிருந்திச்சு. பேருந்துகள்ல செஞ்ச போது, பிராந்திய போக்குவரத்துக் கழகத்துக்கு 10 சதவீத எரிபொருள் திறன் அதிகரிப்பு கிடைச்சுது, இதிலயும் 35லேர்ந்து 40 சதவீதம் வரை வெளியேற்றம் குறைஞ்சிருந்திச்சு.
மோதி ஜி – மயூர், உங்களோட பேசறது எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருந்திச்சு, உங்க நண்பர்களுக்கும் என் தரப்பிலேர்ந்து வாழ்த்துக்களைச் சொல்லுங்க. கல்லூரி வாழ்க்கையில உங்களுக்கு இருந்த பிரச்சனைக்குத் தீர்வையும் நீங்க கண்டிருக்கீங்க, இப்ப அந்தத் தீர்வு காட்டின பாதையில பயணிச்சு, சுற்றுச்சூழல் தொடர்பான பிரச்சனையை எதிர்கொள்ற சவாலையும் நீங்க கையில எடுத்திருக்கீங்க. நம்ம நாட்டு இளைஞர்கள் பெரிய திறமைசாலிகள், அவங்க எந்த ஒரு சவாலையும் எதிர்கொள்ளும் வல்லமை வாய்ஞ்சவங்க, வழி கண்டுபிடிக்கறவங்கன்னு தெரிவிக்குது. உங்களுக்கு என்னோட பலப்பல நல்வாழ்த்துக்கள். பலப்பல நன்றிகள்.
மயூர் பாடில் – தேங்க்யூ சார்!! தேங்க்யூ!!!
நண்பர்களே, சில ஆண்டுகள் முன்பாக, தாம் வியாபாரம் செய்ய விரும்புவதாகவோ, ஒரு கம்பெனியைத் தொடக்க விரும்புவதாகவோ கூறினால், குடும்பத்தில் இருக்கும் பெரியோரின் பதில் என்னவாக இருந்தது – நீ ஏன் வேலை பார்க்க விரும்ப மாட்டேன் என்கிறாய், எங்காவது சேர்ந்து வேலை பார், வேலை பார்ப்பதிலே தான் பாதுகாப்பு இருக்கிறது, ஊதியம் கிடைக்கும், சிக்கலைக் குறைத்துக் கொள், என்பார்கள். ஆனால், இன்றோ யாராவது ஒருவர் கம்பெனி தொடங்க விரும்பினால், அவருக்கு அருகே இருப்போர் எல்லாம் அவரை உற்சாகப்படுத்துகிறார்கள், அவருக்கு முழு ஆதரவையும் அளிக்கிறார்கள். நண்பர்களே, பாரதத்தின் வளர்ச்சிக் கதையின் திருப்புமுனை இது, இப்போது இங்கே வேலை தேடுபவர்கள் என்ற கனவை காண்பதைத் துறந்து, வேலையை உருவாக்குபவர்களாகவும் மாறி வருகிறார்கள். இதனால் உலக அரங்கிலே பாரத நாட்டின் நிலை மேலும் பலமடைந்து வருகிறது.
என் கனிவுநிறை நாட்டுமக்களே, இன்றைய மனதின் குரலில் நாம் அமிர்த மஹோத்சவம் குறித்துப் பேசினோம். அமிர்தகாலத்தில் நம்முடைய நாட்டுமக்கள் எவ்வாறு புதியபுதிய உறுதிப்பாடுகளை நிறைவேற்றி வருகின்றார்கள் என்பது பற்றிக் கலந்தோம், கூடவே, டிசம்பர் மாதம் வருகின்ற, இராணுவத்தின் வீரத்தோடு தொடர்புடைய நாட்கள் குறித்தும் பேசினோம். டிசம்பர் மாதம் என்றதும், மேலும் ஒரு மிகப்பெரிய நாள் நம் கண் முன்னே வரும், இதிலிருந்து நாம் உத்வேகம் அடைகிறோம். அந்த நாள் தான் டிசம்பர் மாதம் 6ஆம் தேதி, பாபா சாஹேப் அம்பேட்கர் அவர்கள் மறைந்த நாள். பாபா சாஹேப், தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் தேசம் மற்றும் சமூகத்திற்காக, தனது கடமைகளை நிறைவேற்ற அர்ப்பணித்தார். நமது அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் அடிப்படை உணர்வு, நாட்டுமக்களான நாம் அனைவரும், அவரவர் கடமைகளை செம்மையாகச் செய்ய வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறது என்பதை நாம் மறந்து விடக்கூடாது. இந்த அமிர்த மஹோத்சவ காலத்திலே, நாம் நமது கடமைகளை முழுமையான நேர்மையோடு நிறைவேற்ற முயற்சி செய்வோம் என்ற உறுதிப்பாட்டை மேற்கொள்வோம், வாருங்கள்!! இதுவே பாபா சாஹேப் அவர்களுக்கு நாம் செலுத்தக்கூடிய மெய்யான நினைவாஞ்சலியாகும்.
நண்பர்களே, இப்போது நாம் டிசம்பர் மாதத்தில் காலெடுத்து வைக்க இருக்கிறோம். இயல்பாகவே, அடுத்த மனதின் குரல் 2021ஆம் ஆண்டின் கடைசி மனதின் குரலாக ஒலிக்கும். 2022ஆம் ஆண்டில் நாம் மீண்டும் நம் பயணத்தைத் தொடருவோம், உங்களிடமிருந்து நிறைய ஆலோசனைகளை எதிர்பார்த்திருக்கிறேன், தொடர்ந்து காத்திருப்பேன். நீங்கள் இந்த ஆண்டிற்கு எப்படி விடையளிக்க இருக்கிறீர்கள், புதிய ஆண்டிலே என்ன திட்டமிட்டிருக்கிறீர்கள், இதைக் கண்டிப்பாக என்னோடு பகிருங்கள். அப்புறம்….. மறந்து விடாதீர்கள், கொரோனா இன்னும் முற்றிலுமாகச் அகன்று விடவில்லை. எச்சரிக்கையைக் கடைப்பிடிப்பது நம்மனைவரின் கடமையாகும். பலப்பல நன்றிகள்.
xxxxxxxxxx
मेरे प्यारे देशवासियो, नमस्कार। आज हम एक बार फिर ‘मन की बात’ के लिए एक साथ जुड़ रहे हैं। दो दिन बाद दिसम्बर का महीना भी शुरू हो रहा है और दिसम्बर आते ही psychologically हमें ऐसा ही लगता है कि चलिए भई साल पूरा हो गया। ये साल का आखिरी महीना है और नए साल के लिए ताने-बाने बुनना शुरू कर देते हैं। इसी महीने Navy Day और Armed Forces Flag Day भी देश मनाता है। हम सबको मालूम है 16 दिसम्बर को 1971 के युद्ध का स्वर्णिम जयन्ती वर्ष भी देश मना रहा है। मैं इन सभी अवसरों पर देश के सुरक्षा बलों का स्मरण करता हूँ, हमारे वीरों का स्मरण करता हूँ। और विशेष रूप से ऐसे वीरों को जन्म देने वाली वीर माताओं का स्मरण करता हूँ। हमेशा की तरह इस बार भी मुझे NamoApp पर, MyGov पर आप सबके ढ़ेर सारे सुझाव भी मिले हैं। आप लोगों ने मुझे अपने परिवार का एक हिस्सा मानते हुए अपने जीवन के सुख-दुख भी साझा किये हैं। इसमें बहुत सारे नौजवान भी हैं, छात्र-छात्राएँ हैं। मुझे वाकई बहुत अच्छा लगता है कि ‘मन की बात’ का हमारा ये परिवार निरंतर बड़ा तो हो ही रहा है, मन से भी जुड़ रहा है और मकसद से भी जुड़ रहा है और हमारे गहरे होते रिश्ते, हमारे भीतर, निरंतर सकारत्मकता का एक प्रवाह, प्रवाहित कर रहे हैं।
मेरे प्यारे देशवासियो, मुझे सीतापुर के ओजस्वी ने लिखा है कि अमृत महोत्सव से जुड़ी चर्चाएँ उन्हें खूब पसंद आ रही हैं। वो अपने दोस्तों के साथ ‘मन की बात’ सुनते हैं और स्वाधीनता संग्राम के बारे में काफी कुछ जानने का, सीखने का, लगातार प्रयास कर रहे हैं। साथियो, अमृत महोत्सव, सीखने के साथ ही हमें देश के लिए कुछ करने की भी प्रेरणा देता है और अब तो देश-भर में आम लोग हों या सरकारें, पंचायत से लेकर parliament तक, अमृत महोत्सव की गूँज है और लगातार इस महोत्सव से जुड़े कार्यक्रमों का सिलसिला चल रहा है। ऐसा ही एक रोचक प्रोग्राम पिछले दिनों दिल्ली में हुआ। “आजादी की कहानी-बच्चों की जुबानी’ कार्यक्रम में बच्चों ने स्वाधीनता संग्राम से जुड़ी गाथाओं को पूरे मनोभाव से प्रस्तुत किया। खास बात ये भी रही कि इसमें भारत के साथ ही नेपाल, मौरिशस, तंजानिया, न्यूजीलैंड और फीजी के students भी शामिल हुए। हमारे देश का महारत्न ONGC. ONGC भी कुछ अलग तरीके से अमृत महोत्सव मना रहा है। ONGC इन दिनों, Oil Fields में अपने students के लिए study tour का आयोजन कर रहा है। इन tours में युवाओं को ONGC के Oil Field Operations की जानकारी दी जा रही है – उद्धेश्य ये कि हमारे उभरते इंजीनियर राष्ट्र निर्माण के प्रयासों में पूरे जोश और जुनून के साथ हाथ बंटा सकें।
साथियो, आजादी में अपने जनजातीय समुदाय के योगदान को देखते हुए देश ने जनजातीय गौरव सप्ताह भी मनाया है। देश के अलग-अलग हिस्सों में इससे जुड़े कार्यक्रम भी हुए। अंडमान-निकोबार द्वीप समूह में जारवा और ओंगे, ऐसे जनजातीय समुदायों के लोगों ने अपनी संस्कृति का जीवंत प्रदर्शन किया। एक कमाल का काम हिमाचल प्रदेश में ऊना के Miniature Writer राम कुमार जोशी जी ने भी किया है, उन्होनें, Postage Stamps पर ही यानी इतने छोटे postage stamp पर नेताजी सुभाष चंद्र बोस और पूर्व प्रधानमंत्री लाल बहादुर शास्त्री जी के अनोखे sketch बनाए हैं। हिन्दी में लिखे ‘राम’ शब्द पर उन्होनें sketch तैयार किए, जिसमें संक्षेप में दोनों महापुरुषों की जीवनी को भी उकेरा गया है। मध्य प्रदेश के कटनी से भी कुछ साथियों ने एक यादगार दास्तानगोई कार्यक्रम की जानकारी दी है। इसमें रानी दुर्गावती के अदम्य साहस और बलिदान की यादें ताजा की गई हैं। ऐसा ही एक कार्यक्रम काशी में हुआ। गोस्वामी तुलसीदास, संत कबीर, संत रैदास, भारतेन्दु हरिश्चंद्र, मुंशी प्रेमचंद और जयशंकर प्रसाद जैसी महान विभूतियों के सम्मान में तीन दिनों के महोत्सव का आयोजन किया गया। अलग-अलग कालखंड में, इन सभी की, देश की जन-जागृति में, बहुत बड़ी भूमिका रही है। आपको ध्यान होगा, ‘मन की बात’ के पिछले episodes के दौरान मैंने तीन प्रतियोगिताओं का उल्लेख किया था, competition की बात कही थी – एक देशभक्ति के गीत लिखना, देश भक्ति से जुड़ी, आजादी के आंदोलन से जुड़ी घटनाओं की रंगोली बनाना और हमारे बच्चों के मन में भव्य भारत के सपने जगाने वाली लोरी लिखी जाए। मुझे आशा है कि इन प्रतियोगिताओं के लिए भी आप जरुर Entry भी भेज चुके होंगे, योजना भी बना चुके होंगे और अपने साथियों से चर्चा भी कर चुके होंगे। मुझे आशा है बढ़-चढ़कर के हिन्दुस्तान के हर कोने में इस कार्यक्रम को आप जरुर आगे बढ़ायेंगे।
मेरे प्यारे देशवासियो, इस चर्चा से अब मैं आपको सीधे वृन्दावन लेकर चलता हूँ। वृन्दावन के बारे में कहा जाता है कि ये भगवान के प्रेम का प्रत्यक्ष स्वरूप है। हमारे संतों ने भी कहा है –
यह आसा धरि चित्त में, यह आसा धरि चित्त में,
कहत जथा मति मोर।
वृंदावन सुख रंग कौ, वृंदावन सुख रंग कौ,
काहु न पायौ और।
यानि, वृंदावन की महिमा, हम सब, अपने-अपने सामर्थ्य के हिसाब से कहते जरूर हैं, लेकिन वृंदावन का जो सुख है, यहाँ का जो रस है, उसका अंत, कोई नहीं पा सकता, वो तो असीम है। तभी तो वृंदावन दुनिया भर के लोगों को अपनी तरफ आकर्षित करता रहा है। इसकी छाप आपको दुनिया के कोने-कोने में मिल जाएगी।
