சத்யஜித் ரேயின் “கோல்போ பொலியே தாரிணி குரோ” என்ற சிறுகதையை அடிப்படையாகக் கொண்ட அனந்த் மகாதேவனின் “தி ஸ்டோரிடெல்லர்”(THE STORYTELLER) உழைப்புக்கும் மூலதனத்திற்கும் இடையிலான நிஜ வாழ்க்கை மோதலை மையமாகக் கொண்டுள்ளது. இந்த படம் இரண்டு வித்தியாசமான கதாபாத்திரங்களை மையமாகக் கொண்டுள்ளது: கம்யூனிச கொள்கைகளைக் கொண்ட வயதான பெங்காலி கதைசொல்லியான தாரிணி பந்தோபாத்யாய் (பரேஷ் ராவல்) மற்றும் தூக்கமின்மையால் பல ஆண்டுகளாக தூங்க முடியாத பணக்கார குஜராத்தி தொழிலதிபர் ரத்தன் கரோடியா (ஆதில் ஹுசைன்). அவர்களின் மாறுபட்ட உலகங்கள் லாபம் சார்ந்த அமைப்பு பெரும்பாலும் படைப்புப் பணிகளை எவ்வாறு சுரண்டுகிறது என்பதைக் காட்டுகின்றன. படத்தின் கதை வெறும் பொழுதுபோக்கு பற்றியது மட்டுமல்ல – கதைகளை உண்மையில் யார் வைத்திருக்கிறார்கள், யாருக்கு பெருமை கிடைக்கிறது, படைப்பாளி இந்த சுரண்டலுக்கு எதிராக எவ்வாறு போராடுகிறார் என்பதை இது ஆராய்கிறது.
கல்பணா பாண்டே – Kalpana pandey
தி ஸ்டோரிடெல்லர் புத்தகத்தில், நிஜ வாழ்க்கையில் கலை எவ்வாறு தவறாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைக் காண்கிறோம். வங்காளத்தின் வளமான இலக்கிய மரபுகளில் வளர்க்கப்பட்ட கதைசொல்லலில் ஆழ்ந்த ஆர்வம் கொண்ட தாரிணி, நீண்டகால தூக்கமின்மையால் பாதிக்கப்பட்ட அகமதாபாத்தைச் சேர்ந்த பணக்கார துணி வியாபாரி ரத்தன் கரோடியாவால் பணியமர்த்தப்படுகிறார். முதலில், இந்த ஏற்பாடு எளிமையானதாகத் தோன்றினாலும், ரத்தனின் உண்மையான இயல்பு விரைவில் வெளிப்படுகிறது. செல்வம் இருந்தபோதிலும், ரத்தன் தனது ஒரு காலத்தில் நிராகரிக்கப்பட்ட, நேர்த்தியான முன்னாள் காதலி சரஸ்வதியை (ரேவதி) தனது பணத்தால் கவரத் தவறிவிட்டார். அதற்கு பதிலாக, தாரிணியின் புதிய, வாய்மொழிக் கதைகளை தனது சொந்தப் படைப்பாகக் காட்டி, சரஸ்வதியின் மீது தனது முத்திரையைப் பதிக்க முயற்சிக்கிறார். இந்தக் கருத்துக்களைத் திருடும் செயல், முதலாளித்துவ அமைப்புகள் பெரும்பாலும் சாதாரண மக்களின் படைப்புகளை – பேய் எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள் மற்றும் தொழிலாள வர்க்க படைப்பாளிகள் போன்ற – லாபம் ஈட்ட எவ்வாறு சுரண்டுகின்றன என்பதைக் குறிக்கிறது.