पश्चिमी ऑस्ट्रेलिया में एक शहर है, पर्थ। क्रिकेट प्रेमी लोग इस जगत से भली-भांति परिचित होंगे, क्योंकि पर्थ में अक्सर क्रिकेट मैच होते रहते हैं। पर्थ में एक ‘Sacred India Gallery’ इस नाम से एक art gallery भी है। यह gallery Swan Valley के एक खूबसूरत क्षेत्र में बनाई गई है, और, ये ऑस्ट्रेलिया की एक निवासी जगत तारिणी दासी जी के प्रयासों का नतीजा है। जगत तारिणी जी वैसे तो हैं ऑस्ट्रेलिया की, जन्म भी वहीं हुआ, लालन-पालन भी वहीँ हुआ, लेकिन 13 साल से भी अधिक समय, वृन्दावन में आकर के उन्होंने बिताया। उनका कहना है, कि वे ऑस्ट्रेलिया लौट तो गई, अपने देश वापिस तो गयी, लेकिन, वो कभी भी वृन्दावन को भूल नहीं पाईं। इसलिए उन्होने वृंदावन और उसका आध्यात्मिक भाव से जुडने के लिए ऑस्ट्रेलिया में ही वृन्दावन खड़ा कर दिया। अपनी कला को ही एक माध्यम बना करके एक अद्भुत वृन्दावन उन्होंने बना लिया। यहाँ आने वाले लोगों को कई तरह की कलाकृतियों को देखने का अवसर मिलता है। उन्हें भारत के सर्वाधिक प्रसिद्ध तीर्थस्थलों – वृंदावन, नवाद्वीप और जगन्नाथपुरी की परंपरा और संस्कृति की झलक देखने को मिलती है। यहाँ पर भगवान कृष्ण के जीवन से जुड़ी कई कलाकृतियाँ भी प्रदर्शित की गई हैं। एक कलाकृति ऐसी भी है, जिसमें भगवान कृष्ण ने गोवर्धन पर्वत को अपनी छोटी उंगली पर उठा रखा है, जिसके नीचे वृंदावन के लोग आश्रय लिए हुए हैं। जगत तारिणी जी का यह अद्भुत प्रयास, वाकई, हमें कृष्ण भक्ति की शक्ति का दर्शन कराता है। मैं, उन्हें, इस प्रयास के लिए बहुत-बहुत शुभकामनाएँ देता हूँ।
मेरे प्यारे देशवासियो, अभी मैं ऑस्ट्रेलिया के पर्थ में बने वृन्दावन के विषय में बात कर रहा था। ये भी एक दिलचस्प इतिहास है कि ऑस्ट्रेलिया का एक रिश्ता हमारे बुंदेलखंड के झाँसी से भी है। दरअसल, झाँसी की रानी लक्ष्मीबाई जब East India Company के खिलाफ कानूनी लड़ाई लड़ रही थी, तो उनके वकील थे जॉन लैंग (John Lang)। जॉन लैंग मूल रूप से ऑस्ट्रेलिया के ही रहने वाले थे। भारत में रहकर उन्होने रानी लक्ष्मीबाई का मुकदमा लड़ा था। हमारे स्वतन्त्रता संग्राम में झाँसी और बुंदेलखंड का कितना बड़ा योगदान है, ये हम सब जानते हैं। यहाँ रानी लक्ष्मीबाई और झलकारी बाई जैसी वीरांगनाएँ भी हुईं और मेजर ध्यानचंद जैसे खेल रत्न भी इस क्षेत्र ने देश को दिये हैं।
साथियो, वीरता केवल युद्ध के मैदान में ही दिखाई जाए, ऐसा जरूरी नहीं होता। वीरता जब एक व्रत बन जाती है और उसका विस्तार होता है तो हर क्षेत्र में अनेकों कार्य सिद्ध होने लगते हैं। मुझे ऐसी ही वीरता के बारे में श्रीमती ज्योत्सना ने चिट्ठी लिखकर बताया है। जालौन में एक पारंपरिक नदी थी – नून नदी। नून, यहाँ के किसानों के लिए पानी का प्रमुख स्त्रोत हुआ करती थी, लेकिन, धीरे-धीरे नून नदी लुप्त होने की कगार पर पहुँच गई, जो थोड़ा बहुत अस्तित्व इस नदी का बचा था, उसमें वो नाले में तब्दील हो रही थी, इससे किसानों के लिए सिंचाई का भी संकट खड़ा हो गया था। जालौन के लोगों ने इस स्थिति को बदलने का बीड़ा उठाया। इसी साल मार्च में इसके लिए एक कमेटी बनाई गई। हजारों ग्रामीण और स्थानीय लोग स्वतः स्फूर्त इस अभियान से जुड़े। यहाँ की पंचायतों ने ग्रामीणों के साथ मिलकर काम करना शुरू किया, और आज इतने कम समय में, और बहुत कम लागत में, ये नदी, फिर से जीवित हो गई है। कितने ही किसानों को इसका फायदा हो रहा है। युद्ध के मैदान से अलग वीरता का ये उदाहरण, हमारे देशवासियों की, संकल्प शक्ति को दिखाता है, और ये भी बताता है कि अगर हम ठान लें, तो, कुछ भी असंभव नहीं है और तब ही तो मैं कहता हूँ – सबका प्रयास।
मेरे प्यारे देशवासियो, जब हम प्रकृति का संरक्षण करते हैं तो बदले में प्रकृति हमें भी संरक्षण और सुरक्षा देती है। इस बात को हम अपने निजी जीवन में भी अनुभव करते हैं और ऐसा ही एक उदाहरण तमिलनाडु के लोगों ने व्यापक स्तर पर प्रस्तुत किया है। ये उदाहरण है तमिलनाडु के तूतुकुड़ी जिले का। हम जानते हैं कि तटीय इलाकों में कई बार ज़मीन के डूबने का खतरा रहता है। तूतुकुड़ी में भी कई छोटे Island और टापू ऐसे थे जिनके समुद्र में डूबने का खतरा बढ़ रहा था। यहाँ के लोगों ने और विशेषज्ञों ने इस प्राकृतिक आपदा का बचाव प्रकृति के जरिये ही खोजा। ये लोग अब इन टापुओं पर पाल्मेरा के पेड़ लगा रहे हैं। ये पेड़ cyclone और तूफानों में भी खड़े रहते है और जमीन को सुरक्षा देते हैं। इनसे अब इस इलाके को बचाने का एक नया भरोसा जगा है।
साथियो, प्रकृति से हमारे लिये खतरा तभी पैदा होता है जब हम उसके संतुलन को बिगाड़ते हैं या उसकी पवित्रता नष्ट करते हैं। प्रकृति माँ की तरह हमारा पालन भी करती है और हमारी दुनिया में नए-नए रंग भी भरती है।
अभी मैं social media पर देख रहा था, मेघालय में एक flying boat की तस्वीर खूब viral हो रही है। पहली ही नज़र ये तस्वीर हमें आकर्षित करती है। आपमें से भी ज्यादातर लोगों ने इसे online जरुर देखा होगा। हवा में तैरती इस नाव को जब हम करीब से देखते है तब हमें पता चलता है कि ये तो नदी के पानी में चल रही है। नदी का पानी इतना साफ़ है कि हमें उसकी तलहटी दिखती है और नाव हवा में तैरती सी लगने लग जाती है। हमारे देश में अनेक राज्य हैं, अनेक क्षेत्र है जहाँ के लोगों ने अपनी प्राकृतिक विरासत के रंगों को सँजोकर रखा है। इन लोगों ने प्रकृति के साथ मिलकर रहने की जीवनशैली आज भी जीवित रखी है। ये हम सबके लिए भी प्रेरणा है। हमारे आस-पास जो भी प्राकृतिक संसाधन है, हम उन्हें बचाएं, उन्हें फिर से उनका असली रूप लौटाएँ। इसी में हम सबका हित है, जग का हित है।
मेरे प्यारे देशवासियो, सरकार जब योजनाएँ बनाती है, बजट खर्च करती है, समय पर परियोजनाओं को पूरा करती है तो लोगों को लगता है कि वो काम कर रही है। लेकिन सरकार के अनेक कार्यों में विकास के अनेक योजनाओं के बीच मानवीय संवेदनाओं से जुड़ी बातें हमेशा एक अलग सुख देती है। सरकार के प्रयासों से, सरकार की योजनाओं से कैसे कोई जीवन बदला उस बदले हुए जीवन का अनुभव क्या है ? जब ये सुनते हैं तो हम भी संवेदनाओं से भर जाते हैं। यह मन को संतोष भी देता है और उस योजना को लोगों तक पहुँचाने की प्रेरणा भी देता है। एक प्रकार से यह ‘स्वान्त: सुखाय’ ही तो है और इसलिए आज “मन की बात” में हमारे साथ दो ऐसे ही साथी भी जुड़ रहे हैं जो अपने हौसलों से एक नया जीवन जीतकर आए हैं। इन्होंने आयुष्मान भारत योजना की मदद से अपना इलाज कराया और एक नयी जिंदगी की शुरुआत की है। हमारे पहले साथी हैं राजेश कुमार प्रजापति जिन्हें ह्रदय रोग की बीमारी heart की समस्या थी।
तो आइये, राजेश जी से बात करते हैं –
प्रधानमंत्री जी – राजेश जी नमस्ते।
राजेश प्रजापति – नमस्ते Sir नमस्ते।
प्रधानमंत्री जी – आपकी राजेश जी बीमारी क्या थी ? फिर
किसी डॉक्टर के पास गए होंगे, मुझे जरा समझाइए स्थानीय डॉक्टर ने कहा होगा फिर किसी और डॉक्टर के पास गए होंगें ? फिर आप निर्णय नहीं करते होंगे या करते होंगे क्या-क्या होता था ?
राजेश प्रजापति – जी मुझे heart में problem sir आ गई थी, मेरे
सीने में जलन होती थी sir, फिर मैंने डॉक्टर को दिखाया डॉक्टर ने पहले तो बताया हो सकता है बेटा तुम्हारे एसिड होगी, तो मैंने काफी दिन एसिड की दवाई कराई , उससे जब मुझे फायदा नहीं हुआ फिर डॉक्टर कपूर को दिखाया, तो उन्होंने कहा बेटा तुम्हारे जो लक्षण हैं उससे angiography से पता चलेगा, फिर उन्होंने refer किया मुझे श्री राम मूर्ति में। फिर मिले हम अमरेश अग्रवाल जी से, तो उन्होंने मेरी angiography करी। फिर उन्होंने बताया कि बेटा ये तो तुम्हारी नस blockage है, तो हमने कहा sir इसमें कितना खर्चा आयेगा? तो उन्होंने कहा card है आयुष्मान वाला जो PM जी ने बना के दिया। तो हमने कहा sir, हमारे पास है। तो उन्होंने मेरा वो card लिया और मेरा सारा इलाज़ उसी card से हुआ है। सर और जो आपने ये बनाया है card ये बहुत ही अच्छी तरीक़े से और हम गरीब आदमियों के लिए बहुत सहूलियत है इससे। और आपका कैसे मैं धन्यवाद करूँ।
प्रधानमंत्री जी – आप करते क्या हैं राजेश जी ?
राजेश प्रजापति – सर मैं इस समय तो Private नौकरी करता हूँ। सर।
प्रधानमंत्री जी – और आयु कितनी है आपकी।
राजेश प्रजापति – मेरी उनचास साल है। सर।
प्रधानमंत्री जी – इतनी छोटी आयु में आप को heart का trouble हो गया।
राजेश प्रजापति – हाँ जी sir क्या बताये अब।
प्रधानमंत्री जी – आपके परिवार में भी पिताजी को या किसी माता जी को या इस प्रकार का पहले रहा है क्या?
राजेश प्रजापति – नहीं sir किसी को नहीं था sir, ये पहला हमारे साथ ही हुआ है
प्रधानमंत्री जी – ये आयुष्मान card भारत सरकार यह card देती है, गरीबों के लिए बहुत बड़ी योजना है तो ये आप को पता कैसे चला
राजेश प्रजापति – sir ये तो, इतनी बड़ी योजना है गरीब आदमी बहुत इस से benefit मिलता है और इतना खुश हैं sir, हमने तो हॉस्पिटल में देखा है कि इस card से कितना लोगों को सहूलियत मिलती है जब डॉक्टर से कहता है card मेरे पास है sir तो डॉक्टर कहता है ठीक वो card लेकर आईये मैं उसी card से आप का इलाज़ कर दूँगा।
प्रधानमंत्री जी – अच्छा card ना होता तो आप को कितना खर्चा बोला था डॉक्टर ने।
राजेश प्रजापति – डॉक्टर साहब ने कहा था बेटा इसमें बहुत सारा खर्चा आयेगा| बेटा अगर card नहीं होगा। तो मैंने कहा sir card तो है मेरे पास, तो उन्होंने कहा तुरंत आप दिखाइए तो हमने तुरंत दिखाया उसी card से सारा इलाज़ मेरा किया गया मेरे एक पैसा नहीं खर्च हुआ सारी दवाइयां भी उसी card से निकाली गई हैं।
प्रधानमंत्री जी – तो राजेश जी आप को अभी संतोष है, तबीयत ठीक है।
राजेश प्रजापति – जी sir आप का बहुत-बहुत धन्यवाद sir आप की उम्र भी इतनी लम्बी हो की हमेशा सत्ता में ही रहे, और हमारे परिवार के लोग भी आप से इतना खुश हैं क्या कहें आप से।
प्रधानमंत्री जी: राजेश जी आप मुझे सत्ता में रहने की शुभकामनाएं मत दीजिए, मैं आज भी सत्ता में नहीं हूँ और भविष्य में भी सत्ता में जाना नहीं चाहता हूँ। मैं सिर्फ सेवा में रहना चाहता हूँ, मेरे लिए ये पद, ये प्रधानमंत्री सारी चीजें ये सत्ता के लिए है ही नहीं भाई, सेवा के लिए है।
राजेश प्रजापति : सेवा ही तो चाहिए हम लोगों को और क्या।
प्रधानमंत्री जी: देखिये ग़रीबों के लिए यह आयुष्मान भारत योजना यह अपने आप में
राजेश प्रजापति : जी sir बहुत बढ़िया चीज़ है
प्रधानमंत्री जी: लेकिन देखिये राजेश जी आप हमारा एक काम कीजिये, करेंगे ?
राजेश प्रजापति: जी बिल्कुल करेंगे sir
प्रधानमंत्री जी: देखिये होता क्या है कि लोगों को इसका पता नहीं होता है, आप एक जिम्मेवारी निभायिये ऐसे जितने गरीब परिवार है आपके आसपास उनको अपनी ये कैसे आपको लाभ हुआ, कैसे मदद मिली, ये बताइए ?
राजेश प्रजापति : बिल्कुल बतायेंगे sir
प्रधानमंत्री जी: और उनको कहिये कि वे भी ऐसा कार्ड बनवा लें ताकि परिवार में पता नहीं कब क्या मुसीबत आ जाये और आज ग़रीब दवाई के कारण परेशान रहे यह तो ठीक नहीं है। अब पैसों के कारण वो दवाई न ले या बीमारी का उपाय न करें तो ये भी बड़ी चिंता का विषय है और गरीब को तो क्या होता है जैसे आपको ये Heart का Problem हुआ, तो कितने महीने तक आप काम ही नहीं कर पाएं होंगे
राजेश प्रजापति: हम तो दस कदम नहीं चल पातें थे जीना नहीं चढ़ पाते थे sir
प्रधानमंत्री जी: बस तो आप आप राजेश जी मेरे एक अच्छे साथी बनके जितने ग़रीबों को आप ये आयुष्मान भारत योजना के संबंध में समझा सकते हैं, वैसे बीमार लोगों की मदद कर सकते है देखिये आपको भी संतोष होगा और मुझे बहुत ख़ुशी होगी कि चलिए एक राजेश जी की तबीयत तो ठीक हुई लेकिन राजेश जी ने सैकड़ों लोगों की तबीयत ठीक करवा दी, ये आयुष्मान भारत योजना, ये गरीबों के लिए है, मध्यम वर्ग के लिए है, सामान्य परिवारों के लिए है, तो घर-घर इस बात को पहुचाएंगे आप !
राजेश प्रजापति: बिल्कुल पहुचाएंगे sir। हम तो वहीँ तीन दिन रुके न हॉस्पिटल में sir तो बिचारे बहुत लोग आएं सारी सुविधाएं उनको बताई, card होगा तो free में हो जाएगा।
प्रधानमंत्री जी: चलिए राजेश जी, आप अपने आप को स्वस्थ रखिए, थोड़ी शरीर की चिंता करिये, बच्चों की चिंता कीजिये और बहुत प्रगति कीजिये, मेरी बहुत शुभकामनाएं है आपको।
साथियो, हमने राजेश जी की बातें सुनी, आइये अब हमारे साथ सुख देवी जी जुड़ रही हैं, घुटनों की समस्या ने उन्हें बहुत परेशान कर दिया था, आइये हम सुखदेवी जी से पहले उनके दुःख कि बात सुनते हैं और फिर सुख कैसे आया वो समझते हैं।
मोदी जी – सुखदेवी जी नमस्ते! आप कहाँ से बोल रहीं हैं ?
सुखदेवी जी – दानदपरा से।
मोदी जी – कहाँ-कहाँ पड़ता है ये ?
सुखदेवी जी – मथुरा में।
मोदी जी – मथुरा में, फिर तो सुखदेवी जी, आपको नमस्ते भी कहना है और साथ-साथ राधे-राधे भी कहना होगा।
सुखदेवी जी – हाँ, राधे-राधे।
मोदी जी – अच्छा हमें सुना कि आपको तकलीफ हुई थी। आपका कोई operation हुआ। जरा बताएंगी कि क्या बात है ?
सुखदेवी जी – हाँ मेरा घुटना खराब हो गया था, तो operation हुआ है मेरा। प्रयाग हॉस्पिटल में।
मोदी जी – आपकी आयु कितनी है सुखदेवी जी ?
सुखदेवी जी – उम्र 40 साल।
मोदी जी – 40 साल और सुखदेव नाम, और सुखदेवी को बीमारी हो गई।
सुखदेवी जी – बीमारी तो मुझे 15-16 साल से ही लग गई।
मोदी जी – अरे बाप रे ! इतनी छोटी आयु में घुटने आपके
खराब हो गए।
सुखदेवी जी – वो गठिया- बाय बोलते हैं जो जोड़ों में दर्द से घुटना खराब हो गई।
मोदी जी – तो 16 साल से 40 साल की उम्र तक आपने इसका
इलाज ही नहीं कराया।
सुखदेवी जी – नहीं, करवाया था। दर्द की दवाई खाते रहे छोटे-मोटे डॉक्टरों ने तो ऐसे देशी दवाई है वैसी दवाई है। थैलाछाप डॉक्टरों ने तो ऐसे उनसे घुटना चल भी पाई ख़राब हो गई, 1-2 किलोमीटर पैदल चली मैं तो घुटना खराब हो गई मेरी।
मोदी जी – तो सुखदेवी जी Operation का विचार कैसे आया ? उसके पैसों का क्या प्रबंधन किया ? कैसे बना ये सब ?
सुखदेवी जी – मैंने वो आयुष्मान कार्ड से इलाज करवाया है।
मोदी जी – तो आपको आयुष्मान कार्ड मिल गया था ?
सुखदेवी जी – हाँ।
मोदी जी – और आयुष्मान कार्ड से गरीबों को मुफ्त में उपचार
होता है। ये पता था ?
सुखदेवी जी – स्कूल में meeting हो रही थी। वहाँ से हमारे पति को पता चला तो कार्ड बनवाया मेरे नाम से।
मोदी जी – हाँ।
सुखदेवी जी – फिर इलाज करवाया कार्ड से, और मैंने कोई पैसा नहीं लगाया। कार्ड से ही इलाज हुआ है मेरा। खूब बढ़िया इलाज हुआ है।
मोदी जी – अच्छा डॉक्टर ने पहले अगर कार्ड न होता तो कितना खर्चा बताते थे ?
सुखदेवी जी – ढाई लाख रुपए, तीन लाख रुपए। 6-7 साल से पड़ी
हूँ खाट में। ये कहती थी कि हे भगवान मुझे ले ले तू, मुझे नहीं जीना।
मोदी जी – 6-7 साल से खाट पे थी। बाप-रे-बाप।
सुखदेवी जी – हाँ।
मोदी जी – ओहो।
सुखदेवी जी – बिल्कुल उठा-बैठा नहीं जाता।
मोदी जी – तो अभी आपका घुटना पहले से अच्छा हुआ है ?
सुखदेवी जी – मैं खूब घूमती हूँ। फिरती हूँ। Kitchen का काम
करती हूँ। घर का काम करती हूँ। बच्चों को खाना बनाकर देती हूँ।
मोदी जी – तो मतलब आयुष्मान भारत का कार्ड आपको सचमुच में आयुष्मान बना दिया।
सुखदेवी जी – बहुत-बहुत धन्यवाद आपकी योजना की वजह से ठीक हो गई, अपने पैरों पर खड़ी हो गई।
मोदी जी – तो अब तो बच्चों को भी आनंद आता होगा।
सुखदेवी जी – हाँजी। बच्चों को तो बहुत ही परेशानी होती थी। अब माँ परेशान है तो बच्चा भी परेशान है।
मोदी जी – देखिये हमारे जीवन में सबसे बड़ा सुख हमारा स्वास्थ्य ही होता है, ये सुखी जीवन सबको मिले यही आयुष्मान भारत की भावना है, चलिए सुखदेवी जी मेरी आप को बहुत बहुत शुभकामनाएँ, फिर से एक बार आप को राधे-राधे।
सुखदेवी जी- राधे- राधे , नमस्ते !
मेरे प्यारे देशवासियो, युवाओं से समृद्ध हर देश में तीन चीजें बहुत मायने रखती हैं। अब वही तो कभी-कभी युवा की सच्ची पहचान बन जाती है। पहली चीज है – Ideas और Innovation। दूसरी है – जोखिम लेने का जज्बा और तीसरी है – Can Do Spirit यानी किसी भी काम को पूरा करने की जिद्द, चाहे परिस्थितियाँ कितनी भी विपरीत क्यों न हों – जब ये तीनों चीजें आपस में मिलती हैं तो अभूतपूर्व परिणाम मिलते हैं। चमत्कार हो जाते हैं। आज कल हम चारों तरफ सुनते हैं Start-Up, Start-Up, Start-Up। सही बात है, ये Start-Up का युग है, और ये भी सही है कि Start-Up की दुनिया में आज भारत विश्व में एक प्रकार से नेतृत्व कर रहा है। साल-दर-साल Start-Up को record निवेश मिल रहा है। ये क्षेत्र बहुत तेज रफ़्तार से आगे बढ़ रहा है। यहाँ तक कि देश के छोटे-छोटे शहरों में भी Start-Up की पहुँच बढ़ी है। आज कल ‘Unicorn’ शब्द खूब चर्चा में है। आप सबने इसके बारे में सुना होगा। ‘Unicorn’ एक ऐसा Start-Up होता है जिसका valuation कम से कम 1 Billion Dollar होता है यानी करीब-करीब सात हज़ार करोड़ रूपए से ज्यादा।
साथियो, साल 2015 तक देश में बमुश्किल नौ या दस Unicorns हुआ करते थे। आपको ये जानकार बेहद ख़ुशी होगी कि अब Unicorns की दुनिया में भी भारत तेज उड़ान भर रहा है। एक रिपोर्ट के मुताबिक इसी साल एक बड़ा बदलाव आया है। सिर्फ 10 महीनों में ही भारत में हर 10 दिन में एक Unicorn बना है। ये इसलिए भी बड़ी बात है क्योंकि हमारे युवाओं ने ये सफलता कोरोना महामारी के बीच हासिल की है। आज भारत में 70 से अधिक Unicorns हो चुके हैं। यानि 70 से अधिक Start-Up ऐसे हैं जो 1 Billion से ज्यादा के valuation को पार कर गए हैं। साथियो Start-Up की सफलता के कारण हर किसी का उस पर ध्यान गया है और जिस प्रकार से देश से, विदेश से, निवेशकों से उसे समर्थन मिल रहा है। शायद कुछ साल पहले उसकी कोई कल्पना भी नहीं कर सकता था।
साथियो, Start-Ups के जरिये भारतीय युवा Global Problems के समाधान में भी अपना योगदान दे रहे हैं। आज हम एक युवा मयूर पाटिल से बात करेंगे, उन्होंने अपने दोस्तों के साथ मिलकर Pollution की problem का solution देने का प्रयास किया है
मोदी जी – मयूर जी नमस्ते।
मयूर पाटिल – नमस्ते सर जी।
मोदी जी – मयूर जी आप कैसे हैं ?
मयूर पाटिल – बस बढ़िया सर। आप कैसे हो ?
मोदी जी – मैं बहुत प्रसन्न हूँ। अच्छा मुझे बताइए कि आज
आप कुछ Start-Up की दुनिया में हैं।
मयूर पाटिल – हाँ जी !
मोदी जी – और Waste में से Best भी कर रहें हैं।
मयूर पाटिल – हाँ जी !
मोदी जी – Environment का भी कर रहे हैं, थोड़ा मुझे अपने बारे में बताइए। अपने काम के बारे में बताइए और इस काम के पीछे आपको विचार कहाँ से आया ?
मयूर पाटिल – सर जब College में था तभी मेरे पास Motorcycle था। जिसका Mileage बहुत कम था और Emission बहुत ज्यादा था। वो Two stroke Motorcycle था। तो Emission कम करने के लिए और उसका Mileage थोड़ा बढ़ाने के लिए मैंने कोशिश चालू किया था। कुछ 2011-12 में और इसका मैंने करीब-करीब 62 Kilometres per litre तक Mileage बढ़ा दिया था। तो वहाँ से मुझे ये प्रेरणा मिली कि कुछ ऐसा चीज बनाए जो Mars Production कर सकते हैं, तो बाकी बहुत सारे लोगों को उसका फायदा होगा, तो 2017-18 में हम लोगों ने उसका Technology develop किया और Regional transport corporation में हम लोगों ने 10 buses में वो use किया। उसका result check करने के लिए और करीब-करीब हम लोगों ने उसका चालीस प्रतिशत emission उसका कम कर दिया। Buses में।
मोदी जी – हम्म ! अब ये Technology जो आपने खोजी
है। उसका Patent वगैरह करवा लिया।
मयूर पाटिल – हाँ जी ! Patent हो गया। ये साल में हमें Patent
grant होकर के आ गया।
मोदी जी – और आगे इसको बढ़ाने का क्या Plan है ? आपका। किस प्रकार से कर रहें हैं ? जैसे बस का result आ गया। उसकी भी सारी चीज़ें बाहर आ गई होंगी। तो आगे क्या सोच रहे हैं ?
मयूर पाटिल – सर, Start-Up India के अन्दर नीति आयोग से Atal New India Challenge जो है, वहाँ से हमें grant मिला और वो grant के basis पे हम लोगों ने अभी factory चालू किया जहाँ पे हम Air filters का manufacturing कर सकते हैं।
मोदी जी – तो भारत सरकार की तरफ से कितना grant मिला आपको ?
मयूर पाटिल – 90 Lakhs।
मोदी जी – 90 Lakhs।
मयूर पाटिल – हाँ जी !
मोदी जी – और उससे आपका काम चल गया।
मयूर पाटिल – हाँ अभी तो चालू हो गया है। Processes में हैं।
मोदी जी – आप कितने दोस्त मिल करके कर रहें हैं ? ये सब !
मयूर पाटिल – हम लोग चार लोग हैं सर।
मोदी जी – और चारों पहले साथ में ही पढ़ते थे और उसी में से आपको एक विचार आया आगे बढ़ने का।
मयूर पाटिल – हाँ जी ! हाँ जी ! हम college में ही थे। और college में हम लोगों ने ये सब सोचा और ये मेरा idea था कि मैं मेरा motorcycle का at least pollution कम हो जाए और mileage बढ़ जाए।
मोदी जी – अच्छा pollution कम करते हैं, mileage बढ़ाते हैं तो average खर्च कितना बचता होगा ?