விமர்சனம், தோல்வி மற்றும் நன்றாக விற்பனையாகாது என்று அஞ்சுவதால் தாரிணி தனது கதைகளை எழுதவும் வெளியிடவும் பயப்படுகிறார். உண்மையான தொழிலதிபரும் முதலாளித்துவ சந்தர்ப்பவாதத்தின் அடையாளமுமான ரத்தன், தாரிணியின் தன்னிச்சையான கதைகளை தனது சொந்த பெயரில் வெளியிடுவதன் மூலம் அவற்றைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார். இந்தத் திருட்டுச் செயல் வெறும் சதித் திருப்பம் மட்டுமல்ல – முதலாளித்துவ அமைப்பு எவ்வாறு தொழிலாள வர்க்கத்தின் கடின உழைப்பையும் படைப்பாற்றலையும் லாபத்திற்காகத் திருடுகிறது என்பதற்கு இது ஒரு தெளிவான எடுத்துக்காட்டு. தாரிணியின் கதைகளைத் திருடும் பணக்கார தொழிலதிபர் எந்த தார்மீக குற்ற உணர்ச்சியையும் உணரவில்லை; கதைசொல்லியின் படைப்புகளை தனது சொந்த இலக்குகளை அடையப் பயன்படுத்தும்போது அமைதியாக புன்னகைக்கிறார், அரிதாகவே எதுவும் தவறு என்று உணர்கிறார். சத்யஜித் ரேயின் கதையின் மையக் கருப்பொருள் இதுதான்: முதலாளித்துவம் சாதாரண மக்களின் கடின உழைப்பையும் படைப்பாற்றலையும் எவ்வாறு சுரண்டுகிறது.
கதைசொல்லி சிறிய, உள்ளூர் கலாச்சாரங்களை எவ்வாறு சக்திவாய்ந்த கலாச்சாரங்கள் மறைக்க முடியும் என்பதையும் காட்டுகிறது. படம் இரண்டு வெவ்வேறு உலகங்களை ஒப்பிடுகிறது: கொல்கத்தாவின் பெங்காலி கலாச்சாரம் மற்றும் அகமதாபாத்தின் குஜராத்தி கலாச்சாரம். தாரிணி வசிக்கும் கொல்கத்தாவில், நகரம் துடிப்பானதாகவும் பாரம்பரியத்தில் மூழ்கியதாகவும் உணர்கிறது – பரபரப்பான மீன் சந்தைகள், வரலாற்றுப் பழைய கட்டிடங்கள் மற்றும் தலைமுறைகளாகக் கடத்தப்பட்ட கதைகள். இங்கே, கதைசொல்லல் என்பது கருத்துக்களை சொந்தமாக்குவது பற்றியது அல்ல; இது அனைவராலும் பகிர்ந்து கொள்ளப்படும் ஒரு சமூகப் பொக்கிஷம் போன்றது.
இதற்கு நேர்மாறாக, அகமதாபாத்தில் உள்ள ரத்தன் கரோடியாவின் மாளிகை முதலாளித்துவத்தின் குளிர்ச்சியான, உணர்ச்சியற்ற பக்கத்தைக் குறிக்கிறது. அவரது வீடு விலையுயர்ந்த தளபாடங்கள், ஒருபோதும் படிக்கப்படாத விலையுயர்ந்த புத்தகங்கள் மற்றும் பிக்காசோ அச்சுகள் போன்ற விலையுயர்ந்த கலைப்படைப்புகளால் நிரம்பியுள்ளது, இவை அனைத்தும் அவரது செல்வத்தையும் அந்தஸ்தையும் காட்ட மட்டுமே உதவுகின்றன. கலை மற்றும் கதைகள் தங்கள் ஆன்மாவை இழந்து விற்பனைக்கு மட்டுமே பேக் செய்யப்பட்டு, பிராந்திய மரபுகளின் தனித்துவமான தன்மை மறைந்து போகும் இந்த வகையான “கலாச்சாரத்தை” படம் விமர்சிக்கிறது. முதலாளித்துவம் பல்வேறு கலாச்சாரங்களை ஒரு சீரான, சந்தைக்கு ஏற்ற வடிவமாக மாற்றுகிறது, அவற்றின் தனித்துவத்தையும் அழகையும் நீக்குகிறது. கொல்கத்தாவின் கூட்டு மகிழ்ச்சியும் அகமதாபாத்தில் உள்ள மாளிகையின் வெறுமையும் இந்தப் போராட்டத்தைக் குறிக்கிறது.
கலை ஒருமைப்பாடு எவ்வாறு முதலாளித்துவ அழுத்தங்களைப் பாதுகாக்கவும் சவால் செய்யவும் முடியும் என்பது பற்றியது படத்தின் செய்தி. இறுதியில், தாரிணியும் ரத்தனும் ஒருவருக்கொருவர் கதைகளை எழுதத் தொடங்குகிறார்கள். தாரிணி தனது அறிவுசார் சொத்துரிமையைப் பாதுகாக்கவும் தனது அடையாளத்தை மீட்டெடுக்கவும் தனது கதைகளை எழுதத் தொடங்குகிறார், அதே நேரத்தில் ரத்தனும் எழுதத் தொடங்குகிறார். இரு கதாபாத்திரங்களும் ஒரு மாற்றத்திற்கு உட்படுகிறார்கள், இருப்பினும் முடிவு மிகவும் இலட்சியவாதமாக உணர்கிறது. முரண்பாடான நடத்தைக்கு பெயர் பெற்ற கண்டிப்பான சைவ உணவு உண்பவர் ரத்தன், தனது வேலைக்காரரிடம் மீனுக்கு உணவளித்தாரா, மீனுக்கு உணவளித்தாரா என்று கேட்கும்போது, தாரிணியை மீன் தீவனம் என்று குறிப்பிடும்போது, அது அவரது செயல்களின் உண்மையான விலையை அம்பலப்படுத்துகிறது.