मयूर पाटिल – सर motorcycle पे हम लोगों ने test किया उसका mileage था 25 Kilometers per liter वो हम लोगों ने बढ़ा दिया 39 Kilometers per liter तो करीब-करीब 14 किलोमीटर का फायदा हुआ और उसमें से 40 प्रतिशत का Carbon emissions कम हो गया। और जब buses पे किया Regional transport corporation ने तो वहाँ पे 10 प्रतिशत Fuel efficiency increase हुआ और उसमें भी 35-40 percent emission कम हो गया।
मोदी जी – मयूर मुझे बहुत अच्छा लगा आपसे बात करके और आपके साथियों को भी मेरी तरफ से बधाई दीजिये कि College life में खुद की जो समस्या थी उस समस्या का समाधान भी आपने खोजा और अब उस समाधान में से जो रास्ता चुना उसने पर्यावरण की समस्या को address करने के लिए आपने बीड़ा उठाया। और ये हमारे देश के युवाओं का ये सामर्थ्य ही है कि कोई भी बड़ी चुनौती उठा लेते हैं और रास्ते खोज रहें हैं। मेरी तरफ से आपको बहुत शुभकामनाएँ हैं। बहुत –बहुत धन्यवाद।
मयूर पाटिल – Thank You Sir ! Thank You !
साथियो, कुछ सालों पहले यदि कोई कहता था कि वो business करना चाहता है या एक कोई नई कंपनी शुरू करना चाहता है, तब, परिवार के बड़े-बुजुर्ग का जवाब होता था कि – “तुम नौकरी क्यों नहीं करना चाहते, नौकरी करो ना भाई। अरे नौकरी में security होती है salary होती है। झंझट भी कम होती है। लेकिन, आज यदि कोई अपनी कंपनी शुरू करना चाहता है तो उसके आस-पास के सभी लोग बहुत उत्साहित होते हैं और इसमें उसका पूरा support भी करते हैं। साथियो भारत की growth story का यह turning point है, जहाँ अब लोग सिर्फ Job seekers बनने का सपना नहीं देख रहे बल्कि job creators भी बन रहे हैं। इससे विश्व मंच पर भारत की स्थिति और मज़बूत बनेगी।
मेरे प्यारे देशवासियो, आज ‘मन की बात’ में हमने अमृत महोत्सव की बात की। अमृतकाल में कैसे हमारे देशवासी नए-नए संकल्पों को पूरा कर रहे हैं, इसकी चर्चा की, और, साथ ही दिसम्बर महीने में सेना के शौर्य से जुड़े हुए अवसरों का भी जिक्र किया। दिसम्बर महीने में ही एक और बड़ा दिन हमारे सामने आता है जिससे हम प्रेरणा लेते हैं। ये दिन है, 6 दिसम्बर को बाबा साहब अम्बेडकर की पुण्यतिथि। बाबा साहब ने अपना पूरा जीवन देश और समाज के लिये अपने कर्तव्यों के निर्वहन के लिये समर्पित किया था। हम देशवासी ये कभी न भूलें कि हमारे संविधान की भी मूल भावना, हमारा संविधान हम सभी देशवासियो से अपने-अपने कर्तव्यों के निर्वहन की अपेक्षा करता है – तो आइये, हम भी संकल्प लें कि अमृत महोत्सव में हम कर्तव्यों को पूरी निष्ठा से निभाने का प्रयास करेंगे। यही बाबा साहब के लिये हमारी सच्ची श्रद्धांजलि होगी।
साथियो अब हम दिसम्बर महीने में प्रवेश कर रहे हैं, स्वाभाविक है अगली ‘मन की बात’ 2021 की इस वर्ष की आखिरी ‘मन की बात’ होगी। 2022 में फिर से यात्रा शुरू करेंगे और मैं हाँ आपसे ढ़ेर सारे सुझावों की अपेक्षा करता ही रहता हूँ, करता रहूँगा। आप इस साल को कैसे विदा कर रहे हैं, नए साल में क्या कुछ करने वाले हैं, ये भी जरुर बताइये और हाँ ये कभी मत भूलना कोरोना अभी गया नहीं है। सावधानी बरतना हम सब की जिम्मेवारी है।
बहुत-बहुत धन्यवाद।
xxxxxxxxxxxxxxx
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളെ, നമസ്കാരം.
ഇന്ന് നാം വീണ്ടും മന് കി ബാത്തിനായി ഒത്തുചേര്ന്നിരിക്കുകയാണ്. രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞാല് ഡിസംബര് മാസത്തിന്റെ വരവായി. അതോടെ മനഃശാസ്ത്രപരമായി നമുക്ക് തോന്നും ഈ വര്ഷം അവസാനിച്ചല്ലോ എന്ന്. ഈ വര്ഷത്തെ അവസാന മാസമായതുകൊണ്ട് തന്നെ പുതിയ വര്ഷത്തേക്കായി ഊടും പാവും നെയ്യുവാന് നാം തുടങ്ങുന്നു. ഡിസംബറില് തന്നെയാണ് നാവികസേനാ ദിനവും സായുധസേനാ പതാകദിനവും രാഷ്ട്രം ആഘോഷിക്കുന്നത്. നമുക്കെല്ലാം അറിയാവുന്നതുപോലെ ഡിസംബര് പതിനാറാം തീയതി യുദ്ധവിജയത്തിന്റെ സുവര്ണ്ണ ജയന്തിയും നാം ആഘോഷിക്കുന്നു. ഞാന് ഈ അവസരങ്ങളിലെല്ലാം രാഷ്ട്രത്തിന്റെ സുരക്ഷാസേനയെ സ്മരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ വീരന്മാരെ സ്മരിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച്, ആ വീരന്മാര്ക്ക് ജന്മം നല്കിയ വീരമാതാക്കളെ സ്മരിക്കുന്നു. എല്ലായ്പ്പോഴത്തെയും പോലെ ഇത്തവണയും നമോ ആപ്പിലും മൈ ജി ഒ വിയിലും നിങ്ങളുടെയെല്ലാം വളരെയധികം മാര്ഗ്ഗനിര്ദ്ദേശങ്ങള് എനിക്കു ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങളെല്ലാവരും എന്നെ സ്വന്തം കുടുംബത്തിന്റെ ഭാഗമായിക്കണ്ട് നിങ്ങളുടെ സുഖദുഃഖങ്ങള് ഞാനുമായി പങ്കിടുന്നു. ഇതില് അനേകം ചെറുപ്പക്കാരുണ്ട്, വിദ്യാര്ത്ഥി-വിദ്യാര്ത്ഥിനികളുണ്ട്. മന് കീ ബാത്ത് കുടുംബം നിരന്തരം വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇത് മനസ്സിനോട് ചേര്ന്നിരിക്കുന്നു. ലക്ഷ്യത്തോട് ചേര്ന്നിരിക്കുന്നു. മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ഈ ആഴത്തിലുള്ള ബന്ധം മനസ്സിനകത്ത് നിരന്തരം നന്മയുടെ അലകള് സൃഷ്ടിക്കുന്നത് വാസ്തവത്തില് എന്നെ വളരെയധികം സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു.
എന്റെ പ്രിയ ദേശവാസികളേ, സീതാപുരത്തിലെ ഓജസ്വി എനിക്ക് എഴുതിയിരിക്കുന്നു, അമൃതമഹോത്സവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചര്ച്ചകള് അവര്ക്ക് വളരെയധികം ഇഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്ന്. അവര് കൂട്ടുകാരുമൊത്ത് മന് കീ ബാത്ത് കേള്ക്കുന്നു – സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തെ കുറിച്ച് അറിയാനും പഠിക്കാനും നിരന്തരം പരിശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. സുഹൃത്തുക്കളേ, അമൃതമഹോത്സവം, അറിവു നേടുന്നതിനൊപ്പം രാഷ്ട്രത്തിനുതകുന്ന കാര്യങ്ങള് ചെയ്യുവാനുള്ള പ്രേരണയും നല്കുന്നു. മാത്രവുമല്ല, സാധാരണ ജനങ്ങള് തൊട്ട് സര്ക്കാര് വരെയും, പഞ്ചായത്ത് തൊട്ട് പാര്ലമെന്റ് വരെയും അമൃതമഹോത്സവത്തിന്റെ മഹത്വം മുഴങ്ങുന്നു. നിരന്തരം ഈ മഹോത്സവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യപരിപാടികളുടെ പരമ്പര തന്നെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അതുപോലെയുള്ള ഒരു രസകരമായ പരിപാടി കഴിഞ്ഞ ദിവസങ്ങളില് ഡല്ഹിയില് നടന്നു. ‘സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ കഥ കുട്ടികളുടെ നാവിലൂടെ’ എന്ന പരിപാടിയില് കുട്ടികള് സ്വാതന്ത്ര്യസമരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കഥകള് വളരെ ആത്മാര്ത്ഥതയോടെ അവതരിപ്പിച്ചു. വിശേഷപ്പെട്ട കാര്യമെന്തെന്നാല് ഇതില് ഭാരതത്തോടൊപ്പം നേപ്പാള്, മൗറീഷ്യസ്, ടാന്സാനിയ, ന്യൂസിലാന്റ്, ഫിജി എന്നീ രാഷ്ട്രങ്ങളിലെ വിദ്യാര്ത്ഥികളും പങ്കെടുത്തിരുന്നു എന്നതാണ്. ഒ എന് ജി സിയും കുറച്ചു വ്യത്യസ്തമായ രീതിയില് അമൃതമഹോത്സവം ആഘോഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ സമയത്ത് ഒ എന് ജി സി എണ്ണപ്പാടങ്ങളിൽ വിദ്യാര്ത്ഥികള്ക്കു വേണ്ടി പഠനയാത്ര സംഘടിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഈ യാത്രയില് ചെറുപ്പക്കാര്ക്ക് ഒ എന് ജി സി ഓയില് ഫീല്ഡ് ഓപ്പറേഷന്സിനെ കുറിച്ച് അറിവു പകര്ന്നു നല്കുന്നു. ഇതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം നമ്മുടെ മിടുക്കന്മാരായ എഞ്ചിനീയര്മാര്ക്ക് രാഷ്ട്ര നിര്മ്മാണ പ്രവര്ത്തികളില് ഉന്മേഷത്തോടും ഉത്സാഹത്തോടും പങ്കെടുക്കാന് കഴിയും എന്നതാണ്.
സുഹൃത്തുക്കളേ, സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തില് നമ്മുടെ ഗോത്രവംശ സമുദായം വഹിച്ച പങ്കിനെ മുന്നിര്ത്തി രാഷ്ട്രം ‘ജനജാതീയ ഗൗരവ സപ്താഹവും’ ആഘോഷിച്ചു. രാജ്യത്തിന്റെ പല പല ഭാഗങ്ങളിലും ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പല കാര്യപരിപാടികളും നടത്തപ്പെട്ടു. ആന്ഡമാന്-നിക്കോബര് ദ്വീപസമൂഹത്തിലെ ജാര്വാ, ഓംഗേ തുടങ്ങിയ സമുദായത്തിലെ ആളുകള് അവരുടെ സംസ്കാരം ജീവസ്സുറ്റ രീതിയില് പ്രദര്ശിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. ഒരു അത്ഭുതകരമായ കാര്യം ഹിമാചല്പ്രദേശിലെ ഊനായിലെ മിനിയേച്ചര് റൈറ്ററായ രാംകുമാര് ജോഷിയും അവതരിപ്പിച്ചു. അദ്ദേഹം തപാല് സ്റ്റാമ്പുകളില്, അതായത് ഇത്രയും ചെറിയ തപാല് സ്റ്റാമ്പില് നേതാജി സുഭാഷ്ചന്ദ്രബോസിന്റെയും മുന് പ്രധാനമന്ത്രിയായ ലാല് ബഹാദൂര് ശാസ്ത്രിയുടെയും മനോഹരമായ സ്കെച്ച് ഉണ്ടാക്കി. ഹിന്ദിയിലെഴുതിയ ‘രാമ’പദത്തില് അദ്ദേഹം സ്കെച്ച് തയ്യാറാക്കി. അതില് സംക്ഷിപ്ത രൂപത്തില് രണ്ടു മഹാപുരുഷന്മാരുടെയും ജീവചരിത്രം ചിത്രീകരിച്ചു. മധ്യപ്രദേശിലെ ‘കഠ്നി’യില് നിന്നും കുറച്ചു സുഹൃത്തുക്കള് ഒരു സ്മരണീയമായ കഥാവൃത്താന്ത പരിപാടിയെ കുറിച്ചുള്ള അറിവു നല്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇതില് റാണി ദുര്ഗ്ഗാവതിയുടെ അദമ്യമായ സാഹസത്തിന്റെയും ബലിദാനത്തിന്റെയും ഓര്മ്മകള് പുതുക്കിയിട്ടുണ്ട്. അപ്രകാരം ഒരു പരിപാടി കാശിയിലും നടന്നു. ഗോസ്വാമി തുളസീദാസ്, സന്ത് കബീര്, സന്ത് രവിദാസ്, ഭാരതേന്ദു ഹരിശ്ചന്ദ്ര്, മുന്ഷി പ്രേംചന്ദ്, ജയശങ്കര് പ്രസാദ് തുടങ്ങിയ മഹാ വിഭൂതികളെ ആദരിക്കുന്നതിനായി മൂന്നുദിവസത്തെ മഹോത്സവം നടത്തുകയുണ്ടായി. ഓരോരോ കാലഘട്ടത്തിലായി രാജ്യത്തിലെ ജനങ്ങളുടെ നവോത്ഥാനത്തില് ഇവരെല്ലാം വളരെ വലിയ പങ്കാണ് നിര്വ്വഹിച്ചിട്ടുള്ളത്. നിങ്ങള് ഓര്ക്കുന്നുണ്ടാകും മന് കി ബാത്തിലെ കഴിഞ്ഞ ഭാഗത്തില് ഞാന് മൂന്നു മത്സരങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നു. ദേശഭക്തിഗാനം എഴുതുക, ദേശഭക്തിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട, സ്വാതന്ത്ര്യസമരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സംഭവങ്ങളുടെ രംഗോലി-വര്ണ്ണചിത്രം-തയ്യാറാക്കുക, നമ്മുടെ കുട്ടികളുടെ മനസ്സില് മഹത്തായ ഭാരതത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുണര്ത്തുന്ന താരാട്ട് പാട്ട് എഴുതിയുണ്ടാക്കുക, ഈ മത്സരങ്ങള്ക്കായുള്ള എന്ട്രികള് നിങ്ങള് ഇതിനകം അയച്ചിരിക്കുമെന്നും അതിനായുള്ള പദ്ധതികള് തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുമെന്നും തങ്ങളുടെ സുഹൃത്തുക്കളുമായി ഇതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചര്ച്ചകള് നടത്തിയിരിക്കുമെന്നും ഞാന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഹിന്ദുസ്ഥാനിന്റെ ഓരോ മുക്കിലും മൂലയിലും ഈ പരിപാടിയെ കുറിച്ച് നിങ്ങള് പ്രചരിപ്പിക്കുമെന്നും ഞാന് പ്രതീക്ഷിക്കട്ടെ.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, ഈ ചര്ച്ചയില് നിന്നും ഞാന് നിങ്ങളെ നേരെ വൃന്ദാവനത്തിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു പോകട്ടെ. ഭഗവാന്റെ സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷ സ്വരൂപമാണ് വൃന്ദാവനമെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ മഹാത്മാക്കളും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, ‘യഹ് ആസാ ധരി ചിത്ത്മേം, യഹ് ആസാ ധരി ചിത്ത്മേം, കഹത്ത് ജഥാ മതിമോര്, വൃന്ദാവന് സുഖരംഗ് കൗ, വൃന്ദാവന് സുഖ് കാഹു ന പായതു ഔര്.’ – അതായത്, വൃന്ദാവനത്തിന്റെ മഹത്വത്തെ കുറിച്ച് നാമെല്ലാം അവരവരുടെ കഴിവുകള്ക്കനുസരിച്ച് പറയാറുണ്ട്. പക്ഷേ, വൃന്ദാവനത്തിന്റെ സുഖം, അവിടത്തെ രസം, നമുക്ക് അനുഭവവേദ്യമാകുന്നില്ല. അത് സീമാതീതമാണ് . അതുകൊണ്ടാണല്ലോ ലോകമാകെയുള്ള ജനങ്ങളെ വൃന്ദാവനം തന്നിലേക്ക് ആകര്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ലോകത്തിന്റെ എല്ലാ കോണുകളിലും അതിന്റെ മുദ്ര കാണാന് സാധിക്കും.