இந்த படத்தில், இயற்கையாகவே மீன்களை விரும்பும் ஒரு பூனை சைவ உணவை உண்ண வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளது. இறுதியில், அது அதன் உரிமையாளரின் தொட்டியில் இருந்து மீனைத் திருடுவதன் மூலம் கிளர்ச்சி செய்கிறது. மீன் மீதான அதன் உள்ளார்ந்த ஆசைக்கும் திணிக்கப்பட்ட சைவ உணவுக்கும் இடையிலான பூனையின் போராட்டம், முதன்மையான உள்ளுணர்வுகளுக்கும் சமூகக் கட்டுப்பாடுகளுக்கும் இடையிலான பதற்றத்திற்கு ஒரு உருவகமாக செயல்படுகிறது. அதன் உயிரியல் தேவைகளை அடக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில், திருட்டு செயற்கை கட்டுப்பாட்டை மீறுவதைக் குறிக்கிறது, சுயாட்சி மற்றும் இயற்கை தூண்டுதல்களை மறுப்பதன் பயனற்ற தன்மையை எடுத்துக்காட்டுகிறது. சைவ உணவு அடக்குமுறை விதிமுறைகள் அல்லது தவறான இலட்சியங்களைக் குறிக்கிறது, அதே நேரத்தில் திருடப்பட்ட மீன் நம்பகத்தன்மை மற்றும் சுயநிறைவை உள்ளடக்கியது. நெறிமுறையாக, உயிர்வாழ்வு அல்லது இணக்கம் அதிக தார்மீக எடையைக் கொண்டிருக்கிறதா என்று இந்த செயல் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது, தனிநபர்களை இயற்கைக்கு மாறான பாத்திரங்களில் கட்டாயப்படுத்தும் அமைப்புகளை விமர்சிக்கிறது. ஒரு வெற்றிகரமான கிளர்ச்சியாகவோ அல்லது எச்சரிக்கைக் கதையாகவோ பார்க்கப்பட்டாலும், கதை பரந்த போராட்டங்களை பிரதிபலிக்கிறது – சமூக எதிர்பார்ப்புகளை எதிர்த்தல் அல்லது அடையாளத்தை மீட்டெடுப்பது – இயற்கைக்கும் வளர்ப்புக்கும் இடையிலான உலகளாவிய மோதலை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது, சுதந்திரம் மற்றும் கட்டுப்பாடு. பூனையின் உண்மையான தன்மையைப் புரிந்துகொண்ட தாரிணி, அதற்கு மீனை உணவளிக்கிறார். தாரிணி அகமதாபாத்தை விட்டு வெளியேறும்போது, பூனையை தன்னுடன் கொல்கத்தாவிற்கு அழைத்துச் செல்கிறார், அங்கு அவர் தொடர்ந்து மீன்களால் வளர்க்கிறார்.
படத்தின் முக்கிய பெண் கதாபாத்திரங்கள் சுதந்திரமானவர்களாகவும் வலிமையானவர்களாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள். விதவை சரஸ்வதி (ரேவதி) புத்திசாலி மற்றும் தனது சொந்த கொள்கைகளை மதிக்கிறார். “நான் ஒரு தொழிலதிபரின் மதிப்புகளை சமாளித்திருக்கலாம், ஆனால் ஒரு திருடனுடன் அல்ல” என்று ரத்தனிடம் அவள் கூறுகிறாள், மேலும் அவளுடைய வாழ்த்துக்களை அவனிடம் விட்டுச் செல்கிறாள். ரத்தன் ஒப்பிடுகையில் பலவீனமாகவும் உதவியற்றவராகவும் தோன்றுகிறார். சரஸ்வதி அறிவு மற்றும் ஞானத்தை பொருள் செல்வத்தை விட மதிக்கிறார், உண்மையான வலிமை உள்ளிருந்து வருகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது. நூலகர் சுசி (தனிஷ்டா சாட்டர்ஜி) தன்னம்பிக்கை கொண்டவராகவும் காட்டப்படுகிறார், மேலும் அவரது தனித்துவமான கண்ணோட்டத்தை வழங்குகிறார். எழுதுவதற்கு ஒரு பேனாவை பரிசளித்த தாரிணியின் மறைந்த மனைவியின் நினைவு கூட, நீடித்த உத்வேகமாக மாறுகிறது, பெண்கள் கலை மற்றும் படைப்பாற்றலில் ஏற்படுத்தும் சக்திவாய்ந்த செல்வாக்கை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்தப் பெண்கள் பழைய இலக்கியத்தின் பரிதாபகரமான நபர்கள் அல்ல, ஆனால் சத்யஜித் ரேயின் முற்போக்கான பார்வையால் உருவாக்கப்பட்ட வலுவான கதாபாத்திரங்கள், கதைக்கு ஒரு வளமான, நேர்மறையான பரிமாணத்தை அளிக்கிறது.
நவீன படங்களின் வேகத்தைப் போலல்லாமல், தி ஸ்டோரிடெல்லர் பார்வையாளர்களை மெதுவாக்கி மனித வாழ்க்கையின் விவரங்களை ரசிக்க அழைக்கிறார். மகாதேவன் வேண்டுமென்றே மெதுவான, சிந்தனைமிக்க வேகத்தைப் பயன்படுத்துகிறார், அதே நேரத்தில் அல்போன்ஸ் ராயின் அழகான ஒளிப்பதிவு கொல்கத்தாவில் கையால் இழுக்கப்படும் ரிக்ஷாக்கள் மற்றும் அகமதாபாத்தில் உள்ள பிரமாண்டமான பளிங்கு கட்டிடங்கள் போன்ற ஏக்கக் காட்சிகளைப் படம்பிடிக்கிறது. இந்த அமைதியான, கிட்டத்தட்ட தியான பாணி இன்றைய விரைவான வெட்டுக்கள் மற்றும் பிரகாசமான எடிட்டிங் ஆகியவற்றிலிருந்து மிகவும் வித்தியாசமானது. ஒரு பிரதிபலிப்பு மற்றும் ஆழமான அனுபவத்தை வழங்குவதன் மூலம், படம் மெதுவாக உருவாக்கப்படும் கலையின் நீடித்த சக்தியை வலியுறுத்துகிறது. உண்மையான கலை நேரத்தை எடுக்கும் என்பதை இது நமக்குக் கற்பிக்கிறது – இது அவசரப்பட முடியாத ஒரு செயல்முறை, ஆனால் பொறுமை, தியாகம் மற்றும் தைரியம் தேவை. வாழ்க்கையையும் ஒரு கதையின் சாரத்தையும் உண்மையிலேயே புரிந்து கொள்ள, இடைநிறுத்தி சிந்திக்க நேரம் ஒதுக்குவது கலையின் உண்மையான பலமாகும்.
படத்தின் தாக்கம் அதன் முன்னணி நடிகர்களால் மேலும் மேம்படுத்தப்படுகிறது. தாரிணியாக பரேஷ் ராவல் ஒரு வலுவான நடிப்பை வழங்குகிறார். ரத்தனின் ஏமாற்றத்தை தாரிணி உணர்ந்ததும், மூன்று முதல் நான்கு மாதங்கள் அவரது வீட்டில் தங்கி அவரை சிந்தனையுடனும் அமைதியாகவும் எதிர்கொள்கிறார். அவர் புறநிலைப்படுத்தப்படுவதையும் கிளர்ச்சி செய்வதையும் நிராகரிக்கிறார், ஒரு சாதாரண மனிதனாக இருந்தாலும் ஆதரவான மற்றும் சிந்தனைமிக்க தோழர்கள், நண்பர்கள் மற்றும் குடும்ப உறுப்பினராக தன்னை நிரூபிக்கிறார். மறுபுறம், ரத்தன் ஒரு தனிமையான பணக்காரராகத் தோன்றுகிறார். தனது சொந்த பாதுகாப்பின்மையில் சிக்கிய ஒரு முதலாளியான ரத்தன் கரோடியாவை அடில் ஹுசைன் மிகுந்த கட்டுப்பாட்டுடன் சித்தரிக்கிறார்.