പടിഞ്ഞാറന് ഓസ്ട്രേലിയയില് ഒരു പട്ടണമുണ്ട് – പെര്ത്ത്. ക്രിക്കറ്റ് പ്രേമികള്ക്ക് സുപരിചിതമാണ് ഈ സ്ഥലം. കാരണം, പെര്ത്തില് മിക്കവാറും ക്രിക്കറ്റ് മാച്ചുകള് നടക്കാറുണ്ട്. പെര്ത്തില് സേക്രഡ് ഇന്ത്യന് ഗാലറി എന്ന പേരില് ഒരു ആര്ട്ട് ഗാലറിയുണ്ട്. സ്വാന്വാലി എന്ന അതിമനോഹരമായ പ്രദേശത്താണ് ഈ ഗാലറി നിര്മ്മിച്ചിരിക്കുന്നത്. ഓസ്ട്രേലിയക്കാരിയായ ജഗത് താരിണി ദാസിജിയുടെ പരിശ്രമഫലമായാണ് ഇതുണ്ടായത്. ജഗത് താരിണി ജി ഓസ്ട്രേലിയക്കാരിയാണ്. ജനിച്ചതും വളര്ന്നതും അവിടെത്തന്നെ. പക്ഷേ, 13 വര്ഷത്തിലേറെക്കാലം അവര് വൃന്ദാവനത്തില് വന്ന് ജീവിച്ചു. അവര് ഓസ്ട്രേലിയയില് മടങ്ങിയെത്തി. പക്ഷേ, അവര്ക്ക് വൃന്ദാവനത്തെ മറക്കാനാവുന്നില്ലെന്നാണ് അവര് തന്നെ പറയുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ വൃന്ദാവനവും അവിടത്തെ ആദ്ധ്യാത്മിക ഭാവവുമായുള്ള ബന്ധം നിലനിര്ത്തുവാനായി അവര് ഓസ്ട്രേലിയയില് വൃന്ദാവനം നിര്മ്മിച്ചു. തന്റെ കലയെ തന്നെ മാധ്യമമാക്കി അവര് ഒരു അത്ഭുത വൃന്ദാവനം സൃഷ്ടിച്ചു. ഇവിടെ സന്ദര്ശിക്കുന്നവര്ക്ക് പലവിധത്തിലുള്ള കലാകൃതികളും കാണാനുള്ള അവസരം ലഭിക്കുന്നു. അവര്ക്ക് ഭാരതത്തിന്റെ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധങ്ങളായ തീര്ത്ഥസ്ഥലങ്ങള് വൃന്ദാവനത്തിലെയും നവാദ്വീപിലെയും ജഗന്നാഥപുരിയിലെയും പാരമ്പര്യവും സംസ്കൃതിയുടെ ദൃശ്യങ്ങളും ഇവിടെ കാണാന് സാധിക്കുന്നു. കൃഷ്ണഭഗവാന്റെ ജീവിതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിവിധയിനം കലാരൂപങ്ങളും ഇവിടെ പ്രദര്ശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു കലാരൂപത്തില് കൃഷ്ണ ഭഗവാന് തന്റെ ചെറുവിരലില് ഗോവര്ധന പര്വ്വതത്തെ ഉയര്ത്തി നിര്ത്തിയിരിക്കുന്നു. അതിനടിയില് വൃന്ദാവനത്തിലെ ജനങ്ങള് അഭയം തേടിയിരിക്കുന്നു. ജഗത് താരിണി ജിയുടെ ഈ അത്ഭുതകരമായ കലാവിരുത് കൃഷ്ണഭക്തിയുടെ ശക്തി വിളിച്ചോതുന്നതാണ്. ഈ മഹത്തായ കാര്യത്തിന് ഞാന് അവര്ക്ക് അനേകമനേകം ശുഭാശംസകള് നേരുന്നു.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, ഓസ്ട്രേലിയയിലെ പെര്ത്തില് പണികഴിപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വൃന്ദാവനത്തെ കുറിച്ചാണ് നിങ്ങളോട് ഞാന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നത്. മറ്റൊരു രസകരമായ ചരിത്രം കൂടിയുണ്ട്. ഓസ്ട്രേലിയയുമായുള്ള മറ്റൊരു ബന്ധം ബുന്ദേല്ഖണ്ഡിലെ ഝാന്സി യുമായുള്ളതാണ്. ഝാന്സിയിലെ റാണി ലക്ഷ്മി ബായി ഈസ്റ്റ് ഇന്ത്യാ കമ്പനിക്ക് എതിരായി നിയമയുദ്ധം നടത്തിയ കാലത്ത്, അവരുടെ വക്കീല് ജോണ് ലാംഗ് ഓസ്ട്രേലിയന് നിവാസിയായിരുന്നു. ഭാരതത്തില് താമസിച്ചു കൊണ്ടാണ് അദ്ദേഹം റാണി ലക്ഷ്മി ബായിയുടെ കേസ് വാദിച്ചത്. നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തില് ഝാന്സിയും ബുന്ദേല്ഖണ്ഡും വഹിച്ചിട്ടുള്ള പങ്ക് നമുക്കെല്ലാം അറിവുള്ളതാണല്ലോ. റാണി ലക്ഷ്മി ബായ്, ഝല്ക്കാരി ബായി തുടങ്ങിയ വീരാംഗനകള് ഇവിടെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. മേജര് ധ്യാന്ചന്ദിനെ പോലുള്ള ‘ഖേല്രത്ന’യെയും ഈ പ്രദേശം നാടിനു സംഭാവന ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.
സുഹൃത്തുക്കളെ, വീരത യുദ്ധക്കളത്തില് മാത്രം പ്രദര്ശിപ്പിക്കാന് ഉള്ളതാണ് എന്ന് നിര്ബന്ധമില്ല. വീരത ഒരു വ്രതമായി മാറുമ്പോള് അത് വിശാലമാകുന്നു. ഓരോ മേഖലയിലും അനേകം കാര്യങ്ങള് സാധ്യമാകുന്നു. അങ്ങനെയൊരു ധീരതയെ കുറിച്ച് ശ്രീമതി ജോത്സ്ന ദേവി എനിക്ക് ഒരു കത്ത് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ജാലൗണില് ഒരു പരമ്പരാഗത നദിയുണ്ടായിരുന്നു. ‘നൂന് നദി’. ഇവിടത്തെ കര്ഷകരുടെ ജലത്തിന്റെ പ്രമുഖ സ്രോതസ്സായിരുന്നു നുന് നദി. എന്നാല് ക്രമേണ നൂന് നദി നാശത്തിന്റെ വക്കിലെത്തി. അല്പമാത്രമായ അതിന്റെ അസ്തിത്വം ഒരു തോട് ആയി മാറി. അതോടെ കൃഷിക്കാരുടെ മുന്നില് ജലസേചനത്തിന് പ്രശ്നവും ഉടലെടുത്തു. ജാലൗണിലെ ജനങ്ങൾ ഈ ദുഃസ്ഥിതിയെ മാറ്റിമറിക്കാനുള്ള ചുമതല ഏറ്റെടുത്തു. ഈ വര്ഷം മാര്ച്ചില് അതിനായി ഒരു കമ്മറ്റി രൂപീകരിച്ചു. ആയിരക്കണക്കിന് ഗ്രാമീണരും പ്രദേശവാസികളും സോത്സാഹം ഈ യജ്ഞത്തില് പങ്കുചേര്ന്നു. ഇവിടത്തെ പഞ്ചായത്തുകളും ഗ്രാമീണരോടൊപ്പം ചേര്ന്ന് പരിശ്രമിച്ചു. ഇപ്പോള് ഇത്രയും കുറച്ചു സമയത്തിനുള്ളില് വളരെ കുറഞ്ഞ ചിലവില് ഈ നദി പുനര്ജീവനം നേടി. എത്രയെത്ര കര്ഷകര്ക്കാണ് ഇതിന്റെ പ്രയോജനം ലഭിക്കുന്നത്. യുദ്ധക്കളത്തിനു പുറത്തുള്ള വീരതാ പ്രദര്ശനത്തിന്റെ ഈ ഉദാഹരണം നമ്മുടെ ദേശവാസികളുടെ ദൃഢനിശ്ചയത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. നാം ഏതെങ്കിലും ഒരു കാര്യം നിശ്ചയിച്ചുറച്ചാല് അസംഭവ്യമായി ഒന്നും തന്നെയില്ലെന്നും അത് മനസ്സിലാക്കിത്തരുന്നു. അതാണ് ഞാന് പറഞ്ഞു വരുന്നത്, കൂട്ടായ പരിശ്രമം കൂട്ടായ പ്രയത്നം.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, നാം പ്രകൃതിയെ സംരക്ഷിച്ചാല് പകരം പ്രകൃതി നമ്മെയും സംരക്ഷിക്കും. സുരക്ഷയും നല്കും. സ്വന്തം ജീവിതത്തില് തന്നെ ഇത് നാം അനുഭവിച്ചറിയുന്നു. തമിഴ്നാട്ടിലെ ആള്ക്കാര് അപ്രകാരം ഒരു ഉദാഹരണം നമ്മുടെ മുന്നില് അവതരിപ്പിക്കുന്നു. തമിഴ്നാട്ടിലെ തൂത്തുക്കുടി ജില്ലയിലേതാണ് ഈ ഉദാഹരണം. തീരപ്രദേശങ്ങളില് പലപ്പോഴും ഭൂമി വെള്ളത്തിനടിയിലാകുന്നതിന്റെ വിപത്ത് നമുക്ക് അറിയാം. തൂത്തുക്കുടിയിലെ പല ചെറിയ ദ്വീപുകളും തുരുത്തുകളും വെള്ളത്തില് മുങ്ങുന്നതിന്റെ ഭീഷണി നേരിടുകയായിരുന്നു. ഇവിടത്തെ ആളുകളും, വിദഗ്ദ്ധരും അതില് നിന്ന് രക്ഷനേടാനുള്ള മാര്ഗ്ഗം പ്രകൃതിയില് തന്നെ അന്വേഷിച്ചു. ഇവിടുത്തെ ആള്ക്കാര് തുരുത്തുകളില് പാല്മേര വൃക്ഷങ്ങള് വച്ചു പിടിപ്പിച്ചു. ഈ വൃക്ഷങ്ങള് ചുഴലിക്കാറ്റിനെയും കൊടുങ്കാറ്റിനെയും അതിജീവിക്കുകയും ഭൂമിക്ക് സംരക്ഷണം നല്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ ഈ പ്രദേശത്തെ രക്ഷിക്കാമെന്നുള്ള വിശ്വാസത്തിന് ഒരു പുതിയ ഉണര്വ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്.
സുഹൃത്തുക്കളേ, പ്രകൃതിയില് നിന്നു നമുക്ക് അപകടം ഉണ്ടാകുന്നത് നമ്മള് പ്രകൃതിയുടെ സന്തുലനത്തിന് പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുമ്പോഴാണ്. അല്ലെങ്കില് അതിന്റെ പവിത്രത നഷ്ടപ്പെടുത്തുമ്പോഴാണ്. പ്രകൃതി അമ്മയെപ്പോലെ നമ്മെ സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമ്മുടെ ലോകത്തിനു പുതിയ പുതിയ നിറം പകരുകയും ചെയ്യുന്നു. ഞാന് ഇപ്പോള് സാമൂഹ്യമാധ്യമത്തില് നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. മേഘാലയയിലെ ഒരു ഫ്ളൈയിംഗ് ബോട്ടിന്റെ ചിത്രം വളരെ വൈറലായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ആദ്യത്തെ നോട്ടത്തില് തന്നെ ഈ ചിത്രം നമ്മെ ആകര്ഷിക്കുന്നു. നിങ്ങളില്ത്തന്നെ പലരും ഓണ്ലൈനില് ഈ ചിത്രം കണ്ടുകാണും. വായുവില് നീന്തിത്തുടിക്കുന്ന ഈ വള്ളത്തെ വളരെ അടുത്തു ചെന്നു ശ്രദ്ധിച്ചാല് നമുക്ക് മനസ്സിലാകും ഇത് നദിയിലെ ജലത്തിലാണ് സഞ്ചരിക്കുന്നതെന്ന്. നദിയുടെ അടിത്തട്ടുവരെ കാണുന്ന തരത്തില് ജലം ഇത്രയധികം നിര്മ്മലമായതിനാല് നമുക്ക് വള്ളം വായുവില് സഞ്ചരിക്കുകയാണെന്നും തോന്നിപ്പോകും. നമ്മുടെ രാജ്യത്തില് അനേകം സംസ്ഥാനങ്ങളുണ്ട്, അനേകം പ്രദേശങ്ങളുണ്ട്. അവിടത്തെ ജനങ്ങള് തങ്ങളുടെ പ്രാകൃതിക സമ്പത്തിന്റെ നിറങ്ങളെയെല്ലാം സംരക്ഷിച്ചു സൂക്ഷിക്കുന്നു. ഈ ആളുകള് പ്രകൃതിയുമായി ഇണങ്ങി ജീവിക്കുന്ന ജീവിതശൈലിയെ ഇന്നും നിലനിര്ത്തുന്നു. ഇവര് നമുക്കെല്ലാം പ്രേരണയാണ്. നമ്മുടെ ചുറ്റുപാടും എന്തെല്ലാം പ്രകൃതി വിഭവങ്ങളുണ്ടോ, അവയെയെല്ലാം നാം സംരക്ഷിക്കുക. അവയുടെ പഴയ രൂപത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരിക. ഇതിലാണ് നമ്മുടെയും ലോകത്തിന്റെയും നിലനില്പ്പ്.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, സര്ക്കാര് പദ്ധതികള് ഉണ്ടാക്കുന്നു, ബജറ്റ് ചിലവുകള് നടത്തുന്നു, പദ്ധതികളെല്ലാം യഥാസമയം പൂര്ത്തീകരിക്കുന്നു എന്നുള്ളപ്പോള് ആളുകള് ചിന്തിക്കുന്നു, എല്ലാം ശരിയായി നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന്. പക്ഷേ, സര്ക്കാരിന്റെ അനേക കാര്യങ്ങളില് വികസനത്തിന്റെ അനേകം പദ്ധതികളുടെ ഇടയില് മാനവീയ ഭാവനകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങള് എപ്പോഴും ഒരു പ്രത്യേക സുഖം തരുന്നതാണ്. സര്ക്കാരിന്റെ പരിശ്രമത്തിലൂടെ, സര്ക്കാരിന്റെ പദ്ധതിയിലൂടെ എങ്ങനെയാണ് ഏതെങ്കിലും ജീവിതം മാറുന്നതെന്നും ആ മാറിയ ജീവിതത്തിന്റെ അനുഭവം എന്താണെന്നും നാം കേള്ക്കുമ്പോള് നമ്മളുടെ മനസ്സും ഭാവനകളാല് നിറയുന്നു. ഇത് മനസ്സിന് സന്തോഷവും നല്കുന്നു. ആ പദ്ധതികളെ ജനങ്ങള്ക്ക് എത്തിക്കാനുള്ള പ്രേരണയും തരുന്നു. ഇത് ഒരുതരത്തില് ‘സ്വാന്തസുഖായ’ തന്നെയല്ലേ. അതുകൊണ്ട് ഇന്നത്തെ മന് കീ ബാത്തില് സ്വന്തം സാമര്ത്ഥ്യം കൊണ്ട് പുതുജീവിതം കെട്ടിപ്പടുത്ത രണ്ടു വ്യക്തികള് ചേരുന്നു. ഇവര് ‘ആയുഷ്മാന് ഭാരത്’ പദ്ധതിയുടെ സഹായത്തോടെ ചികിത്സ തേടുകയും ഒരു പുതിയ ജീവിതത്തിന് തുടക്കം കുറിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതില് ആദ്യത്തെയാള് രാജേഷ് കുമാര് പ്രജാപതിയാണ്. അദ്ദേഹത്തിന് ഹൃദ്രോഗമായിരുന്നു. വരൂ, നമുക്ക് ശ്രീ രാജേഷുമായി സംവദിക്കാം.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ രാജേഷ്, നമസ്തേ.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: നമസ്തേ സര് നമസ്തേ.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ രാജേഷ്, എന്തായിരുന്നു നിങ്ങളുടെ രോഗം? പിന്നീട് നിങ്ങള് ഏതെങ്കിലും ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത് പോയിക്കാണും. എന്തെല്ലാം സംഭവിച്ചു പിന്നീട്?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: സര്, എനിക്ക് ഹൃദയത്തിനാണ് പ്രശ്നമുണ്ടായിരുന്നത്. എനിക്ക് നെഞ്ചില് കത്തല് അനുഭവപ്പെട്ടു. പിന്നീട് ഞാന് ഡോക്ടറെ കാണിച്ചു. അദ്ദേഹം ആദ്യം പറഞ്ഞത് അസിഡിറ്റി ആയിരിക്കുമെന്നാണ്. ശേഷം ഞാന് ഒരുപാട് നാള് അസിഡിറ്റിയുടെ മരുന്നുകള് കഴിച്ചു. പക്ഷേ, അതുകൊണ്ട് ഒരു പ്രയോജനവുമുണ്ടാകാത്തതിനാല് ഡോക്ടര് കപൂറിനെ കാണിച്ചു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, നിങ്ങളുടെ രോഗം ഒരു ആന്ജിയോഗ്രാഫിയിലൂടെ മാത്രമേ കണ്ടുപിടിക്കാന് സാധിക്കുകയുള്ളൂ. അദ്ദേഹം എന്നെ ശ്രീ രാമമൂര്ത്തിക്ക് റെഫര് ചെയ്തു. പിന്നീട് അമരേശ് അഗര്വാളിനെ കണ്ടു. അദ്ദേഹം എന്റെ ആന്ജിയോഗ്രാഫി എടുത്തു. എന്നിട്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, നിങ്ങള്ക്ക് ബ്ലോക്കുകളുണ്ട്. അപ്പോള് ഞങ്ങള് ചോദിച്ചു, സര്, അതിനെത്ര ചെലവു വരും. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, കാര്ഡ് ഉണ്ട് പി എമ്മിന്റെ. ആയുഷ്മാന് കാര്ഡ് ഉണ്ടല്ലോ. അപ്പോള് ഞങ്ങള് പറഞ്ഞു, സര്, കാര്ഡ് ഞങ്ങളുടെ പക്കലുണ്ട്. അതോടെ അദ്ദേഹം എന്റെ കാര്ഡ് വാങ്ങുകയും എന്റെ എല്ലാ ചികിത്സയും ആ കാര്ഡ് മുഖേന ചെയ്യുകയും ചെയ്തു. സര്, താങ്കളുടെ ആ കാര്ഡ് ഞങ്ങള് പാവപ്പെട്ടവര്ക്ക് വളരെ ഉപയോഗപ്രദമാണ്, സൗകര്യപ്രദവും. ഞാന് അങ്ങയോട് എങ്ങനെ നന്ദി പറയാനാണ്.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ രാജേഷ്, താങ്കള് എന്തുചെയ്യുന്നു?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: സര്, ഇപ്പോള് ഞാന് പ്രൈവറ്റായി ജോലി ചെയ്യുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കളുടെ പ്രായം?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: സര്, 49 വയസ്സ്
പ്രധാനമന്ത്രി: ഈ ചെറുപ്രായത്തില് താങ്കള്ക്ക് ഹൃദയത്തിന് തകരാറോ?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: അതേ സര്, എന്തുപറയാനാ.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കളുടെ കുടുംബത്തില് അച്ഛനോ, അമ്മയ്ക്കോ, മറ്റാര്ക്കെങ്കിലുമോ ഇപ്രകാരം രോഗമുണ്ടായിരുന്നോ?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: ഇല്ല സര്. ആര്ക്കും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എനിക്കു തന്നെയാണു ആദ്യം ഉണ്ടായത്.
പ്രധാനമന്ത്രി: ഈ ആയുഷ്മാന് കാര്ഡ്, ഭാരതസര്ക്കാര് നല്കുന്ന ഈ കാര്ഡ് പാവപ്പെട്ടവര്ക്കായുള്ള വലിയൊരു പദ്ധതിയാണ്. ഇതിനെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരം താങ്കള്ക്ക് എവിടെനിന്നു ലഭിച്ചു?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: സര്, ഇതൊരു വലിയ പദ്ധതിയല്ലേ. ഇതിന്റെ വലിയ പ്രയോജനം പാവപ്പെട്ടവര്ക്കു ലഭിക്കുന്നു. വളരെ സന്തോഷമുള്ള കാര്യമാണ് സര്. ഈ കാര്ഡ് കൊണ്ട് എത്ര പേര്ക്കാണ് പ്രയോജനം കിട്ടുന്നത് എന്നുള്ളത് ആശുപത്രിയില് വച്ചുതന്നെ ബോദ്ധ്യമായി. ഡോക്ടറോട് എന്റെ പക്കല് കാര്ഡ് ഉണ്ടെന്നു പറയുമ്പോള് ഡോക്ടര് പറയുന്നു, ശരി ആ കാര്ഡുമായി വരൂ. ആ കാര്ഡു വഴി താങ്കളെ ചികിത്സിക്കാം.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, കാര്ഡ് ഇല്ലാതിരുന്നെങ്കില് താങ്കള്ക്ക് എത്ര ചെലവ് വേണ്ടിവരുമെന്നാണ് ഡോക്ടര് പറഞ്ഞത്?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: ഡോക്ടര്സാര് പറഞ്ഞു ഇതിന് വളരെ വലിയ ചെലവ് വരും, കാര്ഡില്ലെങ്കില് എന്ന്. അപ്പോള് ഞാന് പറഞ്ഞു, സര് എന്റെ പക്കല് കാര്ഡുണ്ട്. കാര്ഡ് കാണിക്കാന് അദ്ദേഹം ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാന് അപ്പോള് തന്നെ കാര്ഡ് കാണിച്ചു. ആ കാര്ഡ് കൊണ്ടുതന്നെ എന്റെ ചികിത്സ മുഴുവനും ചെയ്തു. എന്റെ കൈയില് നിന്നും ഒരു പൈസയും ചെലവായില്ല. എല്ലാ മരുന്നുകളും ആ കാര്ഡ് വഴി തന്നെ കിട്ടി.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കള്ക്ക് തൃപ്തിയായി അല്ലേ? സന്തോഷവും ആരോഗ്യവും കിട്ടിയല്ലോ.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: വളരെ വളരെ നന്ദി സര്. അങ്ങ് ദീര്ഘായുസ്സോടെയിരിക്കട്ടെ. നീണാള് ഭരണത്തില് തുടരട്ടെ. ഞങ്ങളുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളും സന്തുഷ്ടരാണ്. അങ്ങയോട് എന്തു പറയാനാണ്.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ രാജേഷ്, താങ്കള് എനിക്ക് അധികാരത്തില് തുടരാനുള്ള ശുഭാശംസകള് നേരണ്ട. ഞാന് ഇന്നും അധികാരഭാവത്തിലല്ല. ഭാവിയിലും അപ്രകാരം തന്നെ. ഞാന് സേവനനിരതനാകാനാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഈ പദവി, ഈ പ്രധാനമന്ത്രി പദം തുടങ്ങിയ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അധികാരത്തിനല്ല, സേവനത്തിനുള്ളതാണ്.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: ഞങ്ങള്ക്കും സേവനമാണല്ലോ വേണ്ടത്.
പ്രധാനമന്ത്രി: പാവങ്ങള്ക്കു വേണ്ടിയുള്ള ഈ ആയുഷ്മാന് ഭാരത് പദ്ധതി വളരെ പ്രയോജനപ്രദമാണ്.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: തീര്ച്ചയായും. ഇത് വളരെ പ്രയോജനം തരുന്നതാണ്.
പ്രധാനമന്ത്രി: എന്നാല് ശ്രീ രാജേഷ്, താങ്കള് ഞങ്ങള്ക്ക് ഒരു കാര്യം ചെയ്തു തരണം. ചെയ്യുമോ?
രാജേഷ് പ്രജാപതി: തീര്ച്ചയായും ചെയ്യാം സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: വാസ്തവത്തില് ജനങ്ങള് ഈ പദ്ധതിയെ കുറിച്ച് അജ്ഞരാണ്. അതുകൊണ്ട് നിങ്ങളുടെ ചുറ്റുപാടുമുള്ള നിര്ദ്ധനരായ കുടുംബങ്ങളെ ഈ പദ്ധതികൊണ്ട് താങ്കള്ക്ക് എന്തു സഹായം കിട്ടി എന്ന് അറിയിക്കേണ്ട കര്ത്തവ്യം നിര്വ്വഹിക്കൂ.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: തീര്ച്ചയായും സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കള് അവരോട് ഇതിന്റെ കാര്ഡ് എടുക്കുവാന് പറഞ്ഞുകൊടുക്കൂ. കുടുംബത്തിന് എപ്പോഴാണ് ബുദ്ധിമുട്ടുകള് ഉണ്ടാകുന്നത് എന്ന് അറിയില്ലല്ലോ. പാവങ്ങള് മരുന്നില്ലാതെ ബുദ്ധിമുട്ടാന് പാടില്ലല്ലോ. പണമില്ലാത്തതിനാല് രോഗത്തിന് ചികിത്സ നടത്താന് പറ്റാതെ വരുന്നത് വളരെ വിഷമമുള്ള കാര്യമാണ്. താങ്കള്ക്ക് ഹൃദ്രോഗം വന്നപ്പോള് താങ്കള്ക്ക് എത്ര മാസങ്ങള് പണിയെടുക്കാന് പറ്റാതെ വന്നു. അപ്പോള് പിന്നെ പാവങ്ങളുടെ കാര്യം പറയണോ.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: എനിക്ക് ആ സമയത്തൊക്കെ പത്തടി വെയ്ക്കാന് പോലും പറ്റുന്നില്ലായിരുന്നു സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോള് ശ്രീ രാജേഷ്, താങ്കള് എന്റെ ഒരു നല്ല സുഹൃത്തായി നിര്ദ്ധനര്ക്ക് ആയുഷ്മാന് പദ്ധതിയെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിക്കൂ. അങ്ങനെ രോഗികളെ സഹായിക്കൂ. അപ്പോള് നോക്കൂ, താങ്കള്ക്കും സന്തോഷമുണ്ടാകും, എനിക്കും സന്തോഷമുണ്ടാകും. ഒരു രാജേഷിന്റെ രോഗം ഭേദമായി. മാത്രമല്ല, ആ രാജേഷ് നൂറുകണക്കിന് ആളുകളുടെ രോഗങ്ങളും ഭേദമാക്കി. ഈ ആയുഷ്മാന് പദ്ധതി പാവങ്ങള്ക്കും ഇടത്തരക്കാര്ക്കും ഉള്ള പദ്ധതിയാണ്. ഓരോ വീട്ടിലും ഇക്കാര്യം എത്തിക്കാന് താങ്കള് ശ്രദ്ധിക്കൂ.
രാജേഷ് പ്രജാപതി: തീര്ച്ചയായും സര്. ഞാന് ആശുപത്രിയില് കിടന്ന മൂന്നു ദിവസവും നിര്ദ്ധനരായ അനേകം രോഗികളെ കണ്ടിരുന്നു. അവരോടൊക്കെ ഈ പദ്ധതിയുടെ ഗുണങ്ങള് പറഞ്ഞുകൊടുക്കുകയും ഈ കാര്ഡ് ഉണ്ടെങ്കില് സൗജന്യമായി ചികിത്സ ലഭിക്കുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കിക്കുകയും ചെയ്തു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി ശ്രീ രാജേഷ്. താങ്കള് ആരോഗ്യം സൂക്ഷിക്കൂ. ശരീരം ശ്രദ്ധിക്കൂ. മക്കളെ പരിപാലിക്കൂ. ജീവിതം നന്നായി മുന്നോട്ടു പോകട്ടെ. എന്റെ എല്ലാ ആശംസകളും.
സുഹൃത്തുക്കളേ, നമ്മള് ശ്രീ രാജേഷിന്റെ വാക്കുകള് കേട്ടു. ഇപ്പോള് നമ്മോടൊപ്പം ശ്രീമതി സുഖ്ദേവി ചേര്ന്നിട്ടുണ്ട്. മുട്ടിന്റെ പ്രശ്നം അവരെ വല്ലാതെ അലട്ടിയിരുന്നു. വരൂ, നമുക്ക് ആദ്യം ശ്രീമതി സുഖ്ദേവിയുടെ വിഷമങ്ങള് കേള്ക്കാം. പിന്നീട് അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങള് എങ്ങനെ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടു എന്നും അറിയാം.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീമതി സുഖ്ദേവി നമസ്തേ. താങ്കള് എവിടെ നിന്നാണ് സംസാരിക്കുന്നത്?
സുഖ്ദേവി: ദാന്ദപരായില് നിന്ന്.
പ്രധാനമന്ത്രി: അത് എവിടെയാണ്
സുഖ്ദേവി: മഥുരയില്.
പ്രധാനമന്ത്രി: മഥുരയില്. ശ്രീമതി സുഖ്ദേവി താങ്കള്ക്ക് നമസ്കാരം.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കള്ക്ക് എന്തോ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്നു എന്നു കേട്ടല്ലോ. ഏതോ ഓപ്പറേഷന് നടന്നോ? എന്താണുണ്ടായതെന്ന് പറയാമോ?
സുഖ്ദേവി: എന്റെ കാല്മുട്ടിന് പ്രശ്നമായി. ഓപ്പറേഷന് നടന്നു. പ്രയാഗ് ഹോസ്പിറ്റലില്.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കള്ക്ക് എത്ര പ്രായമുണ്ട്?
സുഖ്ദേവി: 40 വയസ്സ്.
പ്രധാനമന്ത്രി: 40 വയസ്സ്. സുഖ്ദേവി എന്നു പേര്. സുഖ്ദേവിക്കും രോഗമോ?
സുഖ്ദേവി: 15-16 വയസ്സിലേ എനിക്ക് രോഗം പിടിപെട്ടു.
പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോള് ഇത്ര ചെറു പ്രായത്തിലേ താങ്കളുടെ മുട്ടുകള്ക്ക് കേടുപറ്റിയോ?
സുഖ്ദേവി: വാതം. സന്ധിവേദന കാരണം മുട്ടിന് കേടുപറ്റി.
പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോള് 16 വയസ്സു മുതല് 40 വയസ്സു വരെ താങ്കള് ഇതിനു ചികിത്സ നടത്തിയില്ലേ?
സുഖ്ദേവി: ഇല്ല. ചെയ്തില്ല. വേദനയുടെ മരുന്നുകള് കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഡോക്ടര്മാര് നാടനും അല്ലാത്തതുമായ ചികിത്സകള് നടത്തി. ഫലമുണ്ടായില്ല. ഒന്നുരണ്ട് കിലോമീറ്റര് നടക്കുമ്പോഴേക്കും മുട്ടിന് പ്രശ്നമായി.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീമതി സുഖ്ദേവി, ഓപ്പറേഷനെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചത് എപ്പോഴാണ്? അതിനുള്ള പൈസ എങ്ങനെയുണ്ടാക്കി? ഇതെല്ലാം എങ്ങനെ സാധിച്ചു?
സുഖ്ദേവി: ആയുഷ്മാന് കാര്ഡ് വഴിയാണ് ചികിത്സ നടത്തിയത്.
പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോള് താങ്കള്ക്ക് ആയുഷ്മാന് കാര്ഡ് കിട്ടിയിരുന്നോ?
സുഖ്ദേവി: കിട്ടിയിരുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ആയുഷ്മാന് കാര്ഡ് മുഖേന പാവപ്പെട്ടവര്ക്ക് സൗജന്യ ചികിത്സ ലഭിക്കുന്നു. അക്കാര്യം താങ്കള്ക്ക് അറിയാമായിരുന്നോ?
സുഖ്ദേവി: സ്കൂളില് ഒരു മീറ്റിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ നിന്നും എന്റെ ഭര്ത്താവിന് വിവരം കിട്ടി. അദ്ദേഹം എന്റെ പേരില് കാര്ഡ് എടുത്തു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി
സുഖ്ദേവി: പിന്നീട് ആ കാര്ഡ് വഴി ചികിത്സ നടത്തി. എനിക്ക് ഒരു പൈസയും ചെലവായില്ല. കാര്ഡ് വഴി തന്നെ എന്റെ എല്ലാ ചികിത്സയും നടന്നു. വളരെ നല്ല ചികിത്സ കിട്ടി.
പ്രധാനമന്ത്രി: കാര്ഡ് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില് എത്ര ചെലവ് വരുമെന്നാണ് ഡോക്ടര് പറഞ്ഞത്?
സുഖ്ദേവി: രണ്ടര-മൂന്നു ലക്ഷം രൂപ. ആറേഴു വര്ഷങ്ങളായി കട്ടിലില് കിടപ്പായിരുന്നു. എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു, ഭഗവാനേ എന്നെ അങ്ങ് വിളിക്കൂ, എനിക്ക് ജീവിക്കണ്ട.
പ്രധാനമന്ത്രി: ആറേഴു വര്ഷങ്ങളായി കട്ടിലിലായിരുന്നു അല്ലേ. കഷ്ടം തന്നെ.
സുഖ്ദേവി: അതേ. എണീക്കാനോ, ഇരിക്കാനോ തീരെ വയ്യായിരുന്നു
പ്രധാനമന്ത്രി: ഇപ്പോള് മുട്ട് പണ്ടത്തേതിലും ശരിയായോ?
സുഖ്ദേവി: ഇപ്പോള് ഞാന് എല്ലായിടവും ചുറ്റി സഞ്ചരിക്കുന്നു. അടുക്കളജോലികള് ചെയ്യുന്നു. വീട്ടുജോലികള് ചെയ്യുന്നു. കുട്ടികള്ക്ക് ആഹാരം ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോള് ആയുഷ്മാന് ഭാരത് കാര്ഡ് താങ്കളെ അക്ഷരാര്ത്ഥത്തില് ആയുഷ്മതിയാക്കി അല്ലേ?
സുഖ്ദേവി: വളരെ വളരെ നന്ദി. താങ്കളുടെ ഈ പദ്ധതി കാരണം എന്റെ രോഗം ഭേദമായി. ഇപ്പോള് സ്വന്തം കാലില് നില്ക്കുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ഇപ്പോള് കുട്ടികളും സന്തോഷത്തിലായിരിക്കുമല്ലോ.
സുഖ്ദേവി: അതേ, കുട്ടികള് വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടിലായിരുന്നു. അമ്മ ബുദ്ധിമുട്ടുന്നു എങ്കില് കുട്ടികളും ബുദ്ധിമുട്ടുമല്ലോ.
പ്രധാനമന്ത്രി: നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സുഖം നമ്മുടെ ആരോഗ്യം തന്നെയാണ്. എല്ലാവര്ക്കും സുഖകരമായ ജീവിതം ലഭിക്കട്ടെ എന്നുള്ളതാണ് ആയുഷ്മാന് ഭാരതിന്റെ വികാരം. ശ്രീമതി സുഖ്ദേവി, താങ്കള്ക്ക് എന്റെ അനേകമനേകം ശുഭാശംസകള്.
സുഖ്ദേവി: നമസ്തേ.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, യുവാക്കള് ഏറെയുള്ള ഓരോ രാജ്യത്തും പ്രാധാന്യമര്ഹിക്കുന്ന മൂന്നുകാര്യമുണ്ട്. ആദ്യത്തേത് നവീന ആശയങ്ങളും കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളും. രണ്ടാമത്തേത്, വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുക്കുവാനുള്ള സന്നദ്ധത. മൂന്നാമത്തേത്, എന്തും ചെയ്യാം എന്നുള്ള ആത്മവിശ്വാസം. അതായത്, ഏതൊരു കാര്യവും വിപരീത പരിസ്ഥിതിയിലും പൂര്ത്തീകരിക്കാനുള്ള നിര്ബ്ബന്ധബുദ്ധി. ഈ മൂന്നു കാര്യങ്ങളും ഒന്നുചേരുമ്പോള് അത്ഭുതകരമായ പരിണാമം ഉണ്ടാകുന്നു. നാം നാലുപാടും കേള്ക്കുന്നു, സ്റ്റാര്ട്ടപ് – സ്റ്റാര്ട്ടപ് – സ്റ്റാര്ട്ടപ്. ശരിയാണ്, ഇത് സ്റ്റാര്ട്ടപ്പിന്റെ കാലഘട്ടമാണ്. സ്റ്റാര്ട്ടപ്പിന്റെ ലോകത്ത് ഭാരതം ലോകത്തിന് ഒരുതരത്തില് നേതൃത്വം നല്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. വര്ഷംതോറും സ്റ്റാര്ട്ടപ്പിന് റെക്കോര്ഡ് നേട്ടമാണ് ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. വളരെ വേഗത്തില് ഈ മേഖല മുന്നോട്ട് കുതിക്കുകയാണ്. രാജ്യത്തെ ചെറിയ ചെറിയ പട്ടണങ്ങളില് പോലും സ്റ്റാര്ട്ടപ് എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇക്കാലത്ത് ‘യൂണിക്കോണ്’ ഏറെ ചര്ച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്ന വാക്കാണ്. നിങ്ങളെല്ലാം ഇതിനെപ്പറ്റി കേട്ടിട്ടുണ്ടാകും. യൂണിക്കോണ് എന്ന സ്റ്റാര്ട്ടപ്പിന്റെ മൂല്യം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് ഒരു ബില്യണ് ഡോളറാണ്. അതായത്, ഏകദേശം ഏഴായിരം കോടി രൂപയിലധികം.
സുഹൃത്തുക്കളേ, 2015 വരെ രാജ്യത്ത് ഒമ്പതോ പത്തോ യൂണിക്കോണുകള് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഇപ്പോള് യൂണിക്കോണുകളുടെ ലോകത്തും ഭാരതം തീവ്രഗതിയില് മുന്നേറുന്നു എന്നറിയുമ്പോള് നിങ്ങള്ക്കും ഏറെ സന്തോഷം അനുഭവപ്പെടും. ഒരു റിപ്പോര്ട്ട് പ്രകാരം ഈ വര്ഷം ഒരു വലിയ മാറ്റം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. കേവലം പത്തു മാസങ്ങള്ക്കുള്ളില് തന്നെ ഭാരതത്തില് ഓരോ പത്തു ദിവസങ്ങള്ക്കുള്ളിലും ഒരു യൂണിക്കോണ് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. നമ്മുടെ യുവാക്കള് കൊറോണ മഹാമാരിയ്ക്കിടയിലാണ് ഈ നേട്ടം കൈവരിച്ചെന്നുള്ളതും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യമാണ്. ഇന്ന് ഭാരതത്തില് എഴുപതിലധികം യൂണിക്കോണുകള് ഉണ്ടായിക്കഴിഞ്ഞു. അതായത്, എഴുപതിലധികം സ്റ്റാര്ട്ടപ്പുകള് ഒരു ബില്യണിലധികം മൂല്യം കടന്നുകഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
സുഹൃത്തുക്കളേ, സ്റ്റാര്ട്ടപ്പുകളുടെ വിജയം കാരണം എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ അതില് പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. രാജ്യത്തേയും വിദേശത്തെയും നിക്ഷേപകരുടെ പിന്തുണ അതിന് ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കുറച്ചുകാലം മുന്പു വരെ ആര്ക്കും അതിനെക്കുറിച്ച് സങ്കല്പ്പിക്കാന് പോലും കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
സുഹൃത്തുക്കളേ, സ്റ്റാര്ട്ടപ്പുകള് മുഖേന ആഗോളപ്രശ്നങ്ങള് പരിഹരിക്കുന്നതിലും വലിയ പങ്കാണ് ഭാരതത്തിലെ യുവാക്കള് വഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഇന്ന് നമുക്ക് മയൂര് പാട്ടീല് എന്ന് ചെറുപ്പക്കാരനുമായി സംസാരിക്കാം. അദ്ദേഹം സുഹൃത്തുക്കളുമായി ചേര്ന്ന് മലിനീകരണ പ്രശ്നങ്ങള്ക്ക് പരിഹാരം കണ്ടുപിടിക്കാന് പ്രയത്നിച്ചു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ മയൂര് നമസ്തേ.
മയൂര് പാട്ടീല്: നമസ്തേ സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശ്രീ മയൂര് താങ്കള്ക്ക് സുഖമല്ലേ?
മയൂര് പാട്ടീല്: സുഖമായിരിക്കുന്നു. താങ്കള്ക്ക് സുഖമല്ലേ?
പ്രധാനമന്ത്രി: എനിക്കും സുഖമാണ്. താങ്കള് സ്റ്റാര്ട്ടപ്പിന്റെ ലോകത്താണെന്ന് കേട്ടല്ലോ.
മയൂര് പാട്ടീല്: അതെ സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: വേസ്റ്റില് നിന്ന് ബെസ്റ്റ് ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
മയൂര് പാട്ടീല്: അതെ സര്
പ്രധാനമന്ത്രി: പരിസ്ഥിതിക്കു വേണ്ടിയും ജോലി ചെയ്യുന്നു. ശരി, താങ്കളെക്കുറിച്ച് പറയൂ. താങ്കളുടെ ജോലിയെ കുറിച്ച് പറയൂ.
മയൂര് പാട്ടീല്: സര്, ഞാന് കോളേജില് ആയിരുന്നപ്പോള് എനിക്ക് ടു സ്ട്രോക്ക് മോട്ടോര് സൈക്കിള് ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിന് മൈലേജ് വളരെ കുറവായിരുന്നു. മാത്രവുമല്ല, എമിഷനും വളരെ കൂടുതലായിരുന്നു. എമിഷന് കുറയ്ക്കാനും മൈലേജ് കൂട്ടാനുമുള്ള എന്റെ ശ്രമം തുടര്ന്നു. 2011-12 കാലയളവില് 62 കിലോമീറ്റര് വരെ മൈലേജ് കൂട്ടാന് എനിക്ക് സാധിച്ചു. അതില് നിന്നാണ് എനിക്ക് പ്രചോദനം കിട്ടിയത്. അനേകം ആളുകള്ക്ക് പ്രയോജനം ഉണ്ടാകുന്ന വൻ തോതിലുള്ള ഉല്പാദനത്തിന് പറ്റിയ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കണമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. തുടര്ന്ന് 2017-18 കാലയളവില് ഞങ്ങള് അതിന്റെ സാങ്കേതികവിദ്യ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. റീജിയണല് ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് കോര്പ്പറേഷനില് ഞങ്ങള് പത്ത് ബസ്സുകളില് അത് ഉപയോഗിച്ചു. അങ്ങള് അതിന്റെ ഫലം പരിശോധിച്ചു. ബസ്സുകളില് ഏകദേശം 40 ശതമാനം പുറന്തള്ളൽ കുറയ്ക്കാന് സാധിച്ചു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി. നിങ്ങള് കണ്ടുപിടിച്ച ടെക്നോളജിക്ക് പേറ്റന്റ് തുടങ്ങിയവ എടുത്തോ?
മയൂര് പാട്ടീല്: അതെ സര്. പേറ്റന്റ് എടുത്തു.
പ്രധാനമന്ത്രി: ഇതിനെ വികസിപ്പിക്കാനുള്ള എന്ത് പദ്ധതിയാണ് ഇപ്പോഴുള്ളത്? എങ്ങനെയാണ് ചെയ്യാന് പോകുന്നത്. ബസ്സുകളുടെ റിസള്ട്ട് എന്തായി? അത് പൂര്ണ്ണമായും ശരിയായാല് അടുത്ത പദ്ധതി എന്താണ്?
മയൂര് പാട്ടീല്: സര്, സ്റ്റാര്ട്ടപ് ഇന്ത്യക്കു വേണ്ടി നിതി ആയോഗിന്റെ അടല് ന്യൂ ഇന്ത്യ ചലഞ്ചില് നിന്ന് ഞങ്ങള്ക്ക് ഗ്രാന്റ് കിട്ടി. ആ ഗ്രാന്റിന്റെ സഹായത്താല് ഫാക്ടറി തുടങ്ങി. അവിടെ നിന്നും ഞങ്ങള്ക്ക് എയര് ഫില്ട്ടേഴ്സ് ഉല്പാദിപ്പിക്കുവാന് സാധിക്കും.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കള്ക്ക് ഭാരതസര്ക്കാരില് നിന്ന് എത്ര ഗ്രാന്റ് കിട്ടി?
മയൂര് പാട്ടീല്: 90 ലക്ഷം
പ്രധാനമന്ത്രി: 90 ലക്ഷമോ?
മയൂര് പാട്ടീല്: അതെ സര്.
പ്രധാനമന്ത്രി: അതുകൊണ്ട് നിങ്ങളുടെ കാര്യം നടന്നോ?
മയൂര് പാട്ടീല്: നടന്നു സര്. ഇപ്പോള് ജോലി തുടരുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങള് എത്ര പേര് ചേര്ന്നാണ് ഇവയൊക്കെ ചെയ്യുന്നത്?
മയൂര് പാട്ടീല്: സര്, ഞങ്ങള് നാലുപേരാണ്.
പ്രധാനമന്ത്രി: നാലുപേരും ഒരുമിച്ച് പഠിക്കുകയായിരുന്നു. താങ്കള്ക്കാണ് മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള ചിന്തയുണ്ടായത് അല്ലേ?
മയൂര് പാട്ടീല്: അതേ സര് അതേ. ഞങ്ങള് കോളേജിലായിരുന്നു. അവിടെവെച്ച് ഞങ്ങള് ഇതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചു. കുറഞ്ഞപക്ഷം സ്വന്തം മോട്ടോര് സൈക്കിള് മൂലമുണാകുന്ന മലിനീകരണം കുറയ്ക്കാനും മൈലേജ് വര്ദ്ധിപ്പിക്കാനുമുള്ള ആശയം എന്റേതായിരുന്നു.
പ്രധാനമന്ത്രി: മലിനീകരണം കുറയ്ക്കുന്നു, മൈലേജ് വര്ദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. അപ്പോള് ശരാശരി ചെലവ് എത്ര ലാഭിക്കാം?
മയൂര് പാട്ടീല്:സര് മോട്ടോര് സൈക്കിളില് ഞങ്ങള് പരീക്ഷണം നടത്തി. അതിന്റെ മൈലേജ് ലിറ്ററിന് 25 കിലോമീറ്റര് ആയിരുന്നു. അതിനെ ഞങ്ങള് ലിറ്ററിന് 39 കിലോമീറ്ററായി വര്ദ്ധിപ്പിച്ചു. അപ്പോള് ഏകദേശം 14 കിലോമീറ്ററിന്റെ ലാഭമുണ്ടായി. 40 ശതമാനം കാര്ബണ് പുറന്തള്ളലും കുറഞ്ഞു. ബസ്സുകളില് പരീക്ഷിച്ചപ്പോള് റീജിയണല് ട്രാന്സ്പോര്ട്ട് കോര്പ്പറേഷന് ഇന്ധനക്ഷമത 10 ശതമാനം വര്ദ്ധിപ്പിക്കുവാന് സാധിച്ചു. അതിലും 35-40 ശതമാനം കാര്ബണ് പുറന്തള്ളൽ കുറയുകയും ചെയ്തു.
പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കളോട് സംസാരിച്ചതില് എനിക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നുന്നു. സുഹൃത്തുക്കള്ക്കും അഭിനന്ദനങ്ങള്. കോളേജ് ജീവിതത്തിനിടില് നിങ്ങള് സ്വന്തം പ്രശ്നത്തിനും പരിഹാരം ഉണ്ടാക്കി. അതിന് സ്വീകരിച്ച മാര്ഗ്ഗം പരിസ്ഥിതി പ്രശ്നത്തെ നേരിടുവാനും ഫലവത്തായി. നമ്മുടെ രാജ്യത്തെ യുവാക്കള് ഏറെ കഴിവുള്ളവരാണ്. ഏതൊരു വെല്ലുവിളിയെയും നേരിടാനുള്ള മാര്ഗ്ഗം അവര് കണ്ടുപിടിക്കുന്നു. താങ്കള്ക്ക് ശുഭാശംസകള്. വളരെ വളരെ നന്ദി.
മയൂര് പാട്ടീല്: താങ്ക്യൂ സര്.
സുഹൃത്തുക്കളേ, കുറച്ചുവര്ഷം മുന്പു വരെ ആരെങ്കരിലും ബിസിനസ്സോ പുതിയ കമ്പനിയോ തുടങ്ങുന്നു എന്നുപറഞ്ഞാല് കുടുംബത്തിലെ മുതിര്ന്നവര് നീ ഒരു ജോലിക്കായി ശ്രമിക്കൂ എന്നാവും പറയുക. ജോലിയില് സുരക്ഷിതത്വമുണ്ട്. ശമ്പളവുമുണ്ട്, ബുദ്ധിമുട്ടുകളും കുറവ്. എന്നാല് ഇന്നാകട്ടെ, ആരെങ്കിലും ഒരു സംരംഭം തുടങ്ങാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കില് അവരെ എല്ലാവരും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കും, പിന്തുണ നല്കും.
സുഹൃത്തുക്കളേ, ഭാരതത്തിന്റെ വളര്ച്ചയുടെ ഒരു വഴിത്തിരിവാണിത്. കേവലം തൊഴിലന്വേഷകര് എന്നതിലുപരി തൊഴില് ദാതാക്കളാവുക എന്നതാണ് പലരുടെയും സ്വപ്നം. ഇത് നമ്മുടെ ഭാവി സുദൃഢമാക്കും.
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ദേശവാസികളേ, ഇന്ന് മന് കീ ബാത്തില് അമൃതമഹോത്സവത്തെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. ഈ അമൃതകാലത്ത് നമ്മുടെ ദേശവാസികള് പുതിയ പുതിയ ലക്ഷ്യങ്ങള് കൈവരിക്കുന്നു. അതെക്കുറിച്ച് നമ്മള് പരാമര്ശിച്ചു. കൂടാതെ ഡിസംബര് മാസത്തില് സേനയുടെ നേട്ടങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളെ കുറിച്ചും സംസാരിച്ചു. ഡിസംബര് മാസത്തില് ഒരു മഹത്തായ ദിവസം ആഗതമാവുകയാണ്. ഡിസംബര് ആറ്, ബാബാ സാഹബ് അംബേദ്കറുടെ പുണ്യ തിഥി. രാജ്യത്തിനും സമൂഹത്തിനും വേണ്ടി ജീവിതം മുഴുവന് സമര്പ്പിച്ച മഹാ വ്യക്തിത്വം. എല്ലാ ദേശവാസികളോടും അവരവരുടെ കര്ത്തവ്യം നിറവേറ്റുവാന് ഭരണഘടന അനുശാസിക്കുന്നു എന്നത് നാം ഒരിക്കലും വിസ്മരിച്ചുകൂടാ. സ്വന്തം കര്ത്തവ്യങ്ങള് കൃത്യതയോടെ പൂര്ത്തീകരിക്കുവാന് പരിശ്രമിക്കുമെന്ന് ഈ അമൃത മഹോത്സവ വേളയില് പ്രതിജ്ഞയെടുക്കാം. അതാകട്ടെ ബാബാ സാഹബിനുള്ള നമ്മുടെ ശ്രദ്ധാഞ്ജലി.
സുഹൃത്തുക്കളേ, നമ്മള് ഡിസംബറിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയാണ്. അടുത്ത മന് കീ ബാത്ത് 2021 ലെ അതായത് ഈ വര്ഷത്തെ അവസാനത്തേതായിരിക്കും. 2022 ല് നാം യാത്ര വീണ്ടും ആരംഭിക്കും. ഞാന് നിങ്ങളില് നിന്ന് നിര്ദ്ദേശങ്ങള് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. ഈവര്ഷത്തോട് എങ്ങനെ വിടപറയുന്നു, പുതിയ വര്ഷത്തില് എന്തെല്ലാം ചെയ്യാന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നു തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങള് പങ്കുവെയ്ക്കുക. ഒരുകാര്യം ശ്രദ്ധിക്കണം. കൊറോണ പൂര്ണ്ണമായും ഇല്ലാതായിട്ടില്ല. ജാഗ്രത പാലിക്കേണ്ടത് നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും കര്ത്തവ്യമാണ്.
നന്ദി നമസ്കാരം.
–எஸ்.சதிஸ் சர்மா