கதைசொல்லி என்பது சத்யஜித் ரேயின் கிளாசிக்கின் மறுபரிசீலனை மட்டுமல்ல – லாபத்தால் இயக்கப்படும் ஒரு சமூகத்தில் கலையின் பங்கை மறுபரிசீலனை செய்ய இது நம்மைத் தூண்டுகிறது. முதலாளித்துவ அமைப்பு படைப்புப் பணிகளை எவ்வாறு சுரண்டி அதன் மதிப்பைக் குறைக்கிறது என்பதை படம் காட்டுகிறது. இறுதியாக தனது அடையாளத்தை நிலைநாட்ட தாரிணி தனது கதைகளை எழுதத் தொடங்கும்போது, தனது படைப்பாற்றலின் மீது கட்டுப்பாட்டை மீட்டெடுக்க நடவடிக்கை எடுக்கிறார். படம் முழுவதும் இந்தப் போராட்டத்தைப் பற்றியது. “நகலெடுப்பதற்கு கூட மூளை தேவை” என்று தாரிணி நகைச்சுவையாகக் குறிப்பிடும்போது, கருத்துக்களை உருவாக்குவதை விட திருடுவது எளிதான ஒரு உலகத்தை அவர் கேலி செய்கிறார். தி ஸ்டோரிடெல்லர் என்பது சந்தையில் இருந்து படைப்பாற்றலை மீட்டெடுப்பது மற்றும் கடினமாக உழைப்பவர்களுக்கு நீதி வழங்குவது பற்றிய கதை.
-கல்பனா பாண்டே, மும்பை.
The Storyteller: A cat that naturally loves fish is forced to eat a vegetarian diet. Eventually, it rebels by stealing fish from its owner’s tank- Kalpana Pandey, Mumbai.
Based on Satyajit Ray’s short story “Golpo Boliye Tarini Khuro,” Ananth Mahadevan’s film
The Storyteller centers on the conflict between authentic labour and money. The film
focuses on two very different characters: Tarini Bandyopadhyay (Paresh Rawal), an elderly
Bengali storyteller with communist ideals, and Ratan Garodia (Adil Hussain), a wealthy
Gujarati businessman who hasn’t been able to sleep for years as an insomniac. Their
contrasting worlds show how a profit-driven system often exploits creative work.
KALPANA PANDEY
The film’s
story isn’t just entertaining—it explores who really owns stories, who gets credit, and how the
creator fights back against this exploitation.
In The Storyteller, we see how art is misused in real life. Tarini, who has a deep passion for
storytelling nurtured in the rich literary traditions of Bengal, is hired by Ratan Garodia, a rich
cloth merchant from Ahmedabad suffering from chronic insomnia. At first, the arrangement
appears simple, but Ratan’s true nature soon emerges. Despite his wealth, Ratan failed to
impress his once-rejected, refined former lover Saraswati (Revathi) with his money. Instead,
he exploits Tarini’s fresh, oral stories by passing them off as his own work, trying to make his
mark on Saraswati. This act of stealing ideas powerfully symbolizes how capitalist systems
often exploit the creative work of ordinary people—like ghostwriters, artists, and working-
class creatives—to generate profit.
Tarini is afraid to write and publish his stories because he fears criticism, failure, and not
selling well. Ratan, a true businessman and a symbol of capitalist opportunism, takes
advantage of Tarini’s spontaneous stories by publishing them under his own name. This act
of theft is not just a plot twist—it is a clear example of how the capitalist system routinely
steals the hard work and creativity of the working class for profit. The wealthy businessman
who steals Tarini’s stories feels no moral guilt; he calmly smiles as he uses the storyteller’s
work to achieve his own goals, rarely feeling that anything is wrong. This is the central theme
of Satyajit Ray’s story: how capitalism exploits the hard work and creativity of ordinary
people.
The Storyteller also shows how powerful cultures can overshadow smaller, local ones. The
film compares two very different worlds: the Bengali culture of Kolkata and the Gujarati
culture of Ahmedabad. In Kolkata, where Tarini lives, the city feels vibrant and steeped in
tradition—with bustling fish markets, historic old buildings, and stories passed down through
generations. Here, storytelling isn’t about owning ideas; it is like a community treasure shared
by everyone.
In contrast, Ratan Garodia’s mansion in Ahmedabad represents the cold, emotionless side of
capitalism. His home is filled with expensive furniture, costly books that are never read, and
pricey artworks like Picasso prints, all of which serve only to show off his wealth and status.
The film criticizes this kind of “culture” where art and stories lose their soul and are merely packaged for sale, causing the unique character of regional traditions to disappear.
Capitalism transforms diverse cultures into a uniform, market-friendly form, stripping them of
their distinctiveness and beauty. The collective joy of Kolkata and the emptiness of the
mansion in Ahmedabad symbolize this struggle.
The film’s message is about how artistic integrity can both protect and challenge capitalist
pressures. In the end, Tarini and Ratan begin to write each other’s stories. Tarini starts
writing his stories to protect his intellectual property and reclaim his identity, while Ratan also
begins to write. Both characters undergo a transformation, although the ending feels very
idealistic. When the strictly vegetarian Ratan, known for his contradictory behavior, asks his
servant if he fed the fish and gave feed the fish, referring Tarini as fish feed, it exposes the
true cost of his actions.
In this film, a cat—naturally inclined to crave fish—is forced to eat vegetarian food.
Eventually, it rebels by stealing fish from its owner’s tank. The cat’s struggle between its
innate desire for fish and the imposed vegetarian diet serves as a metaphor for the tension
between primal instincts and societal constraints. Forced to suppress its biological needs, the
theft symbolizes defiance against artificial control, highlighting themes of autonomy and the
futility of denying natural urges. The vegetarian food represents oppressive norms or
misguided ideals, while the stolen fish embodies authenticity and self-fulfillment. Ethically, the
act questions whether survival or conformity holds greater moral weight, critiquing systems
that force individuals into unnatural roles. Whether seen as a triumphant rebellion or a
cautionary tale, the story mirrors broader struggles—resisting societal expectations or
reclaiming identity—underscoring the universal conflict between nature and nurture, freedom
and control. Tarini, who understands the true nature of the cat, feeds it fish. When Tarini
leaves Ahmedabad, he takes the cat with him to Kolkata, where he continues to nourish it
with fish.
The film’s key female characters are portrayed as independent and strong. The widow
Saraswati (Revathi) is smart and values her own principles. She tells Ratan, “I might have
managed with a businessman’s values, but not with a thief,” and leaves him with her best
wishes. Ratan appears weak and helpless in comparison. Saraswati values knowledge and
wisdom over material wealth, showing that true strength comes from within. The librarian
Suzi (Tanishtha Chatterjee) is also shown as confident and offers her unique perspective.
Even the memory of Tarini’s late wife, who gifted him a pen to write, becomes a lasting
source of inspiration, highlighting the powerful influence women have on art and creativity.
These women are not the pitiable figures of old literature but are strong characters created
by Satyajit Ray’s progressive vision, giving the story a rich, positive dimension.
Unlike the fast pace of modern films, The Storyteller invites viewers to slow down and savor
the details of human life. Mahadevan deliberately uses a slow, thoughtful pace, while
Alphonse Roy’s beautiful cinematography captures nostalgic scenes like hand-pulled
rickshaws in Kolkata and the grand marble buildings in Ahmedabad. This calm, almost
meditative style is very different from today’s quick cuts and flashy editing. By providing a
reflective and immersive experience, the film emphasizes the lasting power of art that is
created slowly. It teaches us that real art takes time—it is a process that cannot be rushed
but requires patience, sacrifice and courage. To truly understand life and the essence of a
story, taking time to pause and reflect is the real strength of art.
The impact of the film is further enhanced by its lead actors. Paresh Rawal gives a strong
performance as Tarini. When Tarini realizes the deceit by Ratan, he thoughtfully and calmly
confronts him by staying at his house for three to four months. He rejects being objectified
and rebels, proving to be a supportive and thoughtful comrades, friends and family member
despite being a common man. On the other hand, Ratan appears as a lonely rich man. Adil
Hussain portrays Ratan Garodia, a capitalist caught in his own insecurities, with great
restraint.
The Storyteller is not just a retelling of Satyajit Ray’s classic—it forces us to rethink the role of
art in a society driven by profit. The film shows how the capitalist system exploits creative
work and devalues it. When Tarini finally begins to write his stories to establish his identity,
he takes steps to reclaim control over his creativity. The film is all about this struggle. When
Tarini humorously remarks, “Even copying requires brains,” he mocks a world where stealing
ideas is easier than creating them. The Storyteller is a story about reclaiming creativity from
the market and giving justice to those who work hard to create.
-Kalpana Pandey , Mumbai